Ένας αξιοζήλευτος θάνατος
 |
| ο Μήτσος Ηλιόπουλος παρακολουθώντας τις περσινές γιορτές του Πνευματικού Κέντρου Δίβρης, πάντα με ένα βιβλίο αγκαλιά |
Ένας αξιοζήλευτος θάνατος.
Το Μήτσο Ηλιόπουλο τον γνώρισα στη Δίβρη. Δήλωνε θαυμαστής των βιβλίων μου και τις περισσότερες φορές τον έβλεπα καθισμένο στο παγκάκι της βρύσης του Γαβροβίκου απέναντι από το χωριό να μελετά κάποιο βιβλίο. Δεν ήταν λίγες οι φορές που στο καφενείο συζητούσαμε φιλοσοφικά με αφορμή κάποιο βιβλίο και πάντα σεβόμουν τη σοβαρότητα του διαλόγου και το βάθος των συλλογισμών του σε ένα χωριό που η ελαφρότητα είναι τρόπος ζωής.
Από νέος στη βιοπάλη κατάφερε να δημιουργήσει βιοτεχνία υποκαμίσων και ευτύχησε να δει την οικογένειά του να καρποφορεί. Παρακολουθούσε με ενδιαφέρον όλες τις πολιτιστικές δραστηριότητες της Δίβρης και στήριζε κάθε καλή προσπάθεια.
Πρόσφατα είχε περιπέτειες υγείας και μόλις προχθές συζητούσε (ενώ όλοι πάλευαν να τον βεβαιώσουν ότι το μέλλον ανοιγόταν διάπλατα μπρος του) για το θάνατό του, που θα έλθει (όπως έλεγε) αιφνιδιαστικά κι ευχόταν να τον βρει στον τόπο που αγάπησε, τη Δίβρη.
Η Μοίρα τον εισάκουσε. Χθες τη νύχτα είχε πάει με χαρούμενη συντροφιά στον αγαπημένο του Γαβροβίκο και όλοι (και εκείνος) τραγουδούσαν στη δροσιά της νύχτας. Έξαφνα έγειρε και ήρεμα παραδόθηκε εκεί, στο σημείο του χωριού που πάνω απ' όλα αγαπούσε, στη βρύση του Γαβροβίκου.
Για την οικογένειά του και για όσους τον αγαπούσαν η απώλεια είναι δυσαναπλήρωτη. Όμως ο ίδιος θα χαιρόταν με αυτή την σωστή ολοκλήρωση του κύκλου της ζωής του. Θα θυμόταν τις διηγήσεις του Σόλωνα για το ποιον θα πρέπει να ζηλεύουμε -πάντα μετά το τέλος της ζωής του. Κυρίως ο Μήτσος ήξερε ότι ο θάνατος είναι η μοναδική αλήθεια για τους θνητούς και είχε αποδεχθεί αυτή την αυλαία μιας ζωής γόνιμης και παραγωγικής.
Ο θάνατος του Μήτσου Ηλιόπουλου σφράγισε μια ζωή ολοκληρωμένη κι έγινε έτσι όπως ο ίδιος το θέλησε, εκεί που περισσότερο αγαπούσε. Γιαυτό και ο θάνατός του είναι αξιοζήλευτος, ενώ ο ίδιος είναι πραγματικά αξιομακάριστος.
 |
| Το παγκάκι στη βρύση του Γαβροβίκου, άδειο πια, όπου ο Μήτσος Ηλιόπουλος συνήθιζε να διαβάζει |
Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου
Ageliki Maniadaki Λυπάμαι κι εγώ πολύ για την απώλεια αυτού του ευγενούς ανθρώπου,που μόλις πριν δυο χρόνια είχα την χαρά να τον γνωρίσω,καθώς με πλησίασε ,μου συστήθηκε και με πληροφόρησε για την γνωριμία του με την οικογένεια της μητέρας μου τα μετακατοχικά χρόνια στην έπαυλη του Λυμπερόπουλου στην Πάτρα.Φαινόταν άνθρωπος με αισθήματα και ο θάνατός του με συγκινεί και πραγματικά ο τρόπος που έφυγε είναι αξιοζήλευτος.Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει!
ΑπάντησηΔιαγραφήAgeliki Maniadaki Να είσαι καλά ,Μαρία μου,για το συγκινητικό σου κείμενο-αφιέρωμα!
Μαίρη Συρίγου Πραγματικα αξιοζηλευτος !!!! Ησυχος !!! κανοντας τον κυκλο του κ φευγοντας για το μακρινο ταξιδι, στον τοπο που αγαπας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚυριακή Σιγάλα Καλό Παράδεισο να έχει. Μαρία μου, μας γνώρισες τον άγνωστο για μας Μήτσο, με δυό μεστά και ζεστά λόγια.