Παλαιστίνη η γη της επαγγελίας;

 

Η πρόσφατη νέα έκρηξη βίας στη Μέση Ανατολή είναι στα χνάρια του Βιβλικού Σαμψών ή του ελληνικού αντιχριστιανικού ολοκαυτώματος στο Κούγκι. Για όλους εμάς που από τη δεκαετία του 1990 αγωνιζόμαστε για την ειρήνη στην περιοχή και ζήσαμε την προσέγγιση παλαιστηνίων και Ισραηλιτών, ελπίσαμε τόσα χρόνια και πιστέψαμε στον τερματισμό της βίας, ο πρόσφατος πόλεμος μας βουλιάζει στην απελπισία για το μέλλον όχι μόνο της Μέσης Ανατολής αλλά ολάκερης της ανθρωπότητας που συνεχίζει να επαναλαμβάνει τον ίδιο παραλογισμό αυτοκτονώντας «μετά των αλλοφύλων» συμπαρασύροντας στον όλεθρο πάντα πάντα τους αθώους κάθε πλευράς.

Βλέποντας την Παλαιστίνη στο χάρτη δύσκολα καταλαβαίνεις το γιατί ιστορικά πάντα βρίσκεται στο κέντρο κάποιας σύγκρουσης. Θυμάμαι πριν κάποια χρόνια στην Ιορδανία ότι μας πήγαν στο όρος Νέμπο, όπου λένε ότι ο Μωυσής αντίκρυσε τη Γη της Επαγγελίας πριν πεθάνει και όπου σήμερα βρίσκεται μια εκκλησιά. Θυμάμαι ότι αντικρύζοντας το ελάχιστα ελκυστικό τοπίο της κοιλάδας του Ιορδάνη απόρησα με το θεικό παραλογισμό να ορίσει για τον περιούσιο λαό Του, αυτή την κοινότυπη περιοχή σαν Παράδεισο επί της Γης, ειδικά σε ανθρώπους, που -αν και ταλαιπωρημένοι από την πολύχρονη περιπλάνηση στην έρημο- είχαν δει με τα ίδια τους τα μάτια τη γοητευτική γονιμότητα του Νείλου. Η σύγκριση αυτής της στενής λωρίδας με οποιοδήποτε περιοχή της πράσινης Ελλάδας, που θεωρείται μάλιστα σχετικά φτωχή περιοχή της Ευρώπης, είναι συντριπτική.

Ο Ιεχωβάς είναι ένας παράλογος θεός, εκδικητικός και αιμοβόρος, που αυθαίρετα διαχωρίζει τα πλάσματά Του -αν και αδέλφια- σε εκλεκτά και μιαρά, προορισμένα για αιώνια διαμάχη, έτσι που ο πόλεμος -συχνά άδικος- να διαιωνίζεται, ενώ οι εκλεκτοί υιοθετούν κάθε άλλο παρά ευγενείς μεθόδους πάλης. Ας θυμηθούμε μόνο ότι ο Ιακώβ ή Ισραήλ (εξ ου και Ισραηλίτες) ήταν εκείνος που έκλεψε από τον αδελφό του Ησαυ -έναντι πινακίου φακής- τα πρωτοτόκια, τις 3 αδελφές συζύγους και τις παλλακίδες, από τις οποίες προήλθαν οι γεννήτορες των 12 φυλών, καθώς και την φρικιαστική εκδίκηση για το «βιασμό» της κόρης του Δείνας. 

Οι κάτοικοι της Χάμορ δέχθηκαν να φιλοξενήσουν τους Ισραηλίτες κι ο γιος του βασιλιά ερωτεύθηκε την δεκατετράχρονη κόρη του Ιακώβ και σ’ ένα γλέντι τη βίασε. Όπως συνέβαινε τότε ζήτησε να την παντρευθεί πληρώνοντας και προίκα. Ο Ιακώβ συμφώνησε με όρο τον προσηλυτισμό όλων των κατοίκων του βασιλείου και την υποχρεωτική περιτομή όλων των ανδρών. Την τρίτη μέρα όταν οι άνδρες της πόλης εμφάνισαν τα συμπτώματα της λοίμωξης από την επέμβαση, επετέθησαν και κατέσφαξαν όλους τους κατοίκους εξαφανίζοντας κυριολεκτικά την πόλη από το χάρτη. Αυτό το διδακτικό χρονικό, περήφανα περιγράφεται και ανήκει στο Ιερό (και για τους χριστιανούς) βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, όπως και ο γνωστός Κανόνας Δικαίου «Οφθαλμόν αντί οφθαλμού» που ίσως τέθηκε για να περιορίσει την άμετρη εκδικητικότητα που υφέρπει σε κάθε εξιστόρηση αυτού του εθνικού έπους. Και βέβαια ο Μωαμεθανισμός αποτελεί την εξέλιξη της ίδιας μονοθειστικής παράδοσης.

