Στην αρχή του 3ου Παγκόσμιου πολέμου;

Στην αρχή του 3ου Παγκόσμιου πολέμου;

 «Βρισκόμαστε στην αρχή του 3ου Παγκόσμιου πολέμου» ακούμε στα ΜΜΕ μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι . 
 "Δεν ξερω ποτε θα γίνει ο 3ος Παγκόσμιος πόλεμος. Ο 4ος όμως θα γίνει με ρόπαλα» μας προειδοποιούσε ο Αινστάιν.
        Και  τι  να  εξηγήσεις στα παιδιά, που προβάλουν τέτοια ερωτήματα;
      - Γιατί κακό  ο πόλεμος μαμά;  Όλο  τον πόλεμο γιορτάζουμε  στο σχολειό.  Ζήτω  η 28η Οκτωβρίου.  Ζήτω  η 25η Μαρτίου.  Ζήτω η  Γαλλική επανάσταση.  Ζήτω η κάθε επανάσταση.   Γίνεται επανάσταση δίχως αίμα;  Γίνεται επανάσταση δίχως όπλα;   Γιατί λοιπόν, καλέ  μαμά,  να πετάξω  στη φωτιά το νεροπιστολάκι μου;  Είτε μ' αρέσει, είτε όχι στα 18 μου θα πάω φαντάρος  κι  ας  διαμαρτύρεται  η  Διεθνής  Αμνηστία  για τους αντιρρησίες συνείδησης.    
     Τι  ξέρουν  τα παιδιά μας για τον πόλεμο; Τα  παιδιά του δημοτικού είναι τόσο σίγουρα για την ασφάλειά τους.  Ο πόλεμος είναι κάτι κακό, όμως και κάτι μακρινό. Γινόταν κάποτε  ή γίνεται κάπου πολύ  μακριά  μας. Το βλέπουν στην τηλεόραση όπως τα κινούμενα σχέδια.  Οι νεκροί δεν είναι νεκροί πραγματικά.  Σε λίγο θα σηκωθούν, θα τινάξουν τη σκόνη του θανάτου από πάνω τους και θα συνεχίσουν  να υπάρχουν. Αυτά τα καρβουνιασμένα κορμιά, τα παιδιά που ξεβράζονται καθημερινά στο Αιγαίο είναι η κούκλα τους, που αποκεφαλίζεται σε κάποιο βίαιο παιχνίδι  κι  είναι  τόσο  εύκολο  να  επισκευαστεί,  είναι η κοιμισμένη  βασιλοπούλα  που  μ'  ένα  φιλί  θ'  αναστηθεί.
      Τα  μεγαλύτερα παιδιά φοβούνται.  Όχι γιατί καταλαβαίνουν  το ακατανόητο.  Όμως διαβάζουν το δικό μας τρόμο. Βλέπουν πως καρφωνόμαστε στις έκτακτες ειδήσεις, πως παρατάμε τα σήριαλ και τη γρίνια  για την οικονομική κρίση και βάζουμε τη σημαία της Γαλλίας στο προφίλ μας στο φέισμπουκ.
     Οι φοιτητές  παράδοξα  δείχνουν τη μεγαλύτερη αδιαφορία. Τους ενδιαφέρει πρώτιστα η οικονομική  κρίση και οι επιπτώσεις στον δυτικό τρόπο ζωής και λιγότερο ο πόλεμος, αν και πια όλα συνδέονται καταφανώς.
   Οι ειρηνιστικές οργανώσεις γεροντοκρατούνται. Υπάρχει  διάχυτη η απογοήτευση.  Ποιος μας ακούει;  Όσο  κι αν φωνάζουμε στο τέλος εκείνοι θα κάνουν το δικό τους.
      Να λοιπόν  που αν κι έχουμε  σοδιάσει πυρηνικά αρκετά για να  εξοντώσουν  πάνω από  100  φορές τον πληθυσμό του πλανήτη, τελικά επικρατεί η λογική και όλα τακτοποιούνται. Να  που -αν και  καταφέραμε  να τρυπήσουμε το  Όζον- θα βρούμε  τρόπο να μπαλώσουμε τα πράγματα.  Έχουμε πολιτισμό.  Θα βρούμε τη λύση.
