Maria Sotiropoulou

μιλώντας για την ειρήνη σε μνημόσυνο για το Λαμπράκη Ο Μανώλης Γλέζος θα ΖΕΙ για πάντα Ο ασυμβίβαστος αγωνιστής Μανώλης Γλέζος μας άφησε σε μιαν εποχή, που θυμίζει την Κατοχή που εκείνος έζησε. Κλεισμένοι στα σπίτια μας όλοι αφουγκραζόμαστε το θάνατο που σιμώνει όχι πλέον με τις εκπυρσοκροτήσεις των πολυβόλων, αλλά με τις ηλεκτρονικές αναγγελίες των νεκρών σε όλο πλέον τον κόσμο. Σε μιαν εποχή που ο Κορωνοιός θερίζει κυρίως ηλικιωμένους έφυγε κι αυτός ο αιώνια έφηβος των 98 χρόνων αφήνοντας πίσω του δυσαναπλήρωτο κενό. Σε μια βουβή άνοιξη δε θα μπορέσουμε να βγούμε στους δρόμους να τον αποχαιρετίσουμε όπως του αξίζει. Εκείνος στεκόταν πάντα μπροστά, πάντα θαρραλέος, πάντα πρωτοπόρος στους αγώνες για ειρήνης και δημοκρατία, πάντα ταπεινός και μειλίχιος, ποτέ στο θεωρείο, πάντα ένας ανάμεσα στους συναγωνιστές του.  Για τους ανθρώπους της δικής μου γενιάς ο Μανώλης Γλέζος ήταν πάντα ένας ζωντανός θρύλος και γιαυτό ιδιαίτερα εκτιμούσαμε την πάντα πρόθυμη και ολόψυχη συνδρ

Η αισιόδοξη φωτογραφία των νοσηλευτών από το νοσοκομείο Αναφοράς του Ρίου Ιπποκρατική ηθική στην Πανδημία Η πανδημία του COVID-19 ξέσπασε σε μιαν εποχή, που ετοιμαζόταν η ισοπέδωση του δημοσίου συστήματος υγείας και η αντικατάστασή του από το καπιταλιστικό μοντέλο, που ήδη ισχύει στις ΗΠΑ.  Λίγες μέρες πριν παρατηρούσαμε μια αυτοδιάλυση των δομών υγείας σε όλο το δυτικό κόσμο και μια άνευ όρων παράδοση της Ιατρικής στους ιερούς κανόνες της αγοράς. Συζητούσαμε θεωρητικά και κάναμε εράνους για την ποιότητα περίθαλψης στον 3ο  κόσμο, όταν ξέραμε ότι δεν τηρούνται στοιχειώδεις κανόνες ιατρικής κάλυψης στον υποτίθεται πολιτισμένο κόσμο μας.  Επιτρέπαμε την κατασπατάληση πόρων για αισθητικές επεμβάσεις, όταν δεν καλυπτόταν δωρεάν ούτε η Παρακεταμόλη.  Το χειρότερο ήταν ότι   ο μέσος άνθρωπος ένιωθε άνετα τοποθετώντας την Υγεία στο Χρηματιστήριο   και πιστεύοντας ότι μόνο όσοι πληρώνουν εισφορές έχουν δικαίωμα στην στοιχειώδη περίθαλψη. Όμως στόχος της Ιατρικής από την γέννησή

