Maria Sotiropoulou

  Η Ισπανική Γρίπη γεννήθηκε το Μάρτιο του 1918, μεσούντος του Α Παγκόσμιου πολέμου σε ένα στρατόπεδο εκπαίδευσης αμερικανών στρατιωτών στο Κάνσας ΗΠΑ. Αρχικά είχε τα συμπτώματα της κοινής Γρίπης και αν και προκάλεσε δυσλειτουργία στο στράτευμα δεν έμοιαζε απειλητική. Σε αντίθεση ο COVID-19 εμφανίσθηκε στην Κίνα το 2019 με δραματική εξ αρχής κλινική εικόνα.  Η Ισπανική Γρίπη έπληττε σε αντίθεση με την Κοινή κυρίως νέους. Η κλινική εικόνα ήταν τραγική μέσα σε 24 ώρες νέοι άνθρωποι πέθαιναν με υψηλό πυρετό και προβλήματα από το αναπνευστικό, που προκαλούσαν κυάνωση. Η COVID-19 με εξ ίσου τραγική κλινική εικόνα αν και με πιο μακρόχρονη λόγω των ΜΕΘ εξέλιξη,  πλήττει κυρίως ηλικιωμένους και ευάλωτους πληθυσμούς λειτουργώντας σαν μηχανισμός κάθαρσης της ανθρωπότητας από τους αδύναμους, που η πρόοδος της Ιατρικής διασώζει. Η Ισπανική Γρίπη μετανάστευσε στην Ευρώπη μέσω των 4 εκατομμυρίων Αμερικανών στρατιωτών που έφθασαν στην Ευρώπη σαν συμμαχική βοήθεια και εξαπλώθηκε στον κόσμο κυρίως μέσα

  Από τα μέσα Νοέμβρη φέτος, ίσως λόγω Πανδημίας, ξεκίνησαν οι χριστουγεννιάτικοι στολισμοί και οι διαδικτυακές ευχές για «Καλά Χριστούγεννα», που τα προτεινόμενα χαριτωμένα αυτόματα σχέδια των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης προβάλουν σαν «Merry Christmas» σε κάθε άνθρωπο στην παγκόσμια Ιντερνετική διαθρησκευτική πολυπολιτισμική σκιώδη (Avatar) πατρίδα.  Η ευχή «Καλά Χριστούγεννα» δεν αποτελεί πλέον σύμβολο της πίστεως. Σε αντίθεση με το Πάσχα, που όλοι πάνε με τη λαμπάδα στην εκκλησία μέχρι ν’ ακούσουν το «Χριστός Ανέστη » και να σπεύσουν για τη μαγειρίτσα, τα Χριστούγεννα οι περισσότεροι δεν πάνε στην πρωινή λειτουργία, αντίθετα είναι η ώρα που επιστρέφουν από το ρεβεγιόν της παραμονής.      Η ευχή «Καλά Χριστούγεννα» ή μάλλον «Καλές γιορτές» σηματοδοτεί τον διαθρησκευτικό εορτασμό του Χειμερινού ηλιοστασίου, από τον Δυτικό κόσμο, που προϋπήρχε των τριών μεγάλων εορτών του Χριστιανισμού (Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Φώτα), και του Ιουδαϊκού Χανουκά, αφού συνδέεται και με την ευθυγράμμιση κ

 Ο Μίκης Θεοδωράκης έφυγε πλήρης ημερών και δόξης, όλβιος, όπως ευχόταν ο Σόλων για κάθε άνθρωπο. Αντίθετα με τον άλλο μεγάλο μας μουσικοσυνθέτη, το Μάνο Χατζηδάκη, ο Μίκης έζησε πολλά χρόνια και μπήκε στην προσωπική ζωή κάθε έλληνα ανεξάρτητα από τις πολιτικές προτιμήσεις, έτσι που σήμερα όλοι νιώθουμε ότι χάσαμε ένα δικό μας αγαπημένο. Η δική μας γενιά, του Πολυτεχνείου, τον γνώρισε τραγουδώντας, τη Μαργαρίτα, σαν ένα ημιπαράνομο συνθέτη κι αργότερα κατά την Χουντική επταετία, σαν τον κατ’ εξοχήν αντιστασιακό, που έπρεπε να γίνεις παράνομος για να ακούσεις ή τραγουδήσεις. Τα τραγούδια του μας σημάδεψαν και μας διαμόρφωσαν και η μαχητική του πορεία μας ενέπνευσε. Όταν βρισκόμουν στο Λονδίνο για μετεκπαίδευση μόνο το άκουσμα των τραγουδιών του και ειδικά του [«άσματος των ασμάτων» https://youtu.be/K9oXXboppqk μαλάκωνε τον πόνο της νοσταλγίας. Αργότερα είχα την τύχη να συμπορευθώ μαζί του όταν τόσο προφητικά, στα χνάρια του Γρηγόρη Λαμπράκη είχε δημιουργήσει το «Σύνδεσμο της Ελληνοτουρκ

Είχα τη χαρά να παρευρεθώ στην ξενάγηση που πραγματοποιήθηκε από τον δημοσιογράφο, και αφοσιωμένο μελετητή της ιστορίας της Σύρου Παναγιώτη Κουλουμπή  στο   Στρατόπεδο «Λοχαγού Ζαφείρη Απόστολου», στην « Έκθεση Ιστορικής Μνήμης 1923-1934» η οποία δημιουργήθηκε το 2014 χάρη στην έμπνευση και με την επιμέλεια του φίλου Σαντορινιού  αρχαιολόγου Λευτέρη Ζώρζου , ο οποίος εκείνη την εποχή υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία και κάτω από τις ξύλινες σανίδες των παλιών κτιρίων αποκάλυψε το συγκινητικό αποτύπωμα της προσφυγιάς των ορφανών αρμενόπουλων και ελληνόπουλων, που επιβίωσαν από την Μικρασιατική Καταστροφή.  Ανάμεσα στα προσωπικά αντικείμενα που βρέθηκαν μέσα στα πατώματα υπάρχουν διάφορα σημειώματα, στοιχεία καταγραφής, παιχνίδια, πολλά αυτοσχέδια χειροτεχνήματα, κατασκευασμένα από πηλό, ξύλο ή κόκκαλα, κουμπιά, πούλια από πιάτα και πολλά τμήματα από ρούχα. Όπως αναφέρεται σε επιστολή του πρώτου διευθυντή του ορφανοτροφείου  George   White , «17.000 παιδιά περίπου μισά Ελληνόπουλα κα

  1956 από εκδρομή του Γυμνασίου Θήρας στο Μέσα Βουνό ο πατέρας μου ξεναγεί             Η εφήμερη αιωνιότητα της Σαντορίνης  κείμενο που περιέχεται στον τόμο μνήμης για τα 200 χρόνια «Σαντορίνη και Επανάσταση του 1821»     Η Σαντορίνη σήμερα συγκαταλέγεται στους διασημότερους τουριστικούς προορισμούς χάρη στην απαράμιλλη ομορφιά της. Πολύτιμη κι εύθραυστη σα μαργαριτάρι, φυλαχτό στο λαιμό του Αιγαίου κατευθείαν από της γης τα σπλάχνα, μαχαιριά στη θάλασσα. Τα κρίνα των σπιτιών της, ολάνθιστα πεταρίζουν στης άβυσσος τα χείλη και πίσω από τις υπέροχες τουριστικές φωτογραφίες μια άλλη διαχρονική αλήθεια όπου όλα βαριά, όλα πικρά, όλα χυμούς γεμάτα, χρώματα, σχήματα, καημοί, νοτισμένοι απ’ τ’ αγιάζι.          Η Σαντορίνη είναι η χώρα των θαυμάτων! Το αφράτο χώμα που τριζοβολά σε κάθε βήμα το βαραίνει ανείπωτη σιωπή. Η γη   στη Σαντορίνη είναι ολιγαρκής. Της φθάνει λίγο νερό -βασικά πρωινή ομίχλη- και άπλετο φως. Η θάλασσα είναι άπληστη. Δεν παύει να την απειλεί, δεν παύει να τη σ

  Η πανδημία του COVID/19 έπληξε και τον πολυδιαφημισμένο εορτασμό των 200 χρόνων από την εθνική επανάσταση του 1921 έτσι που πολλές εκδηλώσεις ματαιώθηκαν ή έγιναν υποτονικά, χωριά έψαχναν αιωνόβια πλατάνια για να επιδείξουν δήθεν συμμετοχή, την ώρα που περιοχές με ουσιαστική συμμετοχή έμειναν άβουλες ή αρκέστηκαν σε θρησκευτικά μνημόσυνα,  ενώ ακόμη και σοβαρά ιδρύματα αρκέστηκαν σε τυπικές ανούσιες δράσεις. Η Σαντορίνη αντίθετα χάρη στην πρωτοβουλία εμπνευσμένων πολιτών, με τη χρηματοδότηση ιδιωτών και πολιτιστικών φορέων κατάφερε ένα πραγματικό άθλο, την έκθεση «Σαντορίνη 1821-2021» στο Βιομηχανικό Μουσείο Τομάτας «Δ. Νομικός» (7Αυγούστου-10 Οκτωβρίου) και την έκδοση του πολυτελούς τόμου με τίτλο «Σαντορίνη και Επανάσταση του 1821» (εκδόσεις Καλλίστη, Θηραϊκή Εταιρεία και Santorini Archive Project) που αποτελεί θησαυρό για όποιον πραγματικά ενδιαφέρεται να γνωρίσει πραγματικά και σε βάθος το πολυδιαφημισμένο επιφανειακά νησί μας.  Όπως γράφει στην εισαγωγή  ο Αρχαιολόγος (και ψυ

 Πριν ακόμη καταλαγιάσουν οι φλόγες από τις πρόσφατες καταστροφικές πυρκαγιές οι φανατικοί ξεκίνησαν τις ανταλλαγές «πολιτικών» ύβρεων, λες και καθένας έχει τη μοναδική λύση στο τσεπάκι του. Οι ειδικοί όμως λένε ότι οι πυρκαγιές στα μεσογειακά δάση είναι όχι μόνο φυσικές αλλά και αναγκαίες για την αναδάσωση. Όμως σε φυσιολογικές συνθήκες συνέβαιναν κάθε 100 περίπου χρόνια. Όσοι ζουν σε δασικές περιοχές γνωρίζουν καλά από διηγήσεις των προγόνων και προσωπική εμπειρία τον συνεχή κίνδυνο, ενώ όσοι χτίζουν βίλες ή χαμοκέλες στο δάσος επιλέγουν να ζουν με αυτόν. Οι εμπρησμοί λόγω αμέλειας ή σκοπιμότητας ήταν πάντα εχθροί του δάσους  καθώς και η αλλαγή χρήσης της γης μετά από κάθε πυρκαγιά. Σίγουρα οι πολιτικές που τοποθετούν το κάθε είδους κέρδος πάνω από την ανθρώπινη ζωή και το περιβάλλον είναι καταδικαστέες, είτε αφορούν το χτίσιμο πυρηνικών εργοστασίων είτε τους σχεδιασμούς «αξιοποίησης» περιοχών. Η Κλιματική αλλαγή πρόσθεσε καταστροφικότητα σε αυτό το -συχνά αξιοποιούμενο- φυσικό  φαιν

 Μια καλή μου φίλη έφυγε, αφού πάλεψε επί ενάμιση μήνα στην εντατική με τον Κορωνοιό. Η Ειρήνη Χατζηφώτη , ήταν μια εξαιρετική φιλόλογος, που είχε εργαστεί με τον καθηγητή άνδρα της για πολλά χρόνια σε ελληνικά σχολεία του εξωτερικού και (όταν τον έχασε νωρίς) πάλεψε γενναία για να μεγαλώσει τα δυο καλά της παιδιά τη Ναταλία και το Νίκο, ενώ αξιώθηκε να γνωρίσει και 4 εγγόνια. Ήταν μια γυναίκα πληθωρική σε αισθήματα, που αγαπούσε και φρόντιζε όχι μόνο τους συνανθρώπους της αλλά και τα ζωάκια, που έφθαναν στην πόρτα του εξοχικού της και τάιζε, θεράπευε και αναγκαστικά όταν πολλαπλασιάστηκαν στείρωνε με δικά της έξοδα. Αγαπούσε και τα φυτά και μετά τη συνταξιοδότησή της φρόντιζε κάθε χρόνο να έχει ντομάτες κλπ ζαρζαβατικά στο λαχανόκηπό της, ενώ τα ευφάνταστα γλυκά και οι συνταγές της είχαν διεθνές άρωμα. Ακόμη δεν ξεχνώ τα αχλάδια που σαν κομπόστα βουτηγμένα σε κάποιο ποτό πρόσφερε στις πολύωρες συζητήσεις μας.  Η Ειρήνη ανήκε στη γενιά των γυναικών που αν και είχαν επιτυχημένη επαγγελμ

 

  Χαμένες πατρίδες! Πλατιά κουβέντα, όσο κι ο κόσμος μας. Πώς να χωρέσει σε δυο λέξεις; Και πώς να μιλήσεις με λέξεις πεθαμένες από καιρό;  Δεν είμαι μικρασιάτισσα εγώ, ούτε κυπριωτοπούλα, Τι μπορώ να θυμηθώ; Τι ξέρω εγώ από του χωρισμού το θάνατο;  Και όμως πρέπει να μιλήσω. Όσο το σκέπτομαι τόσο πονάει. Υπάρχουν πράγματα που νιώθεις δίχως να τα καταλαβαίνεις. Πληγές που πονούν δίχως σημάδια ορατά. Οι πρόσφυγες  δεν είναι οι πρώτοι ή οι έσχατοι στην Οδύσσεια αυτού του τόπου.  Η Ιστορία μας σημαδεύεται αμείλικτα από μιαν αλυσίδα μεταναστεύσεων από μια γεύση νοσταλγίας που ακόμη φιλεί τα χείλη μας.  Από τις χαμένες πόλεις της Κνωσσού και της Φαιστού ως τις τραγικές Μυκήνες κι από την Πόλη ως τη Σμύρνη και την Κύπρο η ιστορία μας χρέωσε με άπειρους καημούς. Ο Οδυσσέας ρίζωσε μέσα μας και η Ιθάκη μας πάντα χαμένη. Πορευόμαστε αιώνες τώρα αντιπαλεύοντας τα κύματα πότε βρίσκοντας και πότε ξαναχάνοντας την αγαπημένη γη που κι ο καπνός που βγαίνει από τις στέγες των σπιτιών της μας φαίνεται π