Maria Sotiropoulou

Στην αιώνια μνήμη του   Αϊνστάιν «Τι ήταν; Ένα μικροσκοπικό ανθρωπάκι. Γρατζουνούσε το βιολί να συντροφεύει τις σκέψεις του, που κυνηγιόνταν αδιάκοπα νύχτα μέρα.  Ήταν απλούστατο! Στ' αέρινο κρανίο του κρατούσε το κλειδί του κόσμου. Την από­δειξη της ανυπαρξίας μας σε τρία γράμματα. Ο πιο μικρός κόκκος ύλης έκλεινε την παντοδυναμία. Κάτι σαν την πίστη που μπορεί να τραντάζει συθέμελα βουνά. Και τι υπέροχο! Ο χρόνος δεν κυλά σαν καβαλάς μια φωταχτίδα! Οι ποιητές δικαιώθηκαν στην επιστήμη. Υπάρχει μια χρυσή τομή που όλα σταματούν. Υπάρχει τρόπος ν' αλλάξουμε ότι νομίζαμε γι' αμετάβλητο κι αιώνιο! Τρόπος τόσο απλός σαν το νε­ρό που κάτω απ' το ηλιόφως μεταμορφώνεται σε σύννε­φο! Υπάρχει τρόπος να υπάρχουμε και πέρ' από τα σάρκινα κορμιά μας! Υπάρχει τρόπος να σταματήσουμε τα ρολόγια, —γιατί όχι;— να τα γυρίσουμε πίσω, αν το θελήσουμε. Υπάρ­χουν κόσμοι, που γεννιούνται και κόσμοι που πεθαίνουν. Όλα σ' έναν ατέλειωτο κύκλο. Τίποτα δε χάνεται. Τι σημα­σία μπ...

Ανακαλύπτοντας τη θνητότητα Τις προάλλες κυκλοφόρησε ευρέως στο φβ σαν "Πολύ αστείο!!" ένα οικογενειακό βίντεο στο οποίο μια τρίχρονη κλαίει πολύ σπαραχτικά γιατί ΔΕΝ θέλει να δει το μικρό της αδελφό να μεγαλώνει. https://www.facebook.com/video.php?v=805798599455050&pnref=story Το βρήκα τραγικό να αναγνωρίζει κάποιος σε αυτή την ηλικία τη θνητότητά του. Έτσι ανατρέχοντας παλιά μου ημερολόγια αναζήτησα την ηλικία που τα παιδιά μου προβληματίστηκαν για πρώτη φορά στο θέμα του θανάτου.  Έτσι ανακάλυψα ότι λίγο μεγαλύτερος από 4 χρόνων (2-8-1977) ο γιός μου έσπασε σκόπιμα την κορνίζα με τη φωτογραφία της νεκρής γιαγιάς του για να τη φέρει πίσω!!! ενώ 10-1-1978 έχω καταγράψει μια συζήτηση που έκαναν ο εξάχρονος τότε γιος μου (Τάκης) με τη πεντάχρονη αδελφή του (Εύα) πάνω στο ίδιο θέμα.  Η κόρη μου ήταν βαθύτατα πεπεισμένη ότι "Μόνο οι αρχαίοι πεθαίνουν" ενώ ο γιος μου πίστευε ότι "Υπάρχουν άνθρωποι που γερνούν και άλλοι που δε γερνούν. Εμείς ...