Τι κρίμα! Oscar Pistorius

 Τι κρίμα

  "Μηδένα προ του τέλους μακάριζε!" έλεγε ο Σόλων. Και όλοι καμαρώναμε τον  Oscar Pistorius, τον γοητευτικό άνδρα που ξεπερνώντας την αναπηρία του, έσπασε τα σύνορα των Ολυμπιακών αγώνων -ανάμεσα στο φυσιολογικό και το Παραολυμπιακό- και έγινε ίνδαλμα για κάθε νέο, ένα πρότυπο που τόσο χρειαζόντουσαν οι λεκιασμένοι από τη ντόπα Ολυμπιακοί αγώνες. 

   Ήταν πρότυπο για όλους μας. Μια ελπίδα αισιοδοξίας για τα νιάτα αυτού του πλανήτη, που φαίνονταν βουλιαγμένα στην κατανάλωση. Ήταν μια πρόταση ζωής, ένα υπόδειγμα του ότι η προσπάθεια κάποιες φορές αποδίδει καρπούς. 

 Ο θάνατος της καλλονής φιλενάδας του, από δικό του πυροβολισμό, στο ίδιο του σπίτι, που αρχικά προβλήθηκε σαν λάθος;;!! ανέδειξε τις σκιές, που οι προβολείς της υπερβολικής δημοσιότητας έντεχνα απέκρυπταν. Ο Όσκαρ έπινε πολύ και συχνά ήταν βίαιος. 

  Φυσικό μας φαίνεται τώρα. Ένα παιδί πληγωμένο από τα πρώτα του βήματα, μια ζωή πιεσμένο να πρωτεύει σ' έναν άτεγκτο κόσμο σκληρού ανταγωνισμού, φυσιολογικό θα ήταν να ραγίσει. Άλλωστε ποιος γεννιέται τέλειος; Ποιος μπορεί να πει ότι ποτέ, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες δε θα μπορούσε να γίνει φονιάς.

 Όμως είναι κρίμα γιατί ο Όσκαρ δεν ήταν ένας ακόμη ολυμπιονίκης, που πιάστηκε ντοπαρισμένος. Ήταν η ελπίδα της πιο ευάλωτης μερίδας της νεολαίας μας. Των ανθρώπων πού ήδη έχουν πληγωθεί και επιμένουν να αγωνίζονται. Ίσως όμως δε θα έπρεπε να το δούμε σα διάψευση, αλλά σαν λυτρωτική ανάσα.   Όλοι πρέπει ν' αγωνιζόμαστε. Όλοι μπορεί να βρεθούμε στο βάθρο του θριαμβευτή. 

 Κανείς μας δεν είναι τέλειος. Όλοι μας στην ψυχή μας κρύβουμε φως και σκοτάδι.

 Κανείς δεν ξέρει τι του επιφυλάσσει το μέλλον. Κανείς δεν μπορεί να θωρακισθεί από τις εκπλήξεις του αιφνίδιου. 

  Όλοι σαν τον Οιδίποδα "τυφλοί  τα τε ώτα, τον τε νουν, τα τε όμματα" πορευόμαστε.  "Κοινή γαρ η Τύχη και το μέλλον αόρατον".

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου