Με τους ρυθμούς της άνοιξης

Με τους ρυθμούς της άνοιξης

Ταξιδεύω. Στους ρυθμούς του κόσμου χάνομαι. Στην ανάσα τ' ουρανού που οσμίζεται το χνώτο της πρώτης βροχής, τον ιδρώτα του χρόνου. Στα πελάγη της αμφιβολίας, στη βεβαιότητα της σχετικότητας. Η απεραντοσύνη του ανθρώπινου στενάζει στα καλούπια του Θείου. Το αίμα της θεληματικής θυσία χύνεται απ' τους αμνούς της στέρησης. Η πείνα βοά, καλύπτει τους μυκηθμούς των ανόμων. Χείμαρροι δακρύων αναπηδούν απ' τη ρομφαία του άδικου.

 Κανείς Πανάγαθος δεν έπλασε τον άδικο τούτο κόσμο. Στην κρυμμένη σοφία του ελπίζω. Μονολεκτικά απαντώ στις ερωτήσεις του απόλυτου. Υποδύομαι τον έρωτα με προσωπεία ονείρου. Παντέρμη καρδιά η στράτα μου. 

Το λουλούδι βαρέθηκε να χαμογελά κι έγειρε στο μίσχο του. Πριν μαραθεί ρωτούσε τ' άστρα πώς φεγγοβολούν κι άστραφτε στο φως του ήλιου πιστεύοντας ότι κι αυτό αστέρι πλάστηκε. 

Λέξεις μάταιες μαγνητίζουν τ' απέραντα ερωτηματικά Λίμνες οι απορίες μου, ωκεανοί τα αισθήματα που με καταπίνουν. Αφέθηκα σ' αυτά που οι άλλοι είπαν για να πνίξω την ακατανόητη κραυγή των σπλάχνων μου. Προσάρμοσα το βήμα μου στο ρυθμό του κόσμου, μα σκόνταφτα πάνω στην καρδιά μου που ανάσαινε με τους ρυθμούς της άνοιξης.

Ο κόσμος έτσι βαδίζει μπροστά συντεταγμένος σε πεδία επηρεασμών. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θ' αστράψει το αιφνίδιο που θ΄ ανατρέψει την ισορροπία. Ανύποπτοι απ' τη φυγή του χρόνου ροκανίζουμε τους ήχους των ανέμων.

 Ήλθες. Ενσαρκώθηκες στη λίμνη των ονείρων κι ο ήλιος ριπίδισε ξανά τις στέγες της αγάπης. Σε βύζαξα της απεραντοσύνης το τραγούδι. Σε δέχτηκα στις ατραπούς του φεγγαριού. Το νήμα της απαντοχής μου χάραξε ξανά το χάρτη της γέννησής σου. Για το επόμενο ταξίδι μας.

Μαρία Αρβανιτη Σωτηροπούλου