Αίμα ΜΟΝΟ για βρυκόλακες!

Αίμα Μόνο για Βρυκόλακες ;

H διαφημιζόμενη προσπάθεια δημιουργίας Τράπεζας αίματος από τη «Χρυσή Αυγή» ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΕΛΛΗΝΕΣ, αν και ανατριχιαστική σαν ιδέα, είναι ανόητη και μόνο για εντυπωσιασμό.

Μόνο σε παλιές μελό ταινίες μπορεί κανείς να δει να γίνεται μετάγγιση από τον ένα άνθρωπο στον άλλο. Σήμερα οι Αιμοδοσίες θυμίζουν όλο και περισσότερο εργοστάσιο, παρά σκηνικό της αυλής των θαυμάτων.

Αλλά επειδή ακούγονται και διάφορα για τους εργαζόμενους στις Αιμοδοσίες -ότι δήθεν έτσι καταπατούν τον Όρκο του Ιπποκράτη !- θα πρέπει να εξηγήσουμε τον τρόπο λειτουργίας των Τραπεζών αίματος, αιμοπεταλίων κλπ οργανικών υλικών, που είναι αναντικατάστατα και πραγματικά δίνουν ζωή από τον ένα άνθρωπο στον άλλο ανεξάρτητα από φυλή, φύλο ή θρησκεία .

Οι  ενώσεις αιμοδοτών οργανώνονται λόγω της τεράστιας ανάγκης των τραυματιών ή ασθενών (ειδικά στη χώρα μας με το πρόβλημα της Μεσογειακής Αναιμίας) και την απροθυμίας των υγιών ατόμων να είναι συστηματικά εθελοντές αιμοδότες. Ο στρατός μάλλον εκβιαστικά για τους νεοσύλλεκτους γίνεται ο κύριος αιμοδότης των νοσοκομείων μας. Γιαυτό και σύλλογοι πολιτιστικοί ή εργαζομένων  οργανώνουν ημέρες αιμοδοσίας, συνήθως με αντάλλαγμα  κάποια ή κάποιες μέρα «άδειας αιμοδοσίας» ανάλογα με την ενθάρρυνση της κάθε επιχείρησης ή δημόσιας υπηρεσίας. Είναι καθεστώς ότι κάθε Σύλλογος δικαιούται να ζητήσουν για τα μέλη τους κάλυψη σε περίπτωση ανάγκης, όπως και οι μεμονωμένοι εθελοντές αιμοδότες με την κάρτα τους. Είναι ακριβώς όπως στην Τράπεζα, όταν καταθέτουμε κάποιο ποσόν δεν έχουμε την απαίτηση να πάρουμε ακριβώς το ίδιο χαρτονόμισμα πίσω.

Έτσι εντελώς νόμιμα η ΧΑ μπορεί να ζητά από την Τράπεζα  Αίματος για τους φίλους ή μέλη της Μονάδες αίματος ίσες σε αριθμό με αυτές, που καταθέτει, όπως ακριβώς γίνεται με τα μέλη πχ του Συλλόγου Κολοκοτρωνιτσίου ή οιουδήποτε Συλλόγου εργαζομένων. Αιμοδοσίες γίνονται για συγκεκριμένο ασθενή, αλλά και συγκεκριμένο σκοπό. Μη ξεχνάμε τις αιμοδοσίες, που οργανώθηκαν πχ ειδικά για τους Παλαιστινίους επί ΠΑΣΟΚ (οι μονάδες αίματος δεν έφθασαν ποτέ στον προορισμό τους) ή όσες οργανώνονται με αφορμή κάποιο τραγικό δυστύχημα πχ το σχολικό λεωφορείο στα Τέμπη  ή η τραγωδία της θύρας 7 στο Στάδιο Καραϊσκάκη (αν και στην πραγματικότητα δε χρειαζόταν κανείς από τους ποδοπατημένους φιλάθλους αίμα).

Στο εξωτερικό λειτουργούν ακόμη και μονάδες κατάψυξης αίματος για ανθρώπους που λόγω θρησκείας ή ειδικής πάθησης θέλουν ή πρέπει να παίρνουν αίμα μόνο από τον ίδιο τους τον εαυτό και γιαυτό εφ’ όρου ζωής δίνουν αίμα, που με πολύπλοκες διαδικασίες καταψύχεται και συντηρείται για πιθανή χρήση του από τον ίδιο το δότη.

Σε κανονικές συνθήκες το προσφερόμενο αίμα ποτέ δεν καταλήγει στον άνθρωπο για τον οποίο το προσφέρουμε, αφού κάθε ασθενής παίρνει μόνο αίμα απόλυτα συμβατό με την ομάδα και το Rhesus τουλάχιστον, κάθε μονάδα ελέγχεται σχολαστικά με σειρά εξετάσεων, και αν βρεθεί πρόβλημα απορρίπτεται, ενώ έχει σύντομη ημερομηνία χρήσης, μετά από την οποία αναγκαστικά καταστρέφεται.   Γιαυτό το λόγο μάλιστα γίνονται εισαγωγές ή ανταλλαγές μονάδων αίματος από άλλες χώρες (πχ Ελβετία).

Οι μονάδες αίματος (δηλ τα ερυθρά ή τα αιμοπετάλια) από τη στιγμή, που ταυτοποιηθούν σαν υγιείς, παύουν να ανήκουν σε συγκεκριμένο άτομο και το πλάσμα που ζει περισσότερο αξιοποιείται σε λίμνες (pools) από πολλές διαφορετικές αιμοληψίες για την παραγωγή πολλών θεραπευτικών προϊόντων πχ παράγοντες κατά της Αιμοφιλίας.

Και όταν υπάρχει ανάγκη για αίμα σε κάποιο πολυτραυματία με πχ Ο -Rh αρνητικό,  επιστρατεύονται όλες οι διαθέσιμες μονάδες αίματος ακόμη και από γειτονικά νοσοκομεία χωρίς ποτέ να εξετάζεται ποιος ήταν ο αιμοδότης.

Ο ρατσιστής ποτέ δε θ’ αναρωτηθεί από ποιον άνθρωπο είναι η μονάδα αίματος, που θα σώσει τη ζωή του δικού του παιδιού, ούτε από ποιους δότες προήλθε ο αντιτετανικός ορός, που χρησιμοποίησε. Το δικό του αίμα δε θέλει να δοθεί στους «άλλους» γιατί πιστεύει ότι είναι ανώτερος, ενώ απλώς είναι μικρόψυχος και δε δίνει ούτε «του αγγέλου του νερό». Όμως σε πείσμα των Χρυσαυγιτών, όσο η γονιδιακή μελέτη εξελίσσεται τόσο και περισσότερο αποδεικνύεται ότι παρά τις ρατσιστικές ανοησίες, και τα κανιβαλιστικά ξεσπάσματα, όλοι τελικά είμαστε αδέλφια.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου