Maria Sotiropoulou

Περί ανέμων και υδάτων «Περί ανέμων και υδάτων» λοιπόν. Γιατί όχι; Όπως κάθεσαι στην ακροθαλασσιά με το μπουρίνι ν’ ανακατεύει τα μαλλιά του πελάγου, γυμνή με το στήθος προτεταμένο στην ανατριχίλα τ’ ουρανού και τα κύματα να καλπάζουν απειλητικά, τ’ αυτιά σου να βουίζουν και να ορθώνεσαι ν’ αντιπαλέψεις με τη ζωή που ανταριάζεται σαν την ψυχή σου.  Δίνεις μια και βουτάς στ’ αφρισμένα βράχια, αφήνεις τ’ ακροδάχτυλα της θάλασσας να σου μαλάζουν το κορμί. -Σε ξέρω, της λες. Σ’ αγαπάω, κι εκείνη σ’ αγκαλιάζει, χώνεσαι ξανά στη ζεστή της μήτρα, γίνεσαι ένα με τον ουρανό και τον αέρα, αφήνεσαι φτερό στον άνεμο και φύκι ξεμαλλιασμένο απ’ την οργή της, που τώρα το πιπιλά στιφόγλυκο μέχρι που το φτύνει στη στεριά. Αφήνεσαι στα χέρια της, στην πρωτεϊκή της δύναμη και μια σ’ ανεβάζει μέχρι ν’ αγγίξεις το γκαστρωμένο βροχή ουρανό και πότε σε βουλιάζει  στον κόλπο της κι ο κόσμος χάνεται κι όλα γίνονται ασήμαντα. Ίσα που προλαβαίνεις να δεις γυμνά τα σπλάχνα της τη στιγμή που...

6 Αυγούστου 2014 Θερινό ηλιοστάσιο της θλίψης από το “Μικρό αγόρι” του 1945. Ηλίου φαεινότερη η Χιροσίμα! Στάχτη μετά. Ενσάρκωση υπερρεαλισμού το ρολόι που λιώνει στην ανυπαρξία. Με το αριθμητήρι μετράμε ακόμη χαίνουσες πληγές στον ηλεκτρονικό παράδεισο της Ανατολής. Χιμπακούσα ρομφαιοφόροι ευαγγελίζονται την επανάσταση των κεκαυμένων. Στους λειμώνες των πυρηνικών μανιταριών πρωτόπλαστοι! Πάντα εξ ίσου απάνθρωποι. Αν και κραδαίνει το πυρηνικό του όπλο, αντί σφενδόνης, ο πάνοπλος Δαβίδ δεν αρκείται στην απειλή του ολέθρου. Παράνομα πάντα σπέρνει το θάνατο στους αθώους της Γάζα. Ισοπεδώνει τις ελπίδες, διαμελίζει το όνειρο, καταρρακώνει το Δίκαιο.  Με δυο μέτρα και δυο σταθμά μετρούν το θάνατο οι ισχυροί. Ασφυξία από την αποφορά του άδικου πνίγει τους τουρίστες που συνωθούνται στις ασφαλείς ακτές της Μεσογείου, αγνοώντας τις καραβιές μεταναστών που σκυλοπνίγονται παρέκει. Διασκεδάζουν ξεδιάντροπα στη Μύκονο κλείνοντας τα μάτια στην τραγωδία της Παλαιστίνης. "Το αίμα Του επί...