Maria Sotiropoulou

Περί Εθνικών Ύμνων Όλοι σήμερα στον κόσμο νιώθουμε συγκίνηση όταν σε εθνικές επετείους ή κυρίως σε αθλητικές νίκες με την έπαρση της σημαίας ανακρούεται και ο εθνικός ύμνος κάθε κράτους.  Και ενώ για την αξία της σημαίας πολλά ακούγονται, η σημασία του εθνικού ύμνου συνήθως περιορίζεται στο να στεκόμαστε προσοχή (χωρίς να βάζουμε το χέρι στην καρδιά, όπως οι Αμερικάνοι). Πρόσφατα το στρατιωτικό άγημα σε επίσημες στιγμές που ανακρούεται ο εθνικός μας ύμνος, όχι μόνο στέκεται προσοχή αλλά και τραγουδά μεγαλόφωνα τους στίχους. Η συγκίνηση, που αποτυπώνεται στα πρόσωπα των νικητών στο βάθρο κάθε αγωνίσματος την ώρα που ακούγεται ο εθνικός ύμνος είναι πάντα γνήσια και αγκαλιάζει κάθε θεατή δημιουργώντας  δεσμά ισχυρότερα των ηλεκτρονικών, που μας αγκαλιάζουν αόρατα. Όμως οι εθνικοί ύμνοι είναι πολύ νέα οριοθέτηση στις ανθρώπινες κοινωνίες. Έγιναν της μόδας μόλις τον 18ο αιώνα και καθιερώθηκαν. Κάθε νέο κράτος που δημιουργείται πλέον, έχει υποχρεωτικά για αναγνώριση μαζί...

ο Μήτσος Ηλιόπουλος παρακολουθώντας τις περσινές γιορτές του Πνευματικού Κέντρου Δίβρης, πάντα με ένα βιβλίο αγκαλιά Ένας αξιοζήλευτος θάνατος. Το Μήτσο Ηλιόπουλο τον γνώρισα στη Δίβρη. Δήλωνε θαυμαστής των βιβλίων μου και τις περισσότερες φορές τον έβλεπα καθισμένο στο παγκάκι της βρύσης του Γαβροβίκου απέναντι από το χωριό να μελετά κάποιο βιβλίο. Δεν ήταν λίγες οι φορές που στο καφενείο συζητούσαμε φιλοσοφικά με αφορμή κάποιο βιβλίο και πάντα σεβόμουν τη σοβαρότητα του διαλόγου και το βάθος των συλλογισμών του σε ένα χωριό που η ελαφρότητα είναι τρόπος ζωής. Από νέος στη βιοπάλη κατάφερε να δημιουργήσει βιοτεχνία υποκαμίσων και ευτύχησε να δει την οικογένειά του να καρποφορεί. Παρακολουθούσε με ενδιαφέρον όλες τις πολιτιστικές δραστηριότητες της Δίβρης και στήριζε κάθε καλή προσπάθεια. Πρόσφατα είχε περιπέτειες υγείας και μόλις προχθές συζητούσε (ενώ όλοι πάλευαν να τον βεβαιώσουν ότι το μέλλον ανοιγόταν διάπλατα μπρος του) για το θάνατό του, που θα έλθει (όπως έλεγε)...

με την κυρα Μαρία αγκαλια Το θαύμα της Πλατανόβρυσης ο Σωτήρης με τον κυρ Πέτρο και τη κυρά Μαρία έξω από το Αγροτικό ιατρείο Πλατανόβρυσης 1970 Πλατανόβρυση Αριστομένους Μεσσηνίας. Ένα μικρό χωριουδάκι στο οποίο επί Χούντας υπηρέτησε ο άνδρας μου Σωτήρης Αγροτικό ιατρείο. Μικρή Μόσχα το αποκαλούσαν και επειδή ένας νεαρός ήταν υπασπιστής του χουντικού Λαδά έστησαν εκεί αγροτικό ιατρείο και υποχρεωτικά έστειλαν εκεί τον φακελλωμένο σύζυγό μου. Χωρίς νερό ή οτιδήποτε που να θυμίζει πολιτισμό,  χωματόδρομοι και φήμη για κακούς ανθρώπους που κάνουν αναφορές κατά πάντων για το τίποτε... Πρώτη εντύπωση το καφενείο που εξυπηρετούσε τους θαμώνες με ένα ξύλινο πάγκο και μια σπασμένη καρέκλα. Πρώτη νύχτα φιλοξενίας στο καλύτερο σπίτι του χωριού, στου παπά όπου στο ωραίο πετρόχτιστο δίπατο σπίτι, οι τσατμάδες ήταν γκρεμισμένοι. έξω από το σπίτι του παπά Το ιατρείο όμως είχε στηθεί σε ένα νεόχτιστο σπιτάκι που είχε χτιστεί με τις οικονομίες που είχαν μαζέψει μετανάστες στη...

Πού θα παρκάρουμε και φέτος τα παιδιά της Ελλάδας;     Ο Έλληνας  -ότι και αν συμβεί- θα συνεχίσει να στύβει και την πεντάρα για «να μη λείψει κάτι του παιδιού». Από το Μαιευτήριο μέχρι τα ιδιωτικά μαθήματα και από τα πάρτι γενεθλίων μέχρι τα μετεκπαιδευτικά στο εξωτερικό οι Έλληνες  έβρισκαν τον τρόπο να κάνουν τα παιδιά τους να ζουν σα βασιλόπουλα. Σήμερα που οι περισσότεροι πολυμαθείς τριαντάρηδες νέοι βολεύονται με το χαρτζιλίκι μιας δουλειάς 500 Ευρώ, όσοι καταφέρνουν να ξεφύγουν και να δημιουργήσουν δική τους οικογένεια συνεχίζουν το γονικό πρότυπο και κακομαθαίνουν τα παιδιά από την κούνια.  Κάποτε οι εικοσάχρονες πρωτομάνες πελάγωναν, μόλις έμεναν μόνες συνήθως στο σπίτι με τη φροντίδα του νεογέννητου και τις συμβουλές των γιαγιάδων. Η ανατροφή του μωρού ήταν αποκλειστικά γυναικεία ενασχόληση. «Γιαυτό και οι άνδρες δε θηλάζουν» έλεγαν αυτάρεσκα οι πατεράδες.  Οι περισσότερες γυναίκες θήλαζαν μέχρι την εποχή της χειραφέτησης και της ε...