Maria Sotiropoulou

Ανομβρία Ανομβρία. Χωρίς ντοματάκια φέτος όλα τα πανηγύρια μας. Χωρίς κατσουνάκια τα τραπέζι κι οι αμπελιές πυρπολημένες απ’ το λίβα άπλωναν απελπισμένα μπράτσα στη σκασμένη γη, στις μασχάλες κρέμονταν, σταγόνες θλίψης, σταφιδιασμένες αγουρίδες.  Στα βράχια του νοτιά τ’ αποτυπώματα από τα νύχια των ανέμων που πάσχιζαν όλο το χειμώνα να κρατηθούν, να μη πνιγούν στο πέλαγο κι οι άφρονες να οικοδομούν ξενώνες αιωρούμενους στο χάος, στην κόψη της αβύσσου, κτίσματα έρμαια στην αδιαφορία των σεισμών, που κυοφορεί τούτος  τόπος.  Αρκεί ένα ανασήκωμα στο φρύδι της καλντέρας και η τραγωδία θα επαναληφθεί.  Πάντα θα χτίζουν Πομπηίες οι άνθρωποι της ευκολίας. Στη θέση των Λουβιάρικων μεξικάνικο ρεστοράν, προσηλωμένος με κεραίες επί του μονάκριβου όρους ο αρχαίος προφήτης μη τύχει και αναληφθεί εν δόξει και κινδυνεύσουν οι αναλήψεις συναλλάγματος.  Οι στέρνες βροντούν την κενότητα. Μέχρι πέρσι τις αδειάζαμε το χειμώνα που πλημμυρίζαν. Οι γεωτρήσεις θάλασσα πικρή. Απότιστα τα μυ

http://armenisths.blogspot.gr/2012/07/2572012.html Αρμενιστής: Εορτασμός Κοιμήσεως Αγίας Άννας στο Μεγαλοχώρι της Σαντορίνης 25.7.2012 http://armenisths.blogspot.com/2012/07/2...

Στο Χριστό τα Θέρμη    Υπάρχει και μια άλλη Σαντορίνη, η Σαντορίνη της ερμιάς και της εγκατάλειψης. Στο Χριστό τα Θέρμη κατοικούσαμε όπως οι τρωγλοδύτες της Τυνησίας, σε υπόσκαφα δωματιάκια με νερό απ’ τη στέρνα κι αυτό υφάλμυρο, με τη θερμοπηγή πλάι στη θάλασσα χωμένη κάθε χρόνο στα βότσαλα και την άμμο -χρειάζεται να σκύψεις για να μπεις, ίσως να γονατίσεις κι ο ατμός που αναδύεται σου φέρνει δάκρυα στα μάτια, σε πνίγει- η νερομάνα καυτή κι οι «μπανιέρες» λαξεμένες στο βράχο προσμένουν σα θάμα πια τον ανάπηρο που θα θεραπεύσουν κι η παραλία μαχαίρι από μαυροκόκκινο χαλίκι και άμμο με τα βράχια να κρέμονται κάθετα κι αγριωπά πάνω σου -κατρακυλάς στην κατηφόρα δεν πορεύεσαι- να πυρώνουν τ’ απόγευμα να σε πυρπολούν κι η θάλασσα ευφρόσυνα να φτερουγά προκλητικά, να σε καλεί γύρω απ’ τον κόκκινο τετράγωνο βράχο για ν’ αρχίσεις τις βουτιές, κι εγώ θα σου κάνω πατητή και να δεις που δε πιάνεις πάτο, κρύα θάλασσα ζωντανή και μαργιόλισα, κουβαλά γνέματα της απειλής του ηφαιστε

Ευθραυστότερον κρυστάλλου    Κυριακή πρωί επιστρέφοντας στη φλεγόμενη πρωτεύουσα σταμάτησα να ποτίσω τα λιγοστά άλογα του μικρού μου Πεζό, δροσίζοντας το πιασμένο από την οδήγηση κορμί στη φιλόξενη παραλία της Κινέττας.     Κάτω από τις αλμύρες σειρά τα ΙΧ κι από κάτω τους ακριβώς παρκαρισμένα τα κορμιά στον ήλιο. Το δικό μου ίσα που χώρεσε ανάμεσα σ’ ένα κόκκινο κι ένα μαύρο γυαλιστερό που έσερνε και άδειο τρέιλερ.    -Καλύτερα να φύγετε από κει, είπε ένας κύριος που από τον ήλιο βαθμολογούσε την παρκαριστική μου επιδεξιότητα. Θα πει ότι τον ακουμπήσατε και θα ζητάει να κάνετε δήλωση, πρόσθεσε, ενώ ήδη πετούσα το ιδρωμένο κουκούλι των ρούχων αναδύοντας την ημίγυμνη καψαλισμένη σάρκα που διψούσε για θάλασσα.    - Μα δεν τους ακούμπησα! είπα με αφέλεια νεογέννητου. Ούτε τον κόκκινο, ούτε τον μαύρο. Τα αυτοκίνητα δεν είναι άλλωστε κρυστάλλινα. Έτσι δεν είναι;     - Εγώ πάντως την έπαθα μια φορά, είπε στοχαστικά ο κύριος.    Ίσα που έριξα μια βουτιά να δροσιστώ στην π

Στην Ακρόπολη                          Μάης 1980   Ξανά στην Ακρόπολη με τα παιδιά. Η ίδια μέθη της αρχαιολατρείας που πνίγει κάθε ρωμιό που αντικρίζει το σημαδιακό βράχο. Και η αίσθηση κάποιας προσβολής. Όλοι αυτοί οι ξένοι, που μυρμηγκιάζουν γύρω από τα γυμνά μάρμαρα, γιατί τάχα να μου δίνουν τη νοσηρή εντύπωση μιας ιεροσυλίας; Σα να πατούνε σε γυμνά προγονικά κρανία, σα ν’ αγοράζουν κομμάτια απ’ τις ματωμένες σάρκες μας. Η Ακρόπολη είναι η δικιά μας αξιοπρέπεια. Πώς ν’ αντέξεις να τη γυμνώνουν μπροστά στη διεθνή αλαζονεία; Είμαι λοιπόν τόσο εθνικίστρια, εγώ η  κοσμογυρισμένη;   Δεν ξέρω,  μα έχω την εντύπωση πως βιαζόμαστε να ξεπουλήσουμε όσο όσο την ίδια μας την ψυχή. Δε μπορείς πια ν’ αγγίξεις, να χαϊδέψεις τούτα τα μάρμαρα, που άσπλαχνα γδέρνει ο ρυπαρός αέρας. Μάταια χαϊδευτικό του ήλιου το βλέμμα τα’ αγγίζει με σέβας.  Τα βελονιάζουν του πολιτισμού οι ανάσες ολούθε. Οξέα, άλατα, καπνιά, οξείδια, διοξείδια, θεία, άζωτο, φωσφόρος λεκιάζουν την αθώα τους ασπράδα. Σκαλωσ

Τίποτε δεν πάει χαμένο; Μακάρι! Την ώρα που ζούμε την συνειδητή πλήρη καταστροφή του -έστω προβληματικού- συστήματος υγείας στην Ελλάδα, στη Ρωσία το σοβιετικό σύστημα υγείας αποδεικνύεται ότι αντέχει ακόμη. Ανιψιός μου έλληνας παντρεύτηκε ρωσίδα κι απόκτησαν κοριτσάκι διπλής υπηκοότητας, που νωρίς παρουσίασε κάποια προβλήματα υγείας, νοσηλεύτηκε με χρήση ιδιωτικής ασφάλισης σε μεγάλο ιδιωτικό θεραπευτήριο, χωρίς να αποφύγουν ούτε τα πρόσθετα έξοδα, ούτε την ταλαιπωρία. Πρώτη τους επίσκεψη στη Ρωσία σε μικρή πόλη (650.000 κάτοικοι) ΒΑ 13 ώρες με το τρένο από Μόσχα και η μικρή αρρώστησε. Έκπληξη πρώτη. Μέσα σε μια ώρα είχαν στα χέρια το βιβλιάριο ΙΚΑ του παιδιού, αφού η μάνα -αν και δεν εργάζεται εκεί- όπως όλοι οι ρώσοι έχει πλήρη κάλυψη υγείας!  Έκπληξη δεύτερη. Ήλθε αμέσως και δωρεάν ο παιδίατρος στο σπίτι, εξέτασε το παιδί και κρίνοντας την κατάσταση σοβαρή, το παρέπεμψε στο νοσοκομείο Παίδων. Επειδή σε κάθε 100.000 πληθυσμού αναλογεί ένα νοσοκομείο Παίδων, το παιδί ν

Άτομα με ειδικές ανάγκες     Ο κόσμος χαιρέτησε τα 70 α γενέθλια της μεγαλύτερης ίσως διάνοιας της εποχής μας, του φαινομένου Στίβεν Χόκινγκ, που πάνω από 30 χρόνια παλεύει να λύσει το αίνιγμα της δημιουργίας του σύμπαντος, εξαρτημένος πλήρως από ηλεκτρονικούς υπολογιστές και όμως τόσο απορροφημένος από τη σκέψη του, ώστε να θεωρεί την τέλεια αναπηρία του σαν μιαν απλή μειονεξία, όπως η αχρωματοψία.   Την ίδια στιγμή τα διεθνή τηλεοπτικά μέσα επαναπροβάλουν την «αυτοκτονία» ενός ανώνυμου ισπανού αθλητή, που ζώντας επί 20 χρόνια με τη τετραπληγία του και νιώθοντας εξαρτημένος από την φροντίδα κάποιων άλλων ανθρώπων, μετά από μαραθώνια αποτυχημένη προσπάθεια να εξασφαλίσει νομικά την ευθανασία, έθεσε τέρμα στη ζωή του μπροστά στη βιντεοκάμερα, καταθέτοντας σαν διαθήκη την άποψη ότι η ζωή είναι δικαίωμα και όχι υποχρέωση .  Δυστυχώς η περίπτωση Χόκινγκ, τόσο αξιοθαύμαστη, είναι η κορυφαία  εξαίρεση, ενώ όσα καταγγέλλει ο ανώνυμος ισπανός ο κανόνας σε αυτές τις καταστάσεις.

Σερφάροντας στο Διαδίκτυο  Σερφάροντας στο Διαδίκτυο η εμπορευματοποίηση κατακλύζει τις κλιματιζόμενες στεγανές ψυχές. Περιφρονημένη η αφή μαραίνεται, η όσφρηση ατονεί, η γεύση διαλύεται, η όραση διαστρέφεται, η ακοή μονοδρομείται.     Υπάρχουμε σε σύνδεση με κάποια μόνιτορ από τη μητρική γαστέρα. Ο ομφάλιος λώρος της τεχνολογίας μας συνοδεύει στ’ αβέβαια βήματά μας στον αφιλόξενο πλανήτη της ύπαρξης. Καλωδιωμένοι πορευόμαστε παιδιά, έφηβοι, νέοι μεσήλικες, γέροι. Γουόκμαν, βίντεο, τηλεοράσεις, κινητά, κομπιούτερ, αναπνευστήρες, καρδιογράφοι, εγκεφαλογράφημα, δονητές, ψυχογράφοι.  Πλήρης υποκατάσταση των εμβίων δυνατοτήτων. Ασφάλεια για τους διαθέτοντες το αντίτιμον του εισιτηρίου. Παράδεισος σε διατίμηση.      Και πώς να ξεκινήσεις το τραγούδι από την αρχή; Τα παραμύθια τέλειωσαν. Αυτοί εζούσανε καλά και μεις πάντα καλύτερα μας τάζαν. Όλα ειπώθηκαν λοιπόν. Ούτε ίχνος λευκό στη μουτζούρα του κόσμου. Ανακατασκευή των στοιχείων. Λέγκο ή παζλ. Παιχνίδι. Στημένο πάντα στο κα

Παιδιά ενός κατώτερου θεού. Ταυτότητες και DNA, φιλιππικοί δεσποτάδων και αυξήσεις στο πετρέλαιο, πλοία που δεν φεύγουν, αεροπορία δίχως ούριο άνεμο, δρομολόγια που ματαιώνονται, ναύλοι φωτιά για απόδραση απ’ το νέο κύμα καύσωνα.  Τα αιρκοντίσιον βρυχώνται στα στενά και  περιφρονητικά φτύνουν τους μουσκεμένους από ιδρώτα περαστικούς που δε διαθέτουν παρά ένα καπέλο και μια βεντάλια για να δροσιστούν.  Στις ψιλές αράδες των εφημερίδων η πρώτη τηλεοπτική κραυγή, που έσβησε απότομα σε ψίθυρο. Δυο παιδιά (με διανοητική αναπηρία) βρέθηκαν από την κακοσμία εγκαταλειμμένα κι άρρωστα από ασιτία, συντροφιά με ποντίκια και κατσαρίδες. Συνελήφθη η 53χρονη μάνα για «έκθεση τέκνων». Διανοητικά ανάπηρη και αυτή.  Μεμονωμένη περίπτωση; Δυστυχώς όχι. Συχνά αναδύονται τέτοιες  καταστάσεις. Ποιος έχει την ευθύνη; Τα άτομα με χαμηλό δείκτη νοημοσύνης εξαρτώνται αποκλειστικά από τις φροντίδες της οικογένειας, αν δεν κλείνονται σε κάποιο ίδρυμα όταν η οικογένεια τους ξεγράφει. Επειδή οι περι