Η Γη της Επαγγελίας κάθε άλλο παρά τόπος ειρήνης αποδείχθηκε για τους Ισραηλίτες, που -για μια περιοχή που ΔΕΝ ρέει μέλι και γάλα όπως υποσχόταν ο θεός μεσίτης- χρειάστηκε από την πρώτη στιγμή μέχρι και σήμερα να εκτοπίζουν τους παλιότερους οικιστές με διαρκείς πολέμους.

Τα άγια χώματα ποτίστηκαν με πολύ αίμα, αφού τρεις θρησκείες βρέθηκαν να διεκδικούν την ίδια άγονη περιοχή γύρω από τα Ιεροσόλυμα. Εκεί που βρισκόταν ο Ναός του Σολομώντος, που πολλές φορές ισοπεδώθηκε, παίχθηκε το δράμα της Χριστιανικής αφήγησης και αργότερα της Μωαμεθανικής  προφητείας ιεροποιώντας ξανά και ξανά τις ίδιες ξερολιθιές και διεκδικώντας την απόλυτη θρησκευτική Αλήθεια σε βάρος των ουσιαστικά αδελφών μονοθειστικών απόψεων. 

Δεν έχει λογική ο πόλεμος γύρω από τα Ιεροσόλυμα. Ποτέ δεν ήταν πλούσια περιοχή, στρατηγικά υπάρχουν καλύτεροι τόποι, και όμως οι προαιώνιες έχθρες συντηρούνται και οι αθώοι πάντα σφαγιάζονται. 

Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι γενοκτονία των Παλαιστινίων, και μάλιστα από τους απογόνους των θυμάτων του Ολοκαυτώματος. Από την άλλη πλευρά και από τη στιγμή που δημιουργήθηκε το κράτος του Ισραήλ (από τις τύψεις του Δυτικού κόσμου) κι ενώ έχει απεριόριστη οικονομική και πολιτική κάλυψη από τους ισχυρούς της Γης, ήταν αναμενόμενο ότι θα συνεχίσει να εξαπλώνεται σε βάρος των αυτοχθόνων κατοίκων, όπως έγινε σε κάθε τέτοια περίπτωση, από τους Ινδιάνους και του Μάγια μέχρι του Αβορίγιους. Το ακόμη πιο παράλογο είναι ότι σε αυτή τη στενάχωρη περιοχή οι Εβραίοι συντηρούν και πυρηνικά όπλα, ακριβώς σαν τον ήρωά τους Σαμψών που έπραξε το αυτοκτονικό «Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των άλλων αλλοφύλων».

Το σκηνικό επαναλαμβάνεται συνεχώς με πρόσχημα θρησκευτικές διεκδικήσεις, που γρήγορα εξελίσσονται σε ένοπλες συγκρούσεις και διαρκείς πολέμους με θύματα περισσότερα πάντα ανάμεσα στους φτωχούς σαρδελοποιημένους στη Γάζα Παλαιστινίους. Η περίφημη «αραβική άνοιξη» έγινε λίβας και κατέκαψε, χώρες όπως η Λιβύη και η Συρία. Ανακατατάξεις γίνονται στο χώρο των ηγετών του ετερόκλητου Ισλαμικού κόσμου, που καλούν σε Τζιχάντ με πρόσχημα την Παλαιστίνη κι εξοπλίζουν με ρουκέτες τους ηγέτες της αντίστασης, ενώ η Χριστιανική Δύση άβουλη και υποκριτική ασχολείται μόνο όταν η βία αγγίξει τα εδάφη της, έστω με τη μορφή μεταναστευτικών κυμάτων.

«Λυπάμαι», είναι το μόνο που μπορεί  πλέον να πει ο μέσος καλοπροαίρετος άνθρωπος, που αντικρίζει ξανά το ίδιο σκηνικό βίας στη Μέση Ανατολή, που διαψεύδει κάθε ελπίδα και διαγράφει διπλωματικές φιλειρηνικές προσπάθειες δεκαετιών. Η λύπη όμως και τα δάκρυα ποτέ δεν άλλαξαν τον κόσμο. Ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή σε κάνει ν’ αναρωτιέσαι αν οι καλές προθέσεις αλλάζουν κάτι σε αυτό τον κόσμο της Βίας. Ίσως όπως το είπαν οι Εβραίοι είμαστε όλοι παιδιά του Κάιν κι οι  αθώοι Άβελ πάντα θα εξακολουθούν να δολοφονούνται. Ίσως όπως λένε οι Βουδιστές όλα κυλούν σε κύκλους δημιουργίας και καταστροφής και είναι καλύτερο ν’ αφηνόμαστε στο ρεύμα. Οι ορθολογιστές που σήμερα μας κυβερνούν «άυλα» δεν το αποδέχονται. Ίσως όμως η πίστη του ότι ο άνθρωπος ελέγχει τη Μοίρα του να είναι η χειρότερη Ύβρις, όπως θα έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες. Ολάκερη η Γη είναι μια Γη της Επαγγελίας για το ανθρώπινο είδος, που συμπεριφέρεται κατακτητικά, ακριβώς όπως οι εβραίοι σήμερα στην Παλαιστίνη. Υπάρχει μέλλον; Λυπάμαι, αλλά πλέον δεν ελπίζω. 

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου