Είκοσι χρόνια μετά....

                           20 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ...

Και πότε πέρασαν; Σα μιαν ανάσα... Προσκλητήριο, μετά είκοσι χρόνια....

Και τι ν' απόγιναν τα κοριτσόπουλα με τις ποδιές και τ' άσπρα γιακαδάκια;

Bουλιάζει η μνήμη. Ψάχνεις, ψηλαφάς, καταδύεσαι. Ερμιά. Φυλλομετράς παλιές φωτογραφίες. Τίποτε. Δεν ξεχωρίζεις τίποτε στα θραύσματα της μνήμης. Πού και πού κάποιο κομμάτι, κάτι πάει να πει, μα βιάζεσαι να το σωπάσεις. Η τόσο εύγλωττη φαντασία σου ερυθριά. Οι φωτογραφίες τίποτε δεν ομολογούνε. Ξένα τα πρόσωπα που σου χαμογελούν, δεν ταιριάζουν με τα πρόσωπα που αναπολούσες όταν κρυβόσουν στο καταφύγιο των αναμνήσεων.

Η επαρχιακή πόλη ίδια.. Σα ν' αναδύεται απ' το παρελθόν σου. Σαν το τέλειο σκηνικό του θεάτρου της παιδικής σου ζωής. Τόσο που νιώθεις παράταιρα να κουβαλάς τα τόσα σου χρόνια. Τούτα τα είκοσι στερνά βαραίνουν αφόρητα τούτη την ώρα. Χαϊδεύεις το μαρμάρινο πλακόστρωτο, τις ξεβαμμένες πόρτες, να κι η χαρουπιά. Επιζεί, αυτή, που τάισε τον άσωτο, αυτή, που μυστικά σ' έπεισε να δοκιμάσεις να πεισθείς πως, ναι, τα χαρούπια τρώγονται κι είναι στυφά, μ' αφήνουν στο τέλος κάποια γλύκα. Έτσι κι οι αναμνήσεις, προσθέτεις.

Μα τούτος ο καμβάς δεν έχει πρόσωπα, μόνο εικόνες, τρομάζεις.

Και, νάσου φτάνουνε μια μια οι παιδικές παρέες σου γυναίκες πια ώριμες, μ' όλη τη χρυσή λάμψη της εμπειρίας. Καινούρια πρόσωπα, καινούριες αξίες. Αστράφτουν αυτοπεποίθηση. Όλες ευτυχισμένες. Πουθενά δεν ξεφτά ο λούστρος. Φιλάκια σταυρωτά, αναμνηστικές πόζες κι έπειτα κουβέντες. Λόγια. Πόσα λόγια!

-Τι έγινες;

-Παντρεύτηκες;

-Πόσα παιδιά;

-Tι αυτοκίνητο;

Όλες γερές. Ευτυχώς ο θάνατος δεν άγγιξε καμία...ακόμη... Θυμίσου.. Για θυμίσου... Τίποτε δεν ταιριάζει σ' αυτό το παζλ των αναμνήσεων. Λες και το παρελθόν ξεχύνεται μες απ' τις ραφές. Τούτες οι γυναίκες δεν έχουν σχέση μ' εκείνα τα κοριτσάκια στις φωτογραφίες κι οι μνήμες τους συγκρούονται με τη δική μου. Λες και ζούσαμε σ' άλλους πλανήτες. Φταίω.. Δεν τις πρόσεξα.. Άλλα τραβούσαν τότε την προσοχή μου. Πρόσωπα φαντάσματα ή πρόσωπα που θα μπορούσε νάβγαιναν από παραμύθι. Κείνα τα κοριτσάκια, τούτες οι γυναίκες, τόσο πλάι, τόσο μακρυά μου, τόσο άγνωστες. Εκείνες, λένε, με θυμούνται. Οι αναμνήσεις τους με ντύνουν κυκλικά με κουρέλια από βλέμματα. Άλλη θυμάται πως ήμουν καλή μαθήτρια, η πρώτη, λέει άλλη, όμορφη λέει μια τρίτη. Μας έβαζες και παίζαμε θέατρο. Θυμάσαι τότε στην εκδρομή, στο κατηχητικό, στο διαγώνισμα, στο σκετς, στην παρέλαση;

Έτσι ήταν. Όχι αλλιώς! Είχαμε τσακωθεί τότε, θυμάσαι; Θέλαμε όλες νάχουμε δεύτερη φωνή. Στη χορωδία.

Και τ' αγόρια.... Τ'αγόρια ανάβουν την κουβέντα, όπως τότε, σαν τότε.

- Να πάμε να τους βρούμε

-Έχουν και κείνοι συνάντηση απόψε.

-Αρκεί να μη μας κουβαλήσουν και τις γυναίκες τους.

-Στα μπουζούκια. Να πάμε στα μπουζούκια. Όλοι μαζί μετά.

Όλοι πετυχημένοι, φτιαγμένοι. Όλοι με τ' αυτοκίνητα. Στα μπουζούκια δυο τραπέζια στην αρχή, δισταχτικά, κάτι σαν πρώτη γνωριμία. Πρώτα κεράσματα. Κρασί για τ' αγόρια απ' τα κορίτσια. Λουλούδια από τ' αγόρια για τις κοπέλες. Το μισοσκόταδο βοηθά. Δεν άλλαξαν πολύ σε τόσα χρόνια. Κάποιο χαμόγελο κάτι θυμίζει, κάποια ματιά, μια κίνηση. Δειλά δειλά τα πρώτα ζευγάρια στην πίστα κι έπειτα ξέφρενος χορός "να πεθάνει ο χάρος", να χορέψει ξανά κι η Μαίρη τη γατούλα σαν τη Βουγιουκλάκη, όπως τότε, απόψε πάνω στο τραπέζι. Διατηρείται μικροσκοπική κι εύθραυστη σαν από πορσελάνη.

Κι έπειτα στην πλατεία για καφέ και παγωτό μετά τα μεσάνυχτα. Στους έρμους δρόμους φαντάσματα άλλων καιρών πριν είκοσι χρόνια.

Κι ο παιδικός σου έρωτας να σε καλυνυχτίζει κι εσύ κοτζάμ γυναίκα πια, ακόμη ντρέπεσαι να του πεις πως τόσα χρόνια πέρασαν κι ούτε ένα φιλί δεν πρόλαβες να δώσεις. Σφίγγεις το χέρι σταθερά. Ψάχνεις το βλέμμα πίσω απ' τη ματιά και μάταια σκαλίζεις ν' ανακαλύψεις το μυστικό εκείνης της παλιάς του γοητείας....

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου