Maria Sotiropoulou

Καλημέρα Βιετνάμ -Ταξίδεψα στο Βιετνάμ, ανακοίνωνα σε γνωστούς και φίλους.  - Στο Βόρειο ή το Νότιο, με ρωτούν οι περισσότεροι κι έτσι αντιλαμβάνομαι ότι την εποχή της κουσκουσάδικης ενημέρωσης, ο ιστορικός χάρτης έχει παγώσει στα χρόνια της δικτατορίας (1973). Λογικό. Τι Βιετνάμ και τι Κορέα. Βόρειοι και Νότιοι θα υπάρχουν όσο κυριαρχούν οι καουμπόηδες. Βέβαια σε μια χώρα που ανώδυνα κοκορεύεται αντιαμερικανισμό βολεύει να ξεχνιέται το ότι ο τελικός θρίαμβος του μικρού Βιετνάμ στοίχισε εκατόμβες θυμάτων και 30 χρόνια εφευρετικής επώδυνης αντίστασης, όπου οι άνθρωποι αναγκαζόντουσαν να ζουν σα τυφλοπόντικες για να επιβιώσουν από τον ολοκληρωτικό αφανισμό της γης τους με δηλητηριώδη φλογοβόλα. Για να είμαστε δίκαιοι αυτή η νεφελώδης αντίληψη για τον κόσμο είναι αμοιβαία. Για τους βιετναμέζους το Greece  ή Γιουνανί δεν σημαίνει τίποτε απολύτως. Σαιγκόν Ένας μόνο απ’ όλους -που με ζωηρό ενδιαφέρον ρωτούσαν για την εθνικότητα μας- θυμήθηκε ότι είχαμε πάρει κάποτε κά...

ΤΟ ΚΛΟΥΒΙ     Σίντι Αμπού Σαϊντ στην Τυνησία. Ένα ανδαλουσιάνικο, θαρρείς νησί, με λευκά σπίτια και γαλάζια καφασωτά παράθυρα με κάγκελα που σα γαλακτοφόροι μαστοί βαραίνουν κρυφοκοιτάζοντας το ανοιχτό πέλαγο πάνω από τις βουκαμβίλιες. Στενά όπου ξεχειλίζουν οι πολύχρωμοι πραματευτάδες, ο καφενές με το ναργιλέ και τσάι με κουκουνάρι κι η πρόκληση του φρέσκου λουκουμά να γαργαλά τα ρουθούνια, καθώς τα ματσάκια με το γιασεμί περιπολούν πολιορκώντας τους τουρίστες μ’ ευωδιά ρομαντισμού αγοραίου. Τυπική πραμάτεια κάτι περίτεχνα κλουβιά σαν τρούλοι απ’ τα τζαμιά τους, σαν τα ιερόσυλα ξωκλήσια, τα μαραμπού, που ανθίζουν τον αφρικανικό παγανισμό στη μουσουλμανική αυστηρότητα. Εκείνη μεσόκοπη πια, αλλ’ ακόμη ελκυστική περιεργαζόταν ένα απ’ αυτά την ώρα που ο άντρας της καθυστερούσε παζαρεύοντας κάτι άλλο. -Πόσο; ρώτησε το μαγαζάτορα, έτσι για να προσανατολιστεί στο χάος του λαβύρινθου των παζαριών. Τους είχε προειδοποιήσει ο ξεναγός. Πολύ σκληρό παζάρι. Η κανον...

                                    Ανομβρία Ανομβρία. Χωρίς ντοματάκια φέτος όλα τα πανηγύρια μας. Χωρίς κατσουνάκια τα τραπέζι κι οι αμπελιές πυρπολημένες απ’ το λίβα άπλωναν απελπισμένα μπράτσα στη σκασμένη γη, στις μασχάλες κρέμονταν, σταγόνες θλίψης, σταφιδιασμένες αγουρίδες. Στα βράχια του νοτιά τ’ αποτυπώματα από τα νύχια των ανέμων που πάσχιζαν όλο το χειμώνα να κρατηθούν, να μη πνιγούν στο πέλαγο κι οι άφρονες να οικοδομούν ξενώνες αιωρούμενους στο χάος, στην κόψη της αβύσσου, κτίσματα έρμαια στην αδιαφορία των σεισμών, που κυοφορεί τούτος τόπος.  Αρκεί ένα ανασήκωμα στο φρύδι της καλντέρας και η τραγωδία θα επαναληφθεί. Πάντα θα χτίζουν Πομπηίες οι άνθρωποι της ευκολίας.  Στη θέση των Λουβιάρικων μεξικάνικο ρεστοράν, προσηλωμένος με κεραίες επί του μονάκριβου όρους ο αρχαίος προφήτης μη τύχει και αναληφθεί εν δόξει και κινδυνεύσουν οι αναλήψεις συναλλάγματος.  ...

Την καμπάνα του χωριού μας... Την καμπάνα του χωριού μας  την ακούτε παιδιά τι γλυκά σημαίνει ! ντιν ντιν νταν”  τραγουδάμε φέτος με την εγγονή μου, κάθε που “κάνει μπουμ” η καμπάνα της Παναγίας μας! Καινούριος γιαυτήν ήχος, αφού στην Αθήνα οι καμπάνες βουλιάζουν στην κακοφωνία των τροχοφόρων. Στο Μεγαλοχώρι, περισσότερο απ' όσο στην υπόλοιπη Σαντορίνη είμαστε δίκαια περήφανοι για τις καμπάνες μας και τον τρόπο που τις “χτυπάμε”.  Όλες οι μεγάλες εκκλησιές (Παναγία, Αγιοι Ανάργυροι, Κοίμηση, Ζωοδόχος) έχουν καλλίφωνες παλιές καμπάνες, μεγάλης αξίας από τη Ρωσία, η οποία είχε ειδικότητα στην κατασκευή καμπανών μεγάλου μεγέθους με διαφορετικά κράματα για ανθεκτικές κατασκευές με αρμονικούς ήχους. Στην ταινία του Ταρκόφσκι “Αντρέι Ρουμπλιόφ” απεικονίζεται με κάθε λεπτομέρεια η δυσκολία της κατασκευής τέτοιων καμπανών, ενώ η σπασμένη γιγάντια καμπάνα στο Κρεμλίνο αποτελεί μνημείο τιμής στον άθλο των μαστόρων τους. Στο Μεγαλοχώρι από παιδιά όλα τ' αγόρ...

Μνήμη του σεισμού στη Σαντορίνη 6 η ώρα το πρωί, μας ξύπνησαν οι καμπάνες. Αλαφιασμένες, παράφωνες, τρομαχτικές δίχως την λαμπρή αρμονία, που χαρακτηρίζει το γιορταστικό κάλεσμα ή την πένθιμη εγκαρτέρηση των αγγελμάτων θανάτου. Δίχως την άμιλλα της τεχνικής από εκκλησιά σε εκκλησιά που ανέδειξε το μικρό μας χωριό σαν αρχιμάστορες καμπανολόους.  9 Ιουλίου η επέτειος του μεγάλου πρόσφατου σεισμού (1956) στο νησί μας. Ένας σεισμός όχι τόσο φονικός, όσο άλλοι που ακολούθησαν στην Ελλάδα, αλλά που ισοπέδωσε χωριά -στην Απάνω μεριά (Οία) ολάκερες γειτονιές έπεσαν στα γκρεμνά της Καλντέρας και τα μόνα που διασώθηκαν ήταν οι τυφλές τρύπες από τα υπόσκαφα- και σημάδεψε τη συλλογική μνήμη.  ο Γουλάς μετά το σεισμό Το σπίτι που μέναμε κατά το σεισμό (το σημερινό κτίριο Νομικού) Στη Μέσα γωνιά όλο το χωριό καταστράφηκε τόσο που αναγκάστηκαν να μετατοπίσουν τους κατοίκους στο νεόχτιστο Καμάρι, όπου η έμφυτη ευλάβεια των καμαριωτών έχτισε σε περίβλεπτο τόπο το εκκλησάκι το...

η πρόεδρος κα Λούλα Συρίγου προσφέρει στην κα Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου του βραβείο για τον πατέρα της Πνευματικό μνημόσυνο Ν.Αρβανίτη γιορτή στο Μετόχι Μεγαλοχωρίου Θήρας Τριανταπέντε χρόνια μετά το θάνατο του πατέρα μου, όλοι οι πολυαγαπημένοι του συγχωριανοί, κάθε ηλικίας, με πρωταγωνιστές τα παιδιά, συνάχθηκαν στο Μετόχι, όπου τον τίμησαν μετά θάνατο με βραβείο καθηγητή Νικόλαου Βλάχου. Βαρύ βραβείο αν λογαριάσεις το μέγεθος κ αι την αφιλοκέρδεια του επιστημονικού ογκόλιθου. Παρουσία του σεβασμιωτάτου μητροπολίτη κ Επιφανίου, του δημάρχου Θήρας κ    Αναστάσιου Νικόλαου Ζώρζου, της προέδρου της τοπικής κοινότητας Μεγαλοχωρίου  κας Μαρκέλας Πιτσικάλη, του γυμνασιάρχη κ. Δαρζέντα και πολλών από τους παλιούς του μαθητές και φίλους από όλο το νησί, όπως οι κκ Βάλσαμος Πιτσικάλης, Ιάκωβος και Μαίρη Κορωνιού, Χριστόφορος Ασιμής, Ρένα Γρίβα, Λουκάς Βελώνιας, και τόσοι άλλοι. Η πρόεδρος του Συλλόγου Μεγαλοχωριτών αναφέρθηκε στη ζωή και δράση τόσο του Νικόλαου Βλά...