Maria Sotiropoulou

Ελπίδες και υποκρισία από την επίσκεψη Ομπάμα στη Χιροσίμα Πριν από 7 χρόνια στην Πράγα ο Μπαρακ Ομπάμα στην πρώτη του επίσημη ομιλία στο εξωτερικό σαν πρόεδρος των ΗΠΑ υποσχέθηκε «ειρήνη και ασφάλεια σε ένα κόσμο χωρίς πυρηνικά όπλα». Αμέσως μετά βραβεύθηκε με Νόμπελ ειρήνης. Στις 27-5-2016 ο Ομπάμα τελειώνοντας τη δεύτερη θητεία του στο Λευκό Οίκο έγινε ο πρώτος πρόεδρος, που επισκέπτεται τη Χιροσίμα.  Πάνω από 140.000 άνθρωποι εξαυλώθηκαν άμεσα από την πρώτη ατομική βόμβα, πολλοί περισσότεροι πέθαναν αργότερα από τα σοβαρά εγκαύματα, τραύματα ή τη νόσο της ραδιενέργειας και ακόμη περισσότεροι εμφάνισαν αργότερα καρκίνους, τερατογενέσεις ή νόσους από την έκθεση στη ραδιενέργεια. Ο πρόεδρος ΔΕΝ ζήτησε συγγνώμη για αυτή την τρομαχτική επίθεση, αλλά και κανείς από τους Χιμπακούσα (επιβιώσαντες των ατομικών βομβών) δεν είχε τέτοια απαίτηση. Στόχος τους όπως και όλων των φιλειρηνικών οργανώσεων είναι το μέλλον, δηλαδή πώς θα δημιουργηθεί ένας κόσμος ελεύθερος από πυρηνικά όπ...

Πιάσαμε πάτο;;; Η συμφωνία της 24-5-2016 συνέπεσε με την κατάθεση της φορολογικής δήλωσης, η οποία προς μεγάλη μας έκπληξη και παρά τις προβλέψεις των δημοσιογράφων έβγαλε ελαφρύτερο λογαριασμό!! Ψάξαμε με φίλους εφοριακούς για τυχόν λάθος, αλλά είπαν ότι -άσχετα με το τι ψηφίσαμε (που θα έλεγαν κάποιοι)- επειδή μειώθηκαν οι συντάξεις  το Σύστημα αποφάσισε ότι φέτος τόσα χρωστάμε!! Είναι η δεύτερη φορά μετά τις 100 (έστω 70 τελικά) δόσεις, που η Εφορία δείχνει συμπόνια στο δράμα μας κι ας καρδιοκτυπούμε για το νέο ΕΜΦΙΑ και όσα ακόμη μας τάζουν οι τηλεκασσάνδρες. Δεν είμαι οικονομολόγος, αλλά ανήκω σε κείνους που τιμωρήθηκαν από την κρίση, επειδή δε σπαταλούσαν, σεβόντουσαν τον κόπο των γονιών και προσδοκούσαν να παραδώσουν κάτι στα παιδιά τους. Είμαι από κείνους, που εξοργίστηκαν από τους πολιτικούς που έλεγαν ότι όλοι μαζί τα φάγαμε και τους ευρωπαίους δανειστές, που μας  στιγμάτιζαν σαν τεμπέληδες και αναξιόπιστους. Και απεργίες κάναμε και μαζικές διαδηλώσεις και ...

Με τους ρυθμούς της άνοιξης Ταξιδεύω. Στους ρυθμούς του κόσμου χάνομαι. Στην ανάσα τ' ουρανού που οσμίζεται το χνώτο της πρώτης βροχής, τον ιδρώτα του χρόνου. Στα πελάγη της αμφιβολίας, στη βεβαιότητα της σχετικότητας. Η απεραντοσύνη του ανθρώπινου στενάζει στα καλούπια του Θείου. Το αίμα της θεληματικής θυσία χύνεται απ' τους αμνούς της στέρησης. Η πείνα βοά, καλύπτει τους μυκηθμούς των ανόμων. Χείμαρροι δακρύων αναπηδούν απ' τη ρομφαία του άδικου.  Κανείς Πανάγαθος δεν έπλασε τον άδικο τούτο κόσμο. Στην κρυμμένη σοφία του ελπίζω. Μονολεκτικά απαντώ στις ερωτήσεις του απόλυτου. Υποδύομαι τον έρωτα με προσωπεία ονείρου. Παντέρμη καρδιά η στράτα μου.  Το λουλούδι βαρέθηκε να χαμογελά κι έγειρε στο μίσχο του. Πριν μαραθεί ρωτούσε τ' άστρα πώς φεγγοβολούν κι άστραφτε στο φως του ήλιου πιστεύοντας ότι κι αυτό αστέρι πλάστηκε.  Λέξεις μάταιες μαγνητίζουν τ' απέραντα ερωτηματικά Λίμνες οι απορίες μου, ωκεανοί τα αισθήματα που με καταπίνουν. Αφέθηκα σ' αυ...

Ο κύριος Τυχερούλη ς Τυχεροί μερικοί άνθρωποι πού πετυχαίνουν ταιριαστά επώ­νυμα. Παράδειγμα ο κος Τυχερούλης. Γιατρός του επαρχιακού μας νοσοκομείου, δεν άργησε να γίνει διευθυντής, «ελλείψει ετέρου ενδιαφερομένου» και να διευθύνει τα γιατρουδάκια που κατά­φθαναν σε βάρδιες κάθε χρόνο να κάνουν τ' αγροτικό τους. Κοντούλης, στρουμπουλός, αιώνια βρώμικος κι ατημέλητος με λαδωμένο κολλημένο μαλλί, ήταν από τα νιάτα του απ' τους περιζήτητους γαμπρούς της μικρής μας πόλης, ίσως ο πιο περιζήτητος, μια και ήταν ο μοναδικός γιατρός σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων και είναι γνωστή η αδυναμία που τρέφουν οι γυναίκες, μητέρες και κόρες στον τίτλο του γιατρού. Μα ενώ και χρήματα του δίνονταν γι προίκα, κι ομορφονιές του κόλλαγαν άγρια κι επίμονα, αυτός προτίμησε να πάρει τη Βάσω τη νοσοκόμα, βίος και πολιτεία, μια παλαβιάρα που κοιμόταν με όποιον έβρισκε -και νάταν όμορφη η άθλια;! Στραβοπόδαρη, γκαβή, με οξυζενισμένο μαλλί, και πασαλειμμένο μούτρο, χώρια που ήταν μπασμένη στα χρόν...