Παιδιά ενός κατώτερου Θεού

Παιδιά ενός κατώτερου θεού.

Ταυτότητες και DNA, φιλιππικοί δεσποτάδων και αυξήσεις στο πετρέλαιο, πλοία που δεν φεύγουν, αεροπορία δίχως ούριο άνεμο, δρομολόγια που ματαιώνονται, ναύλοι φωτιά για απόδραση απ’ το νέο κύμα καύσωνα. 

Τα αιρκοντίσιον βρυχώνται στα στενά και  περιφρονητικά φτύνουν τους μουσκεμένους από ιδρώτα περαστικούς που δε διαθέτουν παρά ένα καπέλο και μια βεντάλια για να δροσιστούν. 

Στις ψιλές αράδες των εφημερίδων η πρώτη τηλεοπτική κραυγή, που έσβησε απότομα σε ψίθυρο. Δυο παιδιά (με διανοητική αναπηρία) βρέθηκαν από την κακοσμία εγκαταλειμμένα κι άρρωστα από ασιτία, συντροφιά με ποντίκια και κατσαρίδες. Συνελήφθη η 53χρονη μάνα για «έκθεση τέκνων». Διανοητικά ανάπηρη και αυτή. 

Μεμονωμένη περίπτωση; Δυστυχώς όχι. Συχνά αναδύονται τέτοιες  καταστάσεις. Ποιος έχει την ευθύνη; Τα άτομα με χαμηλό δείκτη νοημοσύνης εξαρτώνται αποκλειστικά από τις φροντίδες της οικογένειας, αν δεν κλείνονται σε κάποιο ίδρυμα όταν η οικογένεια τους ξεγράφει. Επειδή οι περισσότεροι έχουν καλή σωματική υγεία, επιβιώνουν των γονιών (βασικά της μάνας που 99% θυσιάζεται γιαυτά) κι έπειτα μένουν ξεκρέμαστα στη χλεύη του κοινωνικού περιγύρου που ξέρει αλλά δε μιλά αν δεν ενοχληθεί από την κακοσμία. 

Ο Καιάδας είναι εδώ και δεν έχουμε δικαίωμα να κατηγορούμε τις οικογένειες που γονατίζουν από το βάρος ενός τέτοιου προβλήματος. Λέγεται ότι η νέα γονιδιακή γνώση θα μπορέσει να εξαλείψει τέτοιες νόσους. Μακάρι. 

Προς το παρόν όμως αντιμετωπίζουμε τον αποκλεισμό από την κοινωνία, όχι μόνο των προβληματικών ατόμων, αλλά και όλης τους της οικογένειας. Η διανοητική αναπηρία εξακολουθεί να θεωρείται ντροπή και χρειάζεται πολλή προσπάθεια για να θεωρηθούν ισότιμα μέλη του κοινωνικού συνόλου. 

Η λογική του μέσου πολίτη λέει ότι οι άλλες αρρώστιες θεραπεύονται και ότι οι περισσότεροι άνθρωποι κάποτε αρρωσταίνουν, αλλά αφού έχουν δουλέψει για να ξεχρεώσουν τα νοσήλια της κοινωνικής τους ασφάλισης. Αυτή η λογιστική λογική έχει γίνει φιλοσοφία απ’ τη στιγμή που το σύστημα άρχισε να απειλεί τους εργαζόμενους με μείωση των συντάξεων ελλείψει πόρων. Μέχρι τότε οι περισσότεροι θεωρούσαν αυτονόητη τη δωρεάν υγεία για όλους αδιαφορώντας από πού βγαίνουν αυτά τα χρήματα. 

Σήμερα τα άτομα που έχουν ισόβια πρόβλημα υγείας και που δεν έχουν δουλέψει και ούτε πρόκειται να δουλέψουν ποτέ αντιμετωπίζονται με ένα νέου τύπου ρατσισμό που αν, και δεν ομολογείται, λίγο απέχει από τη λογική του Καιάδα. Οι πόρτες είναι κλειδαμπαρωμένες και τα παιδιά με πρόβλημα αποκαλύπτονται στη γειτονιά μας μόνο, αν η δυσοσμία της σήψης αγγίξει τα ευαίσθητα ρουθούνια μας. Τότε νομίζουμε ότι κάναμε το καθήκον μας αν χάρη στην καταγγελία μας, η διανοητικά ανάπηρη μητέρα μπει στη φυλακή. Σπολάτη μας.

Δημοσιεύτηκε στα "Εξ αφορμής" της ΑΥΓΗΣ 8-7-2000

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου