Πώς ζήσαμε την 21 Απριλίου 1967
Στην αρχή μας ήλθε σα μια ελπίδα, σα μια γιορτή. Έκλεισαν τα σχολειά νωρίτερα, πλησίαζε το Πάσχα, το ραδιόφωνο έπαιζε συνέχεια εμβατήρια, οι δρόμοι έρμοι, παντού ησυχία, το τηλέφωνο μόνη παρηγοριά. -Είστε όλοι καλά; -Κι εμείς καλά. -Μάθατε τίποτε; -Για να δούμε... ότι πει το ραδιόφωνο!! Δεν είχαμε να φοβηθούμε τίποτε. Φιλήσυχοι πολίτες είμαστε κι όμως ο πανικός μας πλάκωσε τα στήθια. Να μη μπορείς ούτε στη γειτόνισσα να πας! Και κάτι μακρινοί ήχοι. Νάτανε πιστολιές; Ευτυχώς που δεν ανακατευόμαστε με τα πολιτικά. Αυτό το τρελόπαιδο απέναντι, ο Παντελής, τάχατες τι να γίνεται; και δόστου τα εμβατήρια να λαλούνε, λες και πηγαίναμε για πόλεμο, τα ίδια εμβατήρια πούβαζαν και στις παρελάσεις, μόνο που τώρα δε μας έκαναν τα στήθια να φουσκώνουν από περηφάνια, γιατί κείνος ο κόμπος μας έσφιγγε το λαιμό. Και ποιος τέλος πάντων είναι ο αρχηγός; Κι ο βασιλιάς; Γιατί δε φαίνεται ο βασιλιάς; Κι έπειτα ακούστηκαν κάποια ονόματα, άγνωστα ονόματα, άσημα μα ιστορικά και τόσες θριαμβολογίες για τη...