     Τ' ότι δεν καταφέραμε να λύσουμε προβλήματα, όπως η πείνα, η δίψα κι ο πόλεμος είναι δευτερεύον ζήτημα.  Αρκεί που έχουμε πυρηνικά  εργοστάσια  κι  αμόλυβδη βενζίνη. Για σκεφτείτε.  Θα μπορούσε  να  λυθεί  το  πρόβλημα   της  παχυσαρκίας, αν  οι  πάσχοντες, αντί να τρέχουν στα διάφορα ινστιτούτα,  κατέθεταν το  αντίτιμο  της  κούρας για  τα  λιμοκτονούντα  παιδιά  του 3ου Κόσμου.
     Κι  αυτό  τι  σχέση έχει με τον πόλεμο; Μα αυτό  είναι η αιτία του πολέμου.  Ο πόλεμος γίνεται γιατί οι μισοί κατέχουν  κι οι άλλοι μισοί διεκδικούν.
       Ο  τελευταίος  παγκόσμιος  πόλεμος  καθόρισε  σα  διεθνές δίκαιο την υποχρέωση του κράτους για ειρήνη.  Κι ο ΟΗΕ με τη UNICEF  φρόντισε να μάθουν τα παιδιά από μικρά  να διεκδικούν την  ειρήνη  σα  θεμελιώδες  τους  δικαίωμα. Πόσο  ίσα  όμως  γεννιούνται τα παιδιά πάνω στη γη; Πόσα προλαβαίνουν να μάθουν για να διεκδικήσουν;
      Ναι  τα  βλέπω  τα  παιδάκια  στις  αφίσες,  που  κρατούν ζωγραφιές με  λευκά περιστεράκια.  Βλέπω  και τα λιμοκτονούντα  βρέφη της Αφρικής και τα αέναα σφαγιαζόμενα παιδιά της Μέσης Ανατολής. Τι θα μπορούσε να σημαίνει το περιστεράκι  της ειρήνης γι αυτά τα παιδιά; Πόσο ακριβά πουλιέται η ειρήνη στις μέρες μας; Σε ποιο παζάρι αγοράζεται; Πώς μοιράζεται η πίτα στο  τραπέζι  των  νικητών;  Ποιος νικητής  είναι  πιο ίσος  από τους  άλλους;  Τι έχουμε πια στην Ελλάδα να μοιράσουμε  για να  κερδίσουμε την ειρήνη;
    Τα παιδιά παίζουν τον πόλεμο.  Οι άντρες πολεμούν με το ποδόσφαιρο,  οι γυναίκες με το κουτσομπολιό. Εκείνοι μιλούν για ιερό πόλεμο και τάζουν -σε όσους δεν έχουν τίποτε πια να χάσουν- μια δεύτερη ευτυχισμένη ζωή για ν’ αυτοκτονήσουν διαδίδοντας  την ισοπέδωση του φανατικού τους κηρύγματος. Όμως «Η ζωή είναι ένας  πόλεμος.»  Έτσι δε λέμε και μεις στα παιδιά μας; Η ζωή είναι πεδίο μάχης, ταξικός  πόλεμος,  οικογενειακός πόλεμος, πατριωτικός,  εθνικός, κομματικός, πολιτικός,  συνδικαλιστικός και πόλεμος της ασφάλτου. Kαι φυσικά τα θύματα είναι αυτονόητα.
       Πόσο ωρίμασε ο άνθρωπος απ' την στιγμή που όπλισε το χέρι  του  και  το  έστρεψε ενάντια  στο συνάνθρωπό  του; Έχτισε πολιτείες,  έγραψε νόμους,  όρθωσε πολιτισμούς. O Αϊνστάιν από  το  1946  μετά  την  πρώτη  πυρηνική  βόμβα  είχε  πει  "αν  η ανθρωπότητα θέλει να  συνεχίσει να υπάρχει,  πρέπει ν' αλλάξει  τρόπο σκέψης, να εξελιχθεί σε ψηλότερο  επίπεδο". Δεν  είναι παράλογο  να  μπορούμε σήμερα να  επικοινωνούμε δορυφορικά  με  κάθε σημείο του πλανήτη -καθένας με το κινητό του στο χέρι- και να μη μπορούμε να λύσουμε ειρηνικά  τις όποιες  μας διαφορές;
Οι στατιστικές  λένε πως σε  όλους τους  πολέμους  από τη δεκαετία του 1980  και μετά το  85% των  θυμάτων ήταν άμαχοι. Προσθέτουν όμως  τίποτε  οι  στατιστικές;
   Το κόστος του πολέμου πάνω στα παιδιά το μαθαίνουμε καθημερινά πια στις  ειδήσεις.  Εκατομμύρια  παιδιά θύματα του πολέμου και της μετανάστευσης.  Όμως εμείς για ποια παιδιά νοιαζόμαστε;  Για τα δικά μας ή τα ξένα;
     Να μιλήσουμε για  τ'  αυτονόητα;  Για  τις  επιδημίες που αποδεκατίζουν τα  παιδιά  και για  τα   ψυχικά τραύματα  που  θα  τα  εξοντώσουν;  Δεν μάθαμε από τα παιδιά του Άουσβιτς και  για τα πειραματόζωα της ευγονικής της αρίας φυλής; Το ξέρουμε καλά όλοι εμείς που μεγαλώνουμε παιδιά. Δε χρειάζεται και πολύ για να στραβώσει το τρυφερό μας φιντανάκι.
       Τι λέμε στα παιδιά μας για τον πόλεμο; Απ' όλα τα μουσεία τα παιδιά μας ξέρετε  πιο προτιμούν;  Μα το πολεμικό.  Σ' αυτό δεν πλήττουν.  Έχει αεροπλάνα, όπλα λογής λογής παλιά  και νέα. Είναι  πανηγύρι  να  το  σεργιανάς.  Κι  αυτές  οι  στολές τι  γοητεία!  Απ' όλες τις εκπαιδευτικές εξορμήσεις αυτή θυμούνται τα παιδιά.
     Τα  παιδιά  είναι σκληρά,  καθρεφτίζουν την κοινωνία που τα  περιβάλει στα παιχνίδια τους. Στην Κατοχή έπαιζαν  πετροπόλεμο κι  άνοιγαν  κεφάλια.  Τώρα όταν δεν παίζουν με τα
Ipad  αρκούνται  να  μασκαρεύονται  σε πυραύλους.
      -Βζζζ κάνουν και εκτοξεύουν στυλό κατά των ανυπεράσπιστων μικρότερων. Τα παιδιά της Κατοχής κρεμούσαν τις γάτες από τα δέντρα.  Τα παιδιά μας  κλαίνε  γιατί   ο  σιαμέζος  γάτος  τους   ξενύχτησε  στο  πεζοδρόμιο.  Σοκάρονται αν  δουν  νεκρό  κάποιο περιστέρι. 
    Και μείς οι ανώριμοι ενήλικες ειλικρινά θρηνήσαμε τότε στη διάρκεια του πρώτου σε απ’ ευθείας μετάδοση πολέμου στον Κόλπο (που ήταν ο σπόρος για τη δημιουργία του
ISIS) μόνο με το γυάλινο βλέμμα του Κορμοράνου, (κάλπικος κι αυτός, μετανάστης από άλλο πόλεμο όπως αποδείχτηκε),  που με κολλημένα από την πίσσα φτερά εκτόξευε  το κατηγορώ  του  μέσα  απ' τις οθόνες μας.
      Τα διαμελισμένα πτώματα των παιδιών στη Μέση Ανατολή τα συνηθίσαμε, όπως και τα δελτία των πνιγμένων στη Μεσόγειο. Τα ζούμε καθημερνά στον πόλεμο  των τροχοφόρων. "Τόσοι νεκροί κι  αυτό το σαββατοκύριακο". Τελεία και  παύλα.  "Ούτε  στον πόλεμο τόσοι" σχολιάζουμε μπροστά στα παιδιά.  Έτσι που ο πόλεμος γίνεται κάτι φιλικό, καλύτερο απ' τη διήμερη εξόρμηση στο εξοχικό μας.
        Κι όμως θάπρεπε από καιρό να νοιώθουμε ντροπή γιατί κάθε λεπτό  κι ένα παιδί  πεθαίνει από αρρώστιες, όπως η Ιλαρά, που θα μπορούσαν να είχαν προληφθεί μ' ένα φτηνό εμβόλιο και με κόστος μικρότερο από τη μια  μέρα βομβαρδισμών.  Θάπρεπε από τότε να  μην αποδεχόμαστε, πως η  ζωή έστω κι ενός παιδιού στοιχίζει λιγότερο απ'  το βαρέλι του πετρελαίου.
     Πρέπει να πείσουμε τα παιδιά, πως ο πόλεμος για την Ειρήνη τώρα μόλις αρχίζει.  Όσο κατασκευάζονται όπλα θα  γίνονται πόλεμοι. Όσο  πουλιούνται όπλα θα  επινοούνται   αφορμές για  νέους πολέμους.  Όσο γίνονται  πυρηνικές δοκιμές δε  θα σταματήσει η παραγωγή  νέων πυρηνικών όπλων.

     Ακόμη κι αν είναι Ουτοπία, η  Ειρήνη είναι μια  υπόθεση για την οποία αξίζει να παλέψουμε ακόμη και τώρα που προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι φανατικοί ισλαμιστές μόνο με ολοκληρωτικό  πόλεμο αντιμετωπίζονται. Η ειρήνη είναι η κατάσταση υγείας του ανθρώπινου πολιτισμού. Ο 3ος παγκόσμιος πόλεμος δεν ξεκινά επειδή η Δύση δοκιμάζει τον τρόμο που τις τελευταίες δεκαετίες με την άφρονα πολιτική της επέβαλε στους λαούς της Μέσης Ανατολής. Μετά την 11η Σεπτεμβρίου η εξάπλωση της τρομοκρατίας και το μεταναστευτικό τσουνάμι ήταν η αναμενόμενη απάντηση των απελπισμένων. Ο 3ος παγκόσμιος πόλεμος -αν δεν προλάβουμε- όταν θαρθεί δε θάναι μόνο περιορισμός κάποιων ελευθεριών. Θ’ απειλήσει σαν πανδημία την ύπαρξη  ολόκληρου του πλανήτη μας.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου

Σχόλια

  1. αν θυμάμαι καλά, ο Αϊνστάιν είχε πει, όταν τον ρώτησαν πότε νομίζεις πως θα γίνει τρίτος παγκόσμιος, ο τρίτος δεν ξέρω πότε θα γίνει αλλά ο τέταρτος θα γίνει με ρόπαλα !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Globek Stefanis Μπήκαμε σε μια εποχή στην οποία οι Ευρωπαίοι πολίτες θα πληρώσουν πανάκριβα την επιλογή του κοινού οράματος της Ε.Ε, διότι εθελοτυφλούσαν στον ποιο λόγο δημιουργήθηκε η Ε.Ε θεωρώντας ότι πολιτισμός είναι ένα κράτος χωρίς έθνη. Τώρα πρέπει υπό τον φόβο, μη και τους χτυπήσει κάποια "ισλαμική βόμβα" στα καλά καθούμενα, να συμμετάσχουν διά της δημοκρατικής επιλογής τους ως Ευρωπαίοι πολίτες να βομβαρδίζουν λαούς και χώρες επιλέγοντας να καταπατούνται τα δικά τους ανθρώπινα δικαιώματα χωρίς ίχνος αντίδρασης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο γιος σου στο Ναυτικό

Ο Τηλέμαχος από τη Δίβρη δεν έφυγε ποτέ

Τα Λουβιάρικα της Σαντορίνης