Αίμα Μόνο για Βρυκόλακες ; H διαφημιζόμενη προσπάθεια δημιουργίας Τράπεζας αίματος από τη «Χρυσή Αυγή» ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΕΛΛΗΝΕΣ, αν και ανατριχιαστική σαν ιδέα, είναι ανόητη και μόνο για εντυπωσιασμό. Μόνο σε παλιές μελό ταινίες μπορεί κανείς να δει να γίνεται μετάγγιση από τον ένα άνθρωπο στον άλλο. Σήμερα οι Αιμοδοσίες θυμίζουν όλο και περισσότερο εργοστάσιο, παρά σκηνικό της αυλής των θαυμάτων. Αλλά επειδή ακούγονται και διάφορα για τους εργαζόμενους στις Αιμοδοσίες -ότι δήθεν έτσι καταπατούν τον Όρκο του Ιπποκράτη !- θα πρέπει να εξηγήσουμε τον τρόπο λειτουργίας των Τραπεζών αίματος, αιμοπεταλίων κλπ οργανικών υλικών, που είναι αναντικατάστατα και πραγματικά δίνουν ζωή από τον ένα άνθρωπο στον άλλο ανεξάρτητα από φυλή, φύλο ή θρησκεία . Οι  ενώσεις αιμοδοτών οργανώνονται λόγω της τεράστιας ανάγκης των τραυματιών ή ασθενών (ειδικά στη χώρα μας με το πρόβλημα της Μεσογειακής Αναιμίας) και την απροθυμίας των υγιών ατόμων να είναι συστηματικά εθελοντές αιμοδότες. Ο στρατός μάλλ

Ρατσισμός στη χώρα του Ξένιου Δία Για πολλά χρόνια είχαμε συνηθίσει στην ιδέα ότι ο ρατσισμός είναι εξωτικό φρούτο, που φύεται στην Νότια Αφρική  και τ΄ ονομάζουμε Απαρχάιτ και στην Αμερική με τις γραφικές εικόνες των Κου Κλουξ Κλαν, που έπαιζαν ντυμένοι φαντάσματα με σταυρούς από φωτιά, τις νύχτες που κρέμαγαν τους καημένους τους νέγρους –που εμείς εδώ στην Ελλάδα πολύ τους συμπαθούσαμε, αφού τους γνωρίζαμε κυρίως από την «καλύβα του μπάρμπα Θωμά» και τις μορφές κάποιων διάσημων ηθοποιών ή τραγουδιστών. Είμαστε απόλυτα βέβαιοι ότι εμείς οι καθαρόαιμοι έλληνες, απόγονοι ενός τέτοιου λαμπρού πολιτισμού, δεν έχουμε καμία απολύτως σχέση με αυτό το φαινόμενο. "Η Ελλάδα σα γέφυρα πολιτισμών πάντα αποδεχόταν τη διαφορά", μαθαίναμε στα σχολειά μας. Την ίδια βέβαια στιγμή οι τσιγγάνοι παρέμεναν στο περιθώριο, αλλά φυσικά αυτό ήταν δική τους επιλογή. Το κράτος μάταια προσπαθούσε να τους ενσωματώσει. Αυτοί παρέμεναν απροσάρμοστοι και άξιοι περιφρόνησης από πλευράς κάθε ευυπόλ

ΚΑΤΗΓΟΡΩ Στην Τηλεόραση είδαμε τους καραμπινιέρους στην Ιταλία  να συμπλέκονται με τους γαλακτοπαραγωγούς που αρνιόντουσαν να καταστρέψουν την περίσσεια του γάλακτος για να διατηρηθούν οι τιμές στα ύψη που απαιτούν οι γιάπηδες της οικονομίας. Και το χειρότερο, η λύση βρέθηκε κι όλα μέλι γάλα μόλις η κυβέρνηση είπε ότι θα επιδοτήσει τους παραγωγούς . Δεν είναι η πρώτη φορά. Και στην Ελλάδα συνηθίσαμε τις χωματερές για τα πορτοκάλια και το θεωρούμε πια φυσικό το να καταστρέφουμε ό,τι απειλεί το εισόδημά μας ακόμη κι αν είναι το προϊόν  που με αγωνία σπείραμε, με ιδρώτα ποτίσαμε, με στοργή φροντίσαμε να μεγαλώσει και με περηφάνια είδαμε να καρποφορεί, ενώ  μοχθήσαμε για να δρέψουμε κάθε του ευλογημένο κομμάτι. Κι έπειτα κάποιοι κύριοι που παίζουν με τους δείχτες φαντάσματα στα χρηματιστήρια βγάζουν τις ντιρεκτίβες της καταστροφής και μεις πια το θεωρούμε φυσικό φαινόμενο σαν τις ακρίδες ή το χαλάζι. Αρκεί ν’ αποζημιωθούμε κι ας πονάνε τα μαστάρια της γελάδας απ’ την υπερπρο