Maria Sotiropoulou

    Στο βιβλίο μου «Γρηγόρης Λαμπράκης ο πρωτοπόρος ειρηνιστής γιατρός» (1988) https://mariasot.blogspot.com/2012/04/blog-post_03.html  πρωτοανέφερα ότι: «Το 1940 παρουσιάζεται και υπηρετεί στη Σχολή Εφέδρων αξιωματικών Σύρου απ' όπου σώζεται ένα αναμνηστικό λεύ­κωμα όπου γράφει:   «Δέκα μέρες προτού φύγω από τη σχολή ως ιατρός δια το μέτωπον, εσκέφθην να ζητήσω από τους συμμαθητάς μου να χαράξουν σ' αυτό το τετράδιο λίγα λόγια για να τους θυμούμαι εάν ζήσω, Ως αρχηγός των εν τη σχολή προσεπάθησα να προσ­δώσω εις τους μαθητάς την έννοια της αγάπης και της αλλη­λεγγύης... Χαρισμένο εις τους αγαπημένους μου συμμαθητάς τους οποίους εύχομαι να εύρη το τέλος του σκληρού αυτού πο­λέμου υγιείς». 21-12-1940.» Επειδή κατά την επίσκεψη μου στο Στρατόπεδο Σύρου το Σεπτέμβρη του 2021 https://mariasot.blogspot.com/2021/09/1923-1934-2014.html   ο διοικητής είπε ότι δεν υπάρχουν στοιχεία γιαυτό το γεγονός κι επειδή στο  Διαδίκτυο συνάντησα ακροδεξιές καταχωρήσεις που αμφισβητούσαν τόσο τη στρ

  Η μεγάλη μου εγγονή, που τη νανούριζα με διηγήσεις από τη Μυθολογία  https://mariasot.blogspot.com/2016/12/blog-post_23.html  είναι πλέον άριστη μαθήτρια της Α Γυμνασίου.  Έτσι ένιωσα μεγάλη έκπληξη όταν την άκουσα να γκρινιάζει «Τι τη θέλουμε την Οδύσσεια; Και μάλιστα να μας βάζουν βαθμό γιαυτό το μάθημα!!!» και «Τι τα θέλουμε τα Αρχαία και γιατί να μάθουμε τα πνεύματα και τους τόνους;» Και για μεν τα πνεύματα και τους τόνους, ίσως έχει δίκιο, αφού ήταν μεταγενέστερη εφεύρεση των Αλεξανδρινών, που δημιουργήθηκε για διευκόλυνση της προφοράς των αλλοδαπών, που μάθαιναν τα ελληνικά (τότε διεθνή γλώσσα) όπως τα παιδιά μας σήμερα μαθαίνουν τα αγγλικά, όμως για την Οδύσσεια ένιωσα ενοχή γιατί δεν την προετοίμασα έγκαιρα ν’ αγκαλιάσει το θαύμα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Σαν παιδί δύο φιλολόγων και με ιδιαίτερο θαυμασμό για τα αριστουργήματα την ελληνικής γραμματείας ένιωσα κατάθλιψη για όσα μου είπε η συνονόματη εγγονή και την παρακάλεσα να διαβάσουμε μαζί το αυριανό της μάθημα.  Το βασικ

Φέτος με αφορμή τον διεθνή εορτασμό της νίκης των συμμάχων κατά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο ξεκίνησε δεξιότροπη συζήτηση -γκρίνια για την «ανοησία» και τον «επαρχιωτισμό» των Ελλήνων, που δεν συνεορτάζουμε τις νίκες μας όπως κάνουν οι λοιποί Ευρωπαίοι και φυσικά οι Αμερικανοί. Αυτό μου θύμισε την παλαιότερη εξ αριστερών άποψη  ότι οι παρελάσεις θα πρέπει να αντικατασταθούν με λαϊκές πορείες, ότι   κακώς γιορτάζουμε την 28 η  Οκτωβρίου   (επειδή ήταν η αρχή του πολέμου) και ότι θα έπρεπε να τιμούμε τη νίκη του λαού με το τέλος του 2 ου   Παγκοσμίου πολέμου. Στην Ελλάδα ποτέ δεν τιμούμε το τέλος οποιουδήποτε πολέμου, αλλά πάντα το συμβολισμό της αντίστασης . Γιαυτό και εξακολουθούμε να γιορτάζουμε στις 25 Μαρτίου την Επανάσταση του 1821, την αποδεδειγμένα πια λαθεμένη ιστορικά απαρχή του ξεσηκωμού στα Καλάβρυτα, αντί της Ναυμαχίας στο Ναυαρίνο. Γιαυτό και για τους Περσικούς πολέμους, περηφανευόμαστε για το Μαραθώνα, τη Σαλαμίνα,  και τις Θερμοπύλες και όχι τις καταληκτικά νικηφόρους Πλαταιές

  Η συνεχιζόμενη τραγωδία στην Παλαιστίνη, μας έκανε να μη πολυσκεπτόμαστε ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται, ενώ η τραγωδία  στο Νακγκόρνο Καραμπαχ πέρασε απαρατήρητη. Λέμε ότι αυτη η φρίκη είναι αναπανάληπτη (όμως ο Πολ Ποτ είναι μεταγενέστερος του Χίτλερ) και ότι δεν θα ξεχάσουμε ποτέ αυτό το γεγονός (ποιος θυμάται τι έγινε στο Μπεσλάν;) αλλά στην πραγματικότητα εύκολα διαγράφουμε τις επώδυνες μνήμες, δεν διδασκόμεθα από τα λάθη της ανθρωπότητας, η μια γενιά δεν πείθεται από τα λάθη των γονιών της και τα επαναλαμβάνει και έτσι βλέπουμε σήμερα το Ισραήλ (κράτος που δημιουργήθηκε από όσους επιβίωσαν από τη φρίκη του ναζιστικού Ολοκαυτώματος)  με τη δικαιολογία της επιβίωσης, να εφαρμόζει πρακτικές «τελικής λύσης» στους εγκλωβισμένους Παλαιστινίους. Σήμερα, ακόμη και στην ευημερούσα κοινωνία της κατανάλωσης, όλοι νιώθουμε απειλούμενοι και στην πλειοψηφία αντιδρούμε μοιρολατρικά, αφού οι συνήθεις τρόποι αντίδρασης δεν φαίνεται να επαρκούν, στον πόλεμο η προπαγάνδα αντικαθιστά την

  Η πρόσφατη νέα έκρηξη βίας στη Μέση Ανατολή είναι στα χνάρια του Βιβλικού Σαμψών ή του ελληνικού αντιχριστιανικού ολοκαυτώματος στο Κούγκι. Για όλους εμάς που από τη δεκαετία του 1990 αγωνιζόμαστε για την ειρήνη στην περιοχή και ζήσαμε την προσέγγιση παλαιστηνίων και Ισραηλιτών, ελπίσαμε τόσα χρόνια και πιστέψαμε στον τερματισμό της βίας, ο πρόσφατος πόλεμος μας βουλιάζει στην απελπισία για το μέλλον όχι μόνο της Μέσης Ανατολής αλλά ολάκερης της ανθρωπότητας που συνεχίζει να επαναλαμβάνει τον ίδιο παραλογισμό αυτοκτονώντας «μετά των αλλοφύλων» συμπαρασύροντας στον όλεθρο πάντα πάντα τους αθώους κάθε πλευράς. Βλέποντας την Παλαιστίνη στο χάρτη δύσκολα καταλαβαίνεις το γιατί ιστορικά πάντα βρίσκεται στο κέντρο κάποιας σύγκρουσης. Θυμάμαι πριν κάποια χρόνια στην Ιορδανία ότι μας πήγαν στο όρος Νέμπο, όπου λένε ότι ο Μωυσής αντίκρυσε τη Γη της Επαγγελίας πριν πεθάνει και όπου σήμερα βρίσκεται μια εκκλησιά. Θυμάμαι ότι αντικρύζοντας το ελάχιστα ελκυστικό τοπίο της κοιλάδας του Ιορδάνη από