Maria Sotiropoulou

  Η ερώτηση «Τι ομάδα είσαι;» θεωρείται βασική, εφάμιλλή του «Τι ζώδιο είσαι;» στις κοινωνικές γνωριμίες. Πάντα προβληματιζόμουν τι να απαντήσω. Όταν στα εγγόνια μου απάντησα «Καμμία» απόρησαν και μετά από πίεση δήλωσα «με την Εθνική μας ομάδα», και μετά από περαιτέρω πίεση λόγω γειτονίας Ολυμπιακός. Πρόσφατα καθώς διαβάζαμε με τον εγγονό μου Πέτρο (Ε δημοτικού) για τις Εικονομαχίες, δεν καταλάβαινε από τη διδακτική λογική ερμηνεία, γιατί ήταν τόσο σημαντικό το θέμα των εικόνων.  «Οι άνθρωποι φανατίζονται» προσπάθησα να του εξηγήσω. «Είναι όπως με τις ομάδες. Ολυμπιακός -Παναθηναικός» .  «Όχι γιαγιά. Οι ομάδες είναι σοβαρ ό ζήτημα!!!» μου απάντησε. Μετά τους πρόσφατους παλλαικούς πανηγυρισμούς τόσο των Παναθηναικών για το μπάσκετ, όσο και των Ολυμπιακών για το ευρωπαικό ποδοσφαιρικό τρόπαιο, αρχίζω να υποπτεύομαι ότι πάσχω από κάποιου είδους αναπηρία, αφού εξακολουθώ να μην κατανοώ τους λόγους για τους οποίους πρέπει κάποιος να ΑΝΗΚΕΙ σε κάποιο αθλητικό σύλλογο ή κάποιο π...

  Στο Αμφιθέατρο του Αρχαιολογικού Μουσείου της  Αθήνας με πρωτοβουλία της «Εταιρείας των φίλων του Αρχαιολογικού Μουσείου» δόθηκε σήμερα η πολύ σημαντική διάλεξη του καθηγητή Πολιτισμών του Αιγαίου του Ιονίου Πανεπιστημίου κου Κώστα Σμπόνια με θέμα «Ο προιστορικός οικισμός στην Κοίμηση Θηρασίας και το τοπίο της προιστορικής Θήρας» Την εκδήλωση προλόγισε με συναισθηματικά φορτισμένη εισαγωγή η σαντορινιά (Μεγαλοχωριανή) από πατρική καταγωγή πρόεδρος κα Άννα Μιχοπούλου , η οποία αναφέρθηκε στις παιδικές της έντονες αναμνήσεις από τη Σαντορίνη. Εισαγωγή Άννας Μιχοπούλου Αγαπητά μέλη, φίλες και φίλοι, εκ μέρους του Διοικητικού Συμβουλίου της Εταιρείας των Φίλων του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου σας καλωσορίζω στη σημερινή μας εκδήλωση στο Αμφιθέατρο του Μουσείου, για την παραχώρηση του οποίου ευχαριστούμε θερμά, όπως ευχαριστούμε και το προσωπικό του Μουσείου που υποστηρίζει τη διοργάνωση. Όταν η γενική μας γραμματέας, κυρία Οικονομίδου, πρότεινε σε συν...

  Μάης 1980 Ξανά στην Ακρόπολη με τα παιδιά. Η ίδια μέθη της αρχαιολατρείας που πνίγει κάθε ρωμιό που αντικρύζει το σημαδιακό βράχο. Κι η αίσθηση κάποιας προσβολής. Όλοι αυτοί οι ξένοι που μυρμηγιάζουν γύρω απ' τα γυμνά μάρ­μαρα, γιατί τάχα να μου δίνουν τη νοσηρή εντύπωση μιας ιεροσυλίας. Σα να πατούνε γυμνά προγονικά κρανία, σα ν'αγοράζουν κομμάτια απ' τις ματωμένες σάρκες μας.  Η Ακρόπολη είναι η δικιά μας αξιοπρέπεια. Πώς ν' αντέξεις να τη γυμνώνουν μπροστά στη διεθνή αλαζονεία. Είμαι λοιπόν τόσο εθνικίστρια, εγώ η κοσμογυρισμένη. Δε ξέρω, μα έχω την εντύπωση, πως βιαζόμαστε να ξεπουλήσουμε όσο όσο την ίδια μας τη ζωή.  Δε μπορείς πια ν' αγγίξεις να χαϊδέψεις τούτα τα γυμνά μάρμαρα, που άσπλαχνα γδέρνει ο ρυπαρός αέρας. Μάταια χαϊδευτικό του ήλιου το βλέμμα τ' αγγίζει με σέβας. Τα βελονιάζουν του πολιτισμού οι ανάσες ολούθε, οξέα, άλατα, καπνιά, οξείδια, διοξείδια, θεία, άζωτο, φωσφόρος λεκιάζουν την αθώα τους ασπράδα.  Σκαλωσιές υψώνονται ολούθε τα στηρίζου...