Ανομβρία.

Ιουλίου 30, 2012

Ανομβρία

Ανομβρία. Χωρίς ντοματάκια φέτος όλα τα πανηγύρια μας. Χωρίς κατσουνάκια τα τραπέζι κι οι αμπελιές πυρπολημένες απ’ το λίβα άπλωναν απελπισμένα μπράτσα στη σκασμένη γη, στις μασχάλες κρέμονταν, σταγόνες θλίψης, σταφιδιασμένες αγουρίδες.

Στα βράχια του νοτιά τ’ αποτυπώματα από τα νύχια των ανέμων που πάσχιζαν όλο το χειμώνα να κρατηθούν, να μη πνιγούν στο πέλαγο κι οι άφρονες να οικοδομούν ξενώνες αιωρούμενους στο χάος, στην κόψη της αβύσσου, κτίσματα έρμαια στην αδιαφορία των σεισμών, που κυοφορεί τούτος τόπος.

Αρκεί ένα ανασήκωμα στο φρύδι της καλντέρας και η τραγωδία θα επαναληφθεί.

Πάντα θα χτίζουν Πομπηίες οι άνθρωποι της ευκολίας. Στη θέση των Λουβιάρικων μεξικάνικο ρεστοράν, προσηλωμένος με κεραίες επί του μονάκριβου όρους ο αρχαίος προφήτης μη τύχει και αναληφθεί εν δόξει και κινδυνεύσουν οι αναλήψεις συναλλάγματος.

Οι στέρνες βροντούν την κενότητα. Μέχρι πέρσι τις αδειάζαμε το χειμώνα που πλημμυρίζαν. Οι γεωτρήσεις θάλασσα πικρή. Απότιστα τα μυριστικά στις γλάστρες. Στο φάβα και την κάπαρη τιμές χαβιαρίου

Μας τόλεγαν οι παππούδες κι οι πατεράδες μας. Μας το δίδασκαν από παιδιά στην πράξη. Έχτιζαν τουαλέτες ξερικές και τιμούσαν το λιγοστό βρόχινο που γέμιζε τις στέρνες μας. Το νερό τ’ ουρανού μας ανήκε. Και η απέραντη θάλασσα για να κολυμπούν τα όνειρα και να ταξιδεύουν οι μνήμες μας. Έπειτα με τον τουρισμό τα ρούμς έγιναν πλούτος και το νερό πότιζε τους βόθρους της καλντέρας για να το σπαταλούν οι περιηγητές όταν ξεβγάζονται από την ευλογία της θάλασσας και του φωτός πριν τη νυχτερινή τους επιδρομή στα πηδηχτάδικα.

Σκηνικό όλο και περισσότερο θυμίζει το νησί που χρόνο με το χρόνο χάνει και το στερνό χωράφι που βαφτίζεται οικόπεδο στ’ όνομα της αξιοποίησης. Οι κάτοικοι ευημερούν, το κύμα της μετανάστευσης αναστράφηκε, ξένοι «επιχειρούν» τους καλοκαιρινούς μήνες και ξεχειμωνιάζουν στην Αθήνα, τα κουλτουριάρικα στέκια πολλαπλασιάζονται, όλα φαντάζουν υπέροχα στον ταξιδιώτη κι όμως η σήψη κλωθογυρίζει το νησί όπως οι περιπολίες του Τάλω.

Κι αυτές δεν ωφέλησαν. Το τέλος έπεσε σαν αυλαία. Στο Χριστό τα Θέρμη, που φέτος πρωτόγιναν σκηνή θεατρική, κατολισθήσεις ανέδειξαν κρεμασμένη στα βράχια την είσοδο κάποιας σπηλιάς που λένε περιέχει αγνώστου ταυτότητας αρχαία αντικείμενα. Κανείς ορειβάτης αρχαιολόγος δεν τα εντόπισε προς το παρόν. Αρκούμεθα στην επανάληψη των περίτεχνων μινωικών λουτήρων του Ακρωτηρίου που πρωτοεκτίθενται με δωρεάν είσοδο στο επιτέλους ανοικτό Προϊστορικό Μουσείο και των λουτρών και αποχετεύσεων στο Μέσα Βουνό που μαρτυρούν την και τότε σπατάλη του ζωοδότου ύδατος.

Το νερό σε άνυδρες περιοχές είναι αγίασμα. Κυρίως σε περιόδους τουριστικού καύσωνος. Έλεγαν ότι ο Ποσειδών ήταν θεός των υδάτων και των σεισμών. Αν είναι έτσι πρέπει να φοβόμαστε τη βλασφημία που διαπράττουμε στην ομορφιά που διαχειριζόμαστε σήμερα, την ομορφιά που αύριο ξανά θάχει βουλιάξει.