Μίκης Θεοδωράκης, Αθάνατος και προσωπικός σαν την Ελλάδα

 Ο Μίκης Θεοδωράκης έφυγε πλήρης ημερών και δόξης, όλβιος, όπως ευχόταν ο Σόλων για κάθε άνθρωπο.

Αντίθετα με τον άλλο μεγάλο μας μουσικοσυνθέτη, το Μάνο Χατζηδάκη, ο Μίκης έζησε πολλά χρόνια και μπήκε στην προσωπική ζωή κάθε έλληνα ανεξάρτητα από τις πολιτικές προτιμήσεις, έτσι που σήμερα όλοι νιώθουμε ότι χάσαμε ένα δικό μας αγαπημένο.

Η δική μας γενιά, του Πολυτεχνείου, τον γνώρισε τραγουδώντας, τη Μαργαρίτα, σαν ένα ημιπαράνομο συνθέτη κι αργότερα κατά την Χουντική επταετία, σαν τον κατ’ εξοχήν αντιστασιακό, που έπρεπε να γίνεις παράνομος για να ακούσεις ή τραγουδήσεις. Τα τραγούδια του μας σημάδεψαν και μας διαμόρφωσαν και η μαχητική του πορεία μας ενέπνευσε. Όταν βρισκόμουν στο Λονδίνο για μετεκπαίδευση μόνο το άκουσμα των τραγουδιών του και ειδικά του [«άσματος των ασμάτων» https://youtu.be/K9oXXboppqk μαλάκωνε τον πόνο της νοσταλγίας.

Αργότερα είχα την τύχη να συμπορευθώ μαζί του όταν τόσο προφητικά, στα χνάρια του Γρηγόρη Λαμπράκη είχε δημιουργήσει το «Σύνδεσμο της Ελληνοτουρκικής φιλίας» που δικαιώθηκε στα μάτια του ελληνικού λαού μόνο μετά τους πολύνεκρους σεισμούς στην Τουρκία και τις πρώτες τουριστικές εξορμήσεις στα μικρασιατικά παράλια που έδειξαν στους Έλληνες πόσα μοιράζονται σα λαός με τους τούρκους. 

Τότε είχαν κυκλοφορήσει «Οι δρόμοι του Αρχάγγελου» και του είχα πει πόσο είχα συγκλονισθεί , εγώ η αναλφάβητη στη Μουσική όταν διάβασα ότι μέσα στο αμπάρι του καικιού εκείνος κρυμμένος διάβαζε τις νότες από τα κύματα κι έπλαθε μελωδίες για να γεμίζει το χρόνο!

Έκτοτε συμπορευθήκαμε και απομακρυνθήκαμε συχνά καθώς εκείνος ήταν παρορμητικός και απόλυτος στις πολιτικές του επιλογές και λόγω του μεγέθους της μουσικής ιδιοφυίας του κανείς δεν είχε το κύρος να τον αντικρούσει.   

Τελευταία μας συνάντηση στα πλαίσια της «Ενιαίας Λαικής Δημοκρατικής Αντίστασης» που είχε δημιουργήσει το 2012  μαζί με τον άλλο γίγαντα Μανώλη Γλέζο κατά των μέτρων της οικονομικής επιτήρησης, (γιαυτή είχαν ψεκαστεί κατά τη διαδήλωση  με χημικά στο Σύνταγμα https://ippnwgr.blogspot.com/2015/02/blog-post_88.html ) κίνηση που αποδείχθηκε άκαρπη και ουτοπική, όπως πολλές από τι πρωτοβουλίες του.

Ο Μίκης, όπως ο Γρηγόρης Λαμπράκης (του οποίου τα χνάρια ο Μίκης ακολούθησε, δημιουργώντας την ομώνυμη νεολαία ) θα παραμείνει Σύμβολο και Αθάνατος, όχι γιατί τα τραγούδια του από απαγορευμένα κάποτε, τώρα επιβάλλεται να διδάσκονται στο σχολειό μαζί με τα δημοτικά, είτε επειδή με τη μουσική του εκφράζει τόσο το λαικό ντέρτι όσο και την ποιοτική απολυτότητα των οπαδών της κλασσικής μουσικής, αλλά επειδή έχει ζυμωθεί με την ιστορική πορεία της Ελλάδας και τις πιο σημαντικές στιγμές της. Ταυτόχρονα είναι διεθνής και πανανθρώπινος επειδή εξέφρασε ιδέες αθάνατες σε κάθε γωνιά της γης κι εμπνέει παγκόσμια αγωνιστικότητα. 

Το παράδοξο με το Μίκη είναι αυτό που ο θάνατός του ανέδειξε, ότι κάθε σύγχρονος έχει να θυμάται  κάποια προσωπική του ανάμνηση που αναπόσπαστα έχει δεθεί με το Μίκη και τα τραγούδια του, έτσι που τον θρηνούμε σαν πολύ οικείο άνθρωπο. Αντίθετα όμως με ότι συμβαίνει με τους δικούς μας αγαπημένους για το Μίκη η «αιώνια» μνήμη» δεν θα εξαντληθεί με τη δική μας βιολογική έκλειψη. Ο Μίκης είχε κατακτήσει με τα τραγούδια του την αθανασία πολύ πριν από το θάνατό του. Η Ελλάδα θα είναι πάντα περήφανη για το Μίκη που τραγούδησε τους ομορφότερους αγώνες και χρωμάτισε μουσικά τις αιώνιες αξίες του πολιτισμού της. 

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου