Maria Sotiropoulou

Η Ευρώπη της Ουτοπίας μας Η απόφαση των Βρετανών υπέρ του Brexit έδωσε τη χαριστική βολή στο όραμα της Ενωμένης Ευρώπης των λαών. Η νομισματική ένωση δεν ήταν ποτέ το βασικό ζητούμενο για όσους πίστευαν στην ιστορική ενότητα της ΕΕ, που θα έπρεπε να σφραγίσει επιτέλους την Ειρήνη στην γηραιά ήπειρο, που πάντα πορευόταν με συνεχείς πολέμους για ασήμαντες συνήθως αφορμές, οδήγησε την ανθρωπότητα στο χείλος του γκρεμού με δυο Παγκόσμιους και βίωσε επί χρόνια την διαίρεση του Ψυχρού πολέμου με απάνθρωπα τείχη.  Ελπίζαμε ότι είχαμε μάθει. Άλλωστε η Ευρώπη παινευόταν ότι είναι τέκνο της Ελλάδας και η Ελλάδα κάποτε (δυστυχώς μέσα από διαδοχικές κατακτήσεις) ομογενοποιήθηκε τελικά. Η Ευρώπη της Ουτοπίας μας δεν έστηνε νέα τείχη, ούτε επέστρεφε σε θρησκευτικούς διαχωρισμούς, αντίθετα όφειλε να επεκταθεί και προς ανατολάς αγκαλιάζοντας τη Ρωσία του Τολστόι και του Ντοστογιέφσκι. Όμως μετά την ευφορία της πρώτης επαφής και τα θετικά πρώτα βήματα βρεθήκαμε στον Καιάδα της οικονομικής...

Επίσκεψη στο Κτήμα Μερκούρη το παλιό αρχοντικό Μερκούρη Επισκεφθήκαμε το Κτήμα Μερκούρη μετά από την ευγενική πρόσκληση του κ Χρίστου Κανελλακόπουλου, ο οποίος από την πλευρά της μητέρας του Μαρίας Μερκούρη κατάγεται από τη Δίβρη και η οποία όσο ζούσε συμπαραστεκόταν στις δραστηριότητες του περιοδικού «Δίβρη». η προτομή της Μαρίας Λ. Μερκούρη (1915-2006) στο Κτήμα Το Κτήμα Μερκούρη βρίσκεται στο Κορακοχώρι της Ηλείας δίπλα σε ένα ωραιότατο κόλπο που αγκαλιάζει το νησάκι Κόρακα και αποτελεί ένα χαρακτηριστικό δείγμα  του πως η γη μεταμορφώνεται σε Παράδεισο, όπου μεγαλοπρεπή παγώνια περιφέρονται ακατάδεκτα, χάρη στη συστηματική φροντίδα γενεών εμπνευσμένων ανθρώπων. Το 1840 ένας ανήσυχος εικοσάχρονος από τη Δίβρη, ο Θεόδωρος Μερκούρης καθ’ οδόν προς τη Ζάκυνθο περνά από την περιοχή, τότε χέρσα και ακαλλιέργητη, την οποία ερωτεύεται κεραυνοβόλα και υπόσχεται στους φίλους του ότι θα την αποκτήσει. Σαν νέος Οδυσσέας αφού σπουδάσει στην Ιταλία, (όπου μαθαί...

Γεννεά της απωλείας  Συνηθίζαμε να καυχιόμαστε ότι είμαστε η γενιά που δε γνώρισε πόλεμο, η γενιά που κατάκτησε κάποια προνόμια, η γενιά που πρόσφερε στα παιδιά περισσότερα από όσα έλαβε από τους γονείς της. Και ήλθε η οικονομική κρίση και όλα κατέρρευσαν με πάταγο και γίναμε η γενιά της μεγάλης απώλειας. Γεννηθήκαμε στο τέλος του εμφύλιου κάτω από δύσκολες συνθήκες, όπου όμως υπήρχε μια ομόνοια. Δεν είχαμε γνωρίσει το καλύτερο, κανείς δεν ήταν προνομιούχος, αγοράζαμε παπούτσια Χριστούγεννα και Πάσχα και μεταποιούσαμε τα ρούχα των μεγαλύτερων, η ποδιά ισοπέδωνε τις ανισότητες, τα δημόσια ήταν τα καλά σχολεία, στη μεγάλη πλειοψηφία των ιδιωτικών πήγαιναν οι μπουμπούνες, ταξιδεύαμε με πούλμαν και περιορισμένο συνάλλαγμα. Σιγά σιγά στην αρχή και ταχύτατα αργότερα υιοθετήσαμε τις καταναλωτικές συνήθειες της Δύσης, αλλά σαν γνήσιοι έλληνες εξακολουθούσαμε να ξοδεύουμε για τα παιδιά όσα για μας τσιγκουνευόμαστε. Φροντίσαμε τα παιδιά μας να καλοσπουδάσουν και μετά με μεταπτυχιακά ...