Ολυμπιακοί αγώνες 2020  Από ραδιενέργεια στον COVID-19 Η τελετή αφής των Ολυμπιακών αγώνων 2020 του Τόκυο  στην Αρχαία Ολυμπία συνέπεσε με τη συμπλήρωση 9 χρόνων από το συνεχιζόμενο πυρηνικό ατύχημα στη Φουκουσίμα, που συνεχίζει να προκαλεί Καρκίνους του Θυρεοειδούς (197 νέες περιπτώσεις) σύμφωνα με τη μελέτη του Alex Rozen στο Πανεπιστήμιο της Φουκουσίμα. O dr Rozen (του γερμανικού κλάδου της IPPNW) είπε παρουσιάζοντας τη μελέτη του στις 11 Μαρτίου 2020. -Ανησυχούμε για τις επιπτώσεις στην υγεία από την συνεχιζόμενη ραδιενεργό ρύπανση ειδικά για τις ευάλωτες ομάδες, όπως παιδιά και έγκυες.  Οι διεθνείς κανόνες επιτρέπουν για το γενικό πληθυσμό δόσεις μέχρι 1 mSv ανά έτος. Στις περιοχές που εκκενώθηκαν στην Ιαπωνία ο κόσμος επιστρέφει, αν και τα επίπεδα ραδιενέργειας είναι πάνω από 20 mSv, ενώ περιοχές που δεν καθαρίστηκαν ποτέ, όπως δάση και βουνά, λειτουργούν σαν αποταμιευτήρες ραδιενέργειας. Σε αυτό το περιβάλλον χτίστηκαν τα γήπεδα και θα διεξαχθούν οι Ολυμπιακοί αγώ

Απέναντι στις επιδημίες που ήλθαν για να μείνουν Η θρησκευτική πίστη θα έπρεπε να είναι καθαρά ιδιωτική υπόθεση, αφού σε τελική ανάλυση είναι διάλογος του καθενός προσωπικά με ότι καθένας μας ορίζει σαν θεό. Όμως η κάθε ανθρώπινη κοινωνία οργανώθηκε έτσι ώστε η θρησκεία αντί για παρηγοριά απέναντι στη βεβαιότητα του θανάτου να μετατραπεί σε κατευθυντήρια δύναμη για την εξουσία της εκάστοτε ιθύνουσας τάξης.  Έτσι ακόμη και ο Σωκράτης που πίστευε περισσότερο στους ανθρώπινους νόμους δεν δίσταζε να προτρέπει ότι πρέπει να τιμάμε το Δαιμόνιον και δημόσια μετά των πολλών, γιατί η θρησκεία είναι  και κοινωνικό συμβόλαιο.  Κάθε θρησκεία έχει απόψεις που κάθε γενιά επαναξιολογεί και οι θρησκείες που επιβιώνουν είναι εκείνες που εξελίσσονται.  Ο 20ος αιώνας βασίστηκε στη λογική και η επιστήμη πραγματοποίησε θαύματα που μόνο ο Θεός πιστεύαμε ότι ήταν δυνατόν να πράξει, όμως η ανθρωπότητα εμμένει στη θρησκευτική ιδεολογία τόσο που να ζούμε την επιστροφή στην εποχή των θρησκευτικών

Με αφορμή τη νομιμοποίηση της ευθανασίας  Το Φεβρουάριο του 2020 μετά την Πορτογαλία και η Ισπανία ακολούθησαν το παράδειγμα της Ολλανδίας και προχώρησαν στην αποποινικοποίηση της ευθανασίας.  Αν και αυτή η εξέλιξη ευνοεί κάποιους προνομιούχους, που ενώ έχουν δικαίωμα σε ακριβή περίθαλψη, επιλέγουν το θάνατο και προστατεύει  από τις συνέπειες όσους, από αγάπη συνήθως, τους βοηθούν, αφήνει σοβαρά ερωτηματικά για τους πιθανά οικονομικούς λόγους, που υπαγόρευσαν αυτή την απόφαση και για την ηθική θωράκιση της Ιατρικής πράξης σήμερα.   Την ίδια ώρα που ο πολιτισμένος κόσμος διεκδικεί καλύτερη ποιότητα στο θάνατο -ακόμη και των ζώων- και η ανάγκη για ανθρώπινα ανταλλακτικά νομιμοποίησε στα νοσοκομεία την άρνηση σε πρακτικές ανάνηψης, χιλιάδες ανήμπορα παιδιά πεθαίνουν από ασιτία, βόμβες, θεομηνίες, ξεβράζονται ανώνυμα και άκλαφτα στα σύνορα της ευμάρειας και -ακόμη σε προηγμένες χώρες- γίνονται, λόγω κόστους, θύματα κάποιων ιάσιμων ασθενειών.  Από το 1991 με άρθρα μου σε ιατρ