Ο συμβολισμός των εθνικών επετείων στην Ελλάδα είναι πάντα το ΟΧΙ

Φέτος με αφορμή τον διεθνή εορτασμό της νίκης των συμμάχων κατά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο ξεκίνησε δεξιότροπη συζήτηση -γκρίνια για την «ανοησία» και τον «επαρχιωτισμό» των Ελλήνων, που δεν συνεορτάζουμε τις νίκες μας όπως κάνουν οι λοιποί Ευρωπαίοι και φυσικά οι Αμερικανοί. Αυτό μου θύμισε την παλαιότερη εξ αριστερών άποψη ότι οι παρελάσεις θα πρέπει να αντικατασταθούν με λαϊκές πορείες, ότι κακώς γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου (επειδή ήταν η αρχή του πολέμου) και ότι θα έπρεπε να τιμούμε τη νίκη του λαού με το τέλος του 2ου Παγκοσμίου πολέμου.

Στην Ελλάδα ποτέ δεν τιμούμε το τέλος οποιουδήποτε πολέμου, αλλά πάντα το συμβολισμό της αντίστασης. Γιαυτό και εξακολουθούμε να γιορτάζουμε στις 25 Μαρτίου την Επανάσταση του 1821, την αποδεδειγμένα πια λαθεμένη ιστορικά απαρχή του ξεσηκωμού στα Καλάβρυτα, αντί της Ναυμαχίας στο Ναυαρίνο. Γιαυτό και για τους Περσικούς πολέμους, περηφανευόμαστε για το Μαραθώνα, τη Σαλαμίνα,  και τις Θερμοπύλες και όχι τις καταληκτικά νικηφόρους Πλαταιές ή τη Μυκάλη. Γιαυτό και θα συνεχίσουμε να γιορτάζουμε την επέτειο του Πολυτεχνείου και όχι την επιστροφή Καραμανλή σαν ορόσημο του αντιδικτατορικού αγώνα.

Αυτή η παράδοση βρίσκεται σε θεολογική αντίστιξη με την ελληνορθόδοξη παράδοση του εορτασμού της ονομαστικής εορτής και όχι των γενεθλίων (όπως οι Δυτικοί που ακολούθησαν την παράδοση των ρωμαίων αυτοκρατόρων που δόξαζαν τα γενέθλια του ηγέτη) καθώς σύμφωνα με τους ορθοδόξους πρέπει να γιορτάζουμε την κοίμηση του αγίου στον οποίο καλούμεθα να μοιάσουμε (θριαμβευτική επισφράγηση των αγώνων) και όχι την απαρχή του θνητού βίου μας και αποδεικνύει τις δομικές ιστορικές διαφορές στη νοοτροπία των Ελλήνων από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Και έτσι μάλλον οι δυτικοί πρέπει να ξανασκεφθούν τους λόγους για τους οποίους θέλουν να μνημονεύουν τους αμφίβολους συχνά θριάμβους και όχι τους αγώνες τους.

Το ΟΧΙ της μικρής Ελλάδος στην τότε αυτοκρατορική Ιταλία έχει τον διαχρονικό συμβολισμό που ταιριάζει στην ιστορική πορεία των Ελλήνων περισσότερο από την ευτυχή μέσω τρίτων κατάληξη κάποιου παγκόσμιου πολέμου. Το ΟΧΙ έχει συνδεθεί με την ενιαία αντίσταση σε όλους τους κατακτητές, που δεν τελειώνει με το τέλος του κάθε πολέμου, όπως εκφράστηκε από τη συνεπή μέχρι τέλους αγωνιστική πορεία του Μανώλη Γλέζου και έτσι πρέπει να παραμείνει. Όσο για τους εορτασμούς στη Θεσσαλονίκη, που συμπίπτουν με την απελευθέρωση της πόλης είναι αυτονόητο ότι πρέπει να έχουν θεσμικό χαρακτήρα και να μην υπακούουν στη λαϊκή προσαρμοστικότητα, αν δε θέλουμε να δούμε τις εθνικές μας γιορτές να καταλήγουν όπως ο εορτασμός της Πρωτομαγιάς, από εργατική απεργία σε εκδρομές στην ύπαιθρο, και αν δεν θέλουμε να ξαναδούμε υπουργούς Παιδείας να προσπαθούν να πάψουν να διδάσκουν τα παιδιά την ανάγκη για αντίσταση σε οποιοδήποτε δυνάστη. Και φυσικά αν και η αρίθμηση του άρθρου άλλαξε από το ιστορικό για την Παιδεία 114 στο 120 ισχύει πάντα ότι “Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία”.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου