Maria Sotiropoulou

H τελευταία μπουκιά Με αφορμή τους συνεχιζόμενους βομβαρδισμούς στη Γάζα ανακάλυψα τις πολιτισμικές διαφορές πίσω απ' τον πόλεμο. Στη Σερβία, όπως και στην Παλαιστίνη, θρ ιάμβευσε το δίκαιο του ισχυροτέρου. Φοβάμαι ότι δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι αντίδρασης για τους απλούς ανθρώπους.  Έτσι  κινείται η Ιστορία των ανθρώπων. Σαν την παραγωγική αγελάδα που στο τέλος πάντα χύνει την καρδάρα με το πλούσιο γάλα της. Και ο Διάβολος πάντα απολαμβάνει την τελευταία μας μπουκιά. 16-7-2014 Μ.Α.Σ Η τελευταία μπουκιά Στο αντινατοικό βιβλίο του Μίλισλαβ Σάβιτς «Ο άρτος και ο φόβος» γράφει: «Την τελευταία μπουκιά φαγητού και την τελευταία γουλιά κρασιού ανέκαθεν την αφήναμε. Όσο κι αν πεινούσαμε, όσο κι αν διψούσαμε. Αυτό απαιτούσε η μητέρα μας. Ο αδελφός μου έλεγε πως η τελευταία μπουκιά ανήκει στο Διάβολο. Η αδελφή μου πως είναι αφιερωμένη στα πουλιά και τα ζώα. Ο θείος μου στους φτωχούς και άπορους. Η θεία μου στα φοβερά θηρία που ονομάζονται πείνα και φτώχεια. Τίποτε δ

Λάθος αιώνας Λάθος αιώνας! Πώς σύναξε την τόσον αφροσύνη; Πώς συγχέριασε  την πρόοδο με την οπισθοδρόμηση; Πώς χώρεσε τόσην οδύνη και τόση παραφροσύνη; Ματωβαμμένος αιώνας. Στυγνότερος του Μεσαίωνα. Πώς χώρες την ανατολή και τον καταποντισμό τόσων ελπίδων; Πώς ισοπέδωσε τις αυταπάτες; Μωρότεροι πορευόμαστε. Σοφότερος ο παλαιολιθικός πρόγονός μας, ανθρωπινότεροι οι Κύκλωπες κι οι Λαιστρυγόνες, γενναιότεροι οι χλευαζόμενοι ως δειλοί κλασσικοί τοξότες, ταπεινότερος ο μαστιγώσας τον Βόσπορο Ξέρξης, δικαιότερη η Ιερά Συμμαχία, επιεικέστερη η πυρά των μαγισσών της Ιεράς Εξέτασης.  Στο χάος του λυκόφωτος του 20 ου αιώνα για τον εξορκισμό ενός λαοπλάνου πυρπολούνται εκατομμύρια αθώων, εξανδραποντίζονται στρατιές αμάχων, κονιορτοποιείται αιώνων πολιτισμός, μολύνεται με σπέρμα θανάτου το έμβρυον κάθε εμβίου. Το ψέμα πότε άλλοτε ντύθηκε τόσην αλαζονεία; Πότε άλλοτε οι λέξεις δεν προδόθηκαν τόσο οικτρά; Πασιφιστές χαμαιλέοντες και σοσιαλιστές τυμβωρύχοι παζαρεύουν την ανοικοδόμ

Γατίσια μοίρα Υπάρχει λοιπόν το Πεπρωμένο, που μας καθορίζει, όλους, ανθρώπους και ζώα. Γιατί και τα ζώα γεννιούνται το καθένα με τον χαρακτήρα του και συχνά οι κοινωνικοί κανόνες καθορίζουν και σε αυτά την εξέλιξη τους. Όντας γατόφιλη από παιδί είχα παρατηρήσει τις διαφορές στις συμπεριφορές των κατοικίδιων που υιοθετούσαμε, από το πρώτο αγρίμι που ποτέ δεν προσαρμόστηκε στο σπίτι, στη «Γριέλα» με τη γεροντική συμπεριφορά, τον «Ποπέο», που αφ’ ότου μετακόμισε η Πόπη που τον τάιζε, επέδειξε σε μας τη σκυλίσια του συμπεριφορά ακολουθώντας μας από το σπίτι στο σχολείο, το «Χαζό» που επειδή από μωρό το παίζαμε σαν κούκλα ανεχόταν τα πάντα αδιαμαρτύρητα κοκ Παρατήρησα ακόμη και ότι η σνομπ συμπεριφορά δεν είναι αποτέλεσμα εκλεκτών γονιδίων αφού ο σιαμαίος γάτος μας Ράμα, ποτέ δεν ήταν εκλεκτικός σε αντίθεση με την κοινότατη Σίμπα, που είχε συμπεριφορά ξινής γεροντοκόρης. Στο χωριό πηγαίναμε τακτικά αλλά επειδή δε μέναμε μόνιμα δεν είχαμε υιοθετήσει γάτα μέχρι που ο Σίμπος

45 δευτερόλεπτα Στο "Καλλιστορώντας" που επιμελείται ο Ιωσήφ Πέρρος και φέτος μας θύμισαν τον καταστροφικό σεισμό της Σαντορίνηςστις 1 Ιουλίου του 1956. Και τότε 45 δευτερόλεπτα ήταν αρκετά για την ολοκληρωτική καταστροφή του νησιού.  Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε για τους μεγαλύτερους και  φονικότερους σεισμούς στην Τουρκία το 1999 που στάθηκαν αφορμή για να δημιουργηθούν θεμέλια αλληλεγγύης ανάμεσα στους δυο γειτονικούς λαούς, που μέχρι τότε ήταν οι χειρότεροι εχθροί.  Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Η ΑΥΓΗ στήλη "εξ αφορμής"  19-8-1999 Ένα ανασήκωμα των ώμων ήταν αρκετό. Ναυαγοί στον πλεούμενο φλοιό, αθύρματα συγκρουόμενων πλακών, πικρό φλούδι νεραντζιού που κυοφορεί τη λάβα της ύπαρξης του κόσμου. Δεν πάει καιρός που φρίτταμε ακούγοντας τους κομπασμούς των πολέμαρχων για την αποτελεσματικότητα των υπερόπλων που επί 80 μέρες ξερνούσαν όλεθρο στη Γιουγκοσλαβία. Σε ρόλο τιμωρού. Για να ξεπλύνουν το άδικο. Ομοιοπαθητική θεραπεία. Γενοκτονία στ

Νύχτα στο Βελιγράδι Νύχτα στο Βελιγράδι. Με πανσέληνο. Μαγευτικά αναδύεται το κτίριο του Κοινοβουλίου, λες και αιωρείται στη σκοτεινή νύχτα. Στόχοι παντού. Τριγυρισμένο από κρατικά πανέμορφα κτίρια, απέναντί του ο ΟΤΕ, παρέκει το σκέλεθρο του κτιρίου της τηλεόρασης. Οι σειρήνες, όπως κάθε βράδυ ήχησαν κατά τις 9 ((ισχύει συναγερμός 20 από τις 24 ώρες, έτσι που δε μπορείς να ζεις στα καταφύγια) ελάχιστα αυτοκίνητα κυκλοφορούν στην πόλη – φάντασμα, αλλά παραδόξως στο σκοτάδι νοιώθεις ασφαλής Στη Σκανταρλίγια –κάτι σαν την πλάκα- τα ταβερνάκια σερβίρουν και οι καλλίφωνοι οργανοπαίχτες δε σταματούν την ώρα που ακούγονται οι εκρήξεις και ο βόμβος των βομβαρδιστικών. Οι ντόπιοι μετρούν τους ήχους και αναζητούν τα πυροτεχνήματα των τροχιοδρομικών στο διάφανο, θαρρείς υδάτινο ουρανό. Νωρίτερα τα πολιορκημένα αδέλφια μας έδειχναν το πρώτο λαμπερό αστέρι. «Είναι το awaks που μας κατασκοπεύει» επέμεναν, στοχεύοντας με το δάκτυλο αυτό που για μας θα ήταν ο Σείριος. Όλα τα’ αστέρια πεντα