Στην Ακρόπολη
Μάης 1980 Ξανά στην Ακρόπολη με τα παιδιά. Η ίδια μέθη της αρχαιολατρείας που πνίγει κάθε ρωμιό που αντικρύζει το σημαδιακό βράχο. Κι η αίσθηση κάποιας προσβολής. Όλοι αυτοί οι ξένοι που μυρμηγιάζουν γύρω απ' τα γυμνά μάρμαρα, γιατί τάχα να μου δίνουν τη νοσηρή εντύπωση μιας ιεροσυλίας. Σα να πατούνε γυμνά προγονικά κρανία, σα ν'αγοράζουν κομμάτια απ' τις ματωμένες σάρκες μας. Η Ακρόπολη είναι η δικιά μας αξιοπρέπεια. Πώς ν' αντέξεις να τη γυμνώνουν μπροστά στη διεθνή αλαζονεία. Είμαι λοιπόν τόσο εθνικίστρια, εγώ η κοσμογυρισμένη. Δε ξέρω, μα έχω την εντύπωση, πως βιαζόμαστε να ξεπουλήσουμε όσο όσο την ίδια μας τη ζωή. Δε μπορείς πια ν' αγγίξεις να χαϊδέψεις τούτα τα γυμνά μάρμαρα, που άσπλαχνα γδέρνει ο ρυπαρός αέρας. Μάταια χαϊδευτικό του ήλιου το βλέμμα τ' αγγίζει με σέβας. Τα βελονιάζουν του πολιτισμού οι ανάσες ολούθε, οξέα, άλατα, καπνιά, οξείδια, διοξείδια, θεία, άζωτο, φωσφόρος λεκιάζουν την αθώα τους ασπράδα. Σκαλωσιές υψώνονται ολούθε...