Ο γιος σου στο Ναυτικό

Ο ΓΙΟΣ ΣΟΥ ΣΤΟ ΝΑΥΤΙΚΟ

       Πόρος. Το πρώτο επισκεπτήριο για τους νεοσύλλεκτους ναύτες και ψάχνεις για τη σωστή πύλη εξόδου κάπου εκεί κοντά στο ηρωικό αντιδικτατορικό «Βέλος» και ξάφνου πλημμυρίζει ο τόπος μπλε στολές μ’ άσπρα καπέλα τριγυρισμένα από παρδαλές αγκαλιές κι ο γιός σου ένας απ’ αυτούς.
       «Ο ομορφότερος ναύτης!» σκέπτεσαι πριν τον σφίξεις στην αγκαλιά σου. 

      10 μέρες με τηλεφωνήματα πικρά. «Μας ξυπνούν από τις 5.... Μελάνιασε ο ώμος μου από το όπλο..... Φέρτε μου αντηλιακό, μας έφαγε ο ήλιος...και ωτασπίδες , 6 ροχαλίζουν στο θάλαμο...και τηλεκάρτες πολλές»
      10 μέρες μ’ εκνευρισμό. «Πώς κακομάθαμε τούτη τη γενιά; Τι να λέγαν κι οι παλιότεροι με τα καψόνια;»
      10 μέρες αγωνίας. «Καλομαθημένος. Μέχρι τώρα όλα του πήγαν τόσο καλά! Διαβάζεις τόσα! Μέχρι κι αυτοκτονίες στη σκοπιά.
       Η Λυδία λίθος, Θ’ αντέξει; Πώς τον μεγάλωσα; Πόσο επηρεάσθηκε απ’ τον περίγυρο;» 

      -Πώς αντέχαμε εμείς; λένε οι παλιοί. Και μαρτυρούσαμε λόγω φρονημάτων!

    Μια ζωή από μωρό τον τρέχαμε στις πορείες ειρήνης και τώρα καθισμένος απέναντί μας στο ταβερνάκι καμαρώνει γιατί το ναυτικό είναι, λέει, το μόνο αήττητο σώμα! Μα πότε πρόλαβαν να τον πείσουν για την υπεροχή του Ναυτικού; Ούτε ποδοσφαιρική ομάδα να ήτανε! σκέπτεσαι και θυμάσαι τους πάντα μη επιθετικούς πολέμους των ελλήνων στο σχολειό ενώ εκείνος εξηγεί για τις 5 τσακίσεις στο παντελόνι που συμβολίζουν τους 5 ωκεανούς (η Ελλάδα των 5 ωκεανών και των 6 ηπείρων, σκέπτεσαι) και για τη μαύρη ζώνη, το πένθος μας για την «Έλλη».

      -Είναι παράλογος ο στρατός!

      -Πρέπει να είναι παιδί μου. Κανείς δεν πάει εθελοντικά στο θάνατο.

      -Είναι καθρέφτης της κοινωνίας. Δεκαοκτάρικα λουφάρουν στα γραφεία και τριανταπεντάρηδες με άσπρα μαλλιά τρέχουν στα γυμνάσια. 

      -Είναι μάθημα δημοκρατίας, αγόρι μου. Ένα ακόμη δημόσιο σχολειό, λίγο πιο δύσκολο.

     Οι μαγαζάτορες φουσκώνουν το λογαριασμό κι οι πιτσαρίες μοιράζουν κάρτες «Κάνουμε ντελίβερι και στο στρατόπεδο» δηλώνουν. 

    Κάπου κάπου κάποιο μοναχικό ναυτάκι περιφέρεται παράφωνα ανάμεσα στους πολιορκημένους από συγγενείς και φίλους συναδέλφους του.

     -Ο καημένος! λες κι ο γιος σου:

     -Υπάρχουν και χειρότερα. Μερικούς τους τιμώρησαν με στέρηση εξόδου.

     3 ώρες λευτεριά σ’ ένα γοητευτικό τοπίο, που τις μέρες του εγκλεισμού πονάει περισσότερο γιατί είναι τόσο ωραίο. Οι γονείς απομακρύνονται διακριτικά να μιλήσει λίγο και με την κοπελιά του. 

      - Λοιπόν μέχρι την άλλη Κυριακή...

     -Την παράλλη Τετάρτη ορκιζόμαστε. Με τις άσπρες στολές. Θαρθήτε; Δεν πειράζει αν δεν...

     -Οπωσδήποτε θαρθούμε, του υπόσχεσαι. Θάναι καλύτερα κι απ’ το Πανεπιστήμιο. Ένας ανάμεσα στο πλήθος ξανά, σκέπτεσαι. 

   -Αφού "το Ναυτικό είναι το μόνο αήττητο σώμα",  πώς θ’ απουσιάζαμε; του φωνάζεις, καθώς απομακρύνεται  προς την είσοδο του στρατοπέδου.

 δημοσιεύτηκε στα 'Εξ αφορμής" της ΑΥΓΗΣ 29-6-97

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου