Maria Sotiropoulou

Στο Βρόσλαβ της ειρήνης Κάθε ευρωπαϊκή πόλη που υπέφερε από τον πόλεμο φέρει τις ουλές στα κτίρια που επιβίωσαν για να θυμίζουν ότι υποσχεθήκαμε στα παιδιά μας να μη ζήσουν ποτέ πια τέτοιες τραγωδίες Τα σημάδια από τις σφαίρες βρίσκονται σε τοίχους πανεπιστημιακών κτιρίων που ανακαινίζονται Ανακαινισμένη αίθουσα του Πανεπιστημίου Η IPPNW διάλεξε το Βρόσλαβ της Πολωνίας (21-23 Σεπτεμβρίου) για το Ευρωπαϊκό Συνέδριο φοιτητών και γιατρών της, όχι μόνο για την εξαιρετική Ιατρική Σχολή που διαθέτει, αλλά και για τον έντονο συμβολισμό της ιστορίας της. το κτίριο του τμήματος Γυναικολογίας το τμήμα της Παιδιατρικής Η πόλη με ρίζες γερμανικές και πολωνικές, είχε ενταχθεί στη Γερμανία των Ναζί με την ονομασία Μπρεσλάου και λόγω της αντιστασιακής δράσης των κατοίκων της, είχε επιλεγεί από το Χίτλερ σαν τελειωτικό οχυρό στη μάχη κατά του Σοβιετικού στρατού. Έτσι έγινε αναγκαστική πλήρης εκκένωση της πόλης, τον Ιανουάριο του 1945, κατά τη διάρκεια του ψυχρού χειμών

Σκηνές εφημερίας κάποτε Ήταν το 1971, στο Τρίτο έτος της Ιατρικής, τότε που μόλις είχαμε πρωτοαποκτήσει το ελεύθερο να μπαινοβγαίνουμε στα νοσοκομεία με την άσπρη μπλούζα, πάντα πεντακάθαρη και τ' ακουστικά να κρέμονται στην τσέπη ή το λαιμό, να φαίνονται, για να μας ξεχωρίζουν σαν τον αυριανό γιατρό. Τι περηφάνια!! Θαρρείς και όλη η ετοιμοθάνατη ανθρωπότητα περίμενε με κολλημένη ανάσα για μας! Λες κι οι βρωμεροί θάλαμοι μας φώναζαν με τ' όνομά μας.  -Πότε επιτέλους θάρθεις; Παρηγοριά ζητάμε, κατανόηση, ίσως κι ελπίδα.  Βέβαια τότε οι Έλληνες στα νοσοκομεία, όλους τους άντρες με άσπρες μπλούζες για­τρούς τους φώναζαν και όλες τις γυναίκες αδελφές. Όμως ένοιωθα αμήχανα και φοβόμουν, πως η απειρία θα πρόδι­νε την εμπιστοσύνη, που έδειχναν τα μάτια κάθε αρρώστου, καθώς σοβαρά σοβαρά του έπαιρνα ιστορικό.  Κείνη τη χρονιά, όπως και αρκετοί  άλλοι συμφοιτητές μου, ξενυ­χτούσα εθελοντικά στις εφημερίες κάνοντας ενέσεις, παίρνοντας αίμα, ράβοντας τραύματα, εξετάζοντας

"Θαυματουργό" λάδωμα Με αφορμή τη σύλληψη των δυο γυναικών που βανδάλιζαν τα εκθέματα στο Βυζαντινό και το Μπενάκειο Μουσείο, επειδή "Οι εικόνες θέλουν λάδι για να θαυματουργήσουν" θυμήθηκα μια πραγματική  ιστορία, που μου είχε αφηγηθεί ο πατέρας μου. Το δάκρυ του Αρχάγγελου  Στο Μεγαλοχώρι της Σαντορίνης το σπίτι της θείας Φλώρας ήταν απέναντι από τον εκκλησάκι του  αγίου Ευθύμιου (που τον θεωρούσαν κάτι ανάμεσα σε φύλακα άγγελο του σπιτιού και μέλος της οικογένειας) και έτσι ήταν φυσικό τα κορίτσια της οικογένειας να φροντίζουν καθημερινά, ακόμη και σε δύσκολους καιρούς ν' ανάβουν τα καντήλια.  Εκείνο το βράδυ ήταν η σειρά της τότε 15χρονης Ουρανίας να φροντίσει τον άγιο Ευθύμιο. Σκούπισε καλά καλά, αφού ράντισε πρώτα με νερό το χωματένιο δάπεδο, ξεσκόνισε και πέρασε με πετρέλαιο τα στασίδια, φυσικά και δεν μπήκε στο Ιερό (αφού ήταν γυναίκα), αλλά φρόντισε να καθαρίσει και τις εικόνες (αφού δεν είχε εκείνη την ημέρα Περίοδο) άλλαξε το νερ

Βραβείο Αλίκη Γιωτοπούλου Μαραγκοπούλου 2013 Χάσαμε την Αλίκη Γιωτοπούλου Μαραγκοπούλου Σε στενό οικογενειακό κύκλο και με απλή πολιτική τελετή (σύμφωνα με την επιθυμία της) έγινε σήμερα (1-9-2018)  η κηδεία μιας εξαιρετικής γυναίκας με παγκόσμια ακτινοβολία, της Αλίκης Γιωτοπούλου -Μαραγκοπούλου, η οποία πέθανε χθες, μετά από 101 χρόνια γεμάτα μέχρι το τέλος από προσφορά και αγώνες για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Με την Αλίκη Γιωτοπούλου Μαραγκοπούλου είχα το προνόμιο να συνεργάζομαι πάνω από 30 χρόνια στα πλαίσια της πρόληψης από τον πυρηνικό κίνδυνο και είμαι αντιπρόεδρος της "Επιτροπής για τα πυρηνικά" που είχε ιδρύσει στο "Ίδρυμα Μαραγκοπούλου για τα ανθρώπινα δικαιώματα" με την πολυετή και πολυσχιδή δράση.  Στην παρουσίαση του βιβλίου του ΙΔΜΑ "οι κίνδυνοι από τα πυρηνικά" 30-3-2016  Είχα την ύψιστη τιμή να βραβευθώ (2013) από το "Σύνδεσμο για τα δικαιώματα της γυναίκας" που εκείνη ίδρυσε και είναι η μόνη από τις παλιές φε