Τι ομάδα είσαι;

 

Η ερώτηση «Τι ομάδα είσαι;» θεωρείται βασική, εφάμιλλή του «Τι ζώδιο είσαι;» στις κοινωνικές γνωριμίες.

Πάντα προβληματιζόμουν τι να απαντήσω. Όταν στα εγγόνια μου απάντησα «Καμμία» απόρησαν και μετά από πίεση δήλωσα «με την Εθνική μας ομάδα», και μετά από περαιτέρω πίεση λόγω γειτονίας Ολυμπιακός.

Πρόσφατα καθώς διαβάζαμε με τον εγγονό μου Πέτρο (Ε δημοτικού) για τις Εικονομαχίες, δεν καταλάβαινε από τη διδακτική λογική ερμηνεία, γιατί ήταν τόσο σημαντικό το θέμα των εικόνων.

 «Οι άνθρωποι φανατίζονται» προσπάθησα να του εξηγήσω. «Είναι όπως με τις ομάδες. Ολυμπιακός -Παναθηναικός» . 

«Όχι γιαγιά. Οι ομάδες είναι σοβαρό ζήτημα!!!» μου απάντησε.

Μετά τους πρόσφατους παλλαικούς πανηγυρισμούς τόσο των Παναθηναικών για το μπάσκετ, όσο και των Ολυμπιακών για το ευρωπαικό ποδοσφαιρικό τρόπαιο, αρχίζω να υποπτεύομαι ότι πάσχω από κάποιου είδους αναπηρία, αφού εξακολουθώ να μην κατανοώ τους λόγους για τους οποίους πρέπει κάποιος να ΑΝΗΚΕΙ σε κάποιο αθλητικό σύλλογο ή κάποιο πολιτικό κόμμα.

Αν και θεωρώ σηματική την πολιτική ένταξη και τη συμμετοχή (και μαχητική) στις δημοκρατικές διαδικασίες μου φαίνονται ακατανόητοι τόσο οι θρίαμβοι όσο και οι οδυρμοί γύρω από τις αθλητικές αναμετρήσεις, αν και αισθάνομαι περηφάνια, όταν οποιοσδήποτε αθλητής  ανεβει στο βάθρο με τα εθνικά μας χρώματα.

Η εθνική ταυτότητα είναι κάτι που κατανοώ και αισθάνομαι παρ’ ότι πιστεύω στην πανανθρώπινη αδελφοσύνη. Όλα τα πλάσματα ταξινομούνται σε οικογένειες, φυλές, γεωγραφικές περιοχές, θρησκείες, και όλα ΑΝΗΚΟΥΝ στον πλανήτη ΓΗ, αν και ουσιαστικά όλοι είμαστε πλασμένοι από αστερόσκονη. Πλάθουμε την ατομικότητα μας βάσει γονιδιακά κληροδοτούμενων και περιβαλλοντικών παραγόντων και ενστικτωδών παλεύουμε να τη μεταγγίσουμε στους απογόνους.

Παρά την μετά τα μέσα του 20ου αιώνα (φρούδα όπως αποδείχθηκε) αισιοδοξία για υπέρβαση των εθνικών ορίων τουλάχιστον στην Ευρώπη, οι θρησκευτικοί πόλεμοι επανήλθαν ιστορικά, αν και πιστεύω ότι εργαλειοποιούνται από άλλα συμφέροντα. Δεν είναι μόνο η συνεχιζόμενη τραγωδία στη Γαζα. Χρώμα ενδοορθόδοξης Χριστιανικής διαμάχης έχει και ο πόλεμος στην Ουκρανία, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε τον πολυχρονο αιματηρό  εθνικοθρησκευτικό εμφύλιο στην Ιρλανδία.

Η χρησιμοποίηση των αθλητικών συλλόγων από οικονομικούς ολιγάρχες, που ασκούν πολιτική πίεση αξιοποιώντας εθνικά και θρησκευτικά σύμβολα δεν είναι νέα. Στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης διάβασα χθες ότι το ιστορικό!! Κύπελλο του Ολυμπιακού στο συγκεκριμένο γήπεδο «Αγία Σοφία» έχει σχέση, με την κατα την ίδια μέρα επέτειο της πτώσης της Κωνσταντινούπολης!! και αποδεικνύει την ανωτερότητα του Ελληνισμού (αν και οι πρωταθλητές του συγκεκριμένου ποδοσφαιρικού αγώνα ήταν έμμισθοι της ομάδας αλλοδαποί). Στη γειτονιά μου στον Πειραιά υπάρχει σε τοίχο τεράστια τοιχογραφία που παραγγέλθηκε από το δήμο για τα 200 χρόνια της επανάστασης του 1821 στην οποία οι αγωνιστές του Καραισκάκη  κρατούν σημαία του Ολυμπιακού!

τοιχογραφία επί της Παπαναστασίου στο ύψος του «Πέτρινου περίπτερου» δίπλα στα σχολικά συγκροτήματα της Τζαβέλα

μεγέθυνση της γωνίας πάνω από το Νικηταράς Τουρκοφάγος

Ενώ αντιλαμβάνομαι την υπαρξιακή αναγκαιότησα, που κατατάσσει τους ειρηνικούς ανθρώπους σε θανατηφόρα στράτευση σε καιρό πολέμου δεν καταλαβαίνω την παρόρμηση του να ενταχθείς απόλυτα σε μια οποιαδήποτε οπαδική κοινότητα. Αν και συμμετέχω ενεργά σε κοινωνικά ωφέλιμους (κάποτε και ιδεολογικά μαχητικούς)  φορείς, μου είναι αδιανόητο το να νιώσω εχθρότητα για κάποιον, που φορά τη φανέλλα μιας άλλης ομάδας. Είναι σαν να λέμε ότι μισούμε κάποιον για τις διαιτητικές του προτιμήσεις, αν και δυστυχώς πρόσφατα ακόμη και σε αυτό τον τομέα εμφανίζεται ανάλογος οπαδικός φανατισμός ανάμεσα σε vegan και μη. 

Φοβάμαι ότι αν και όλοι μοιραζόμαστε το ίδιο DNA, η Ιστορία μας αποδεικύνει ότι είμαστε το χειρότερο αρπακτικό του πλανήτη, το μόνο που κατασπαράσσει τον αδύναμο από απληστία και όχι από ανάγκη. Η κατασκευή εχθρικού στερεοτύπου ξεκινά από την οπαδοποίηση. Φοβάμαι ότι η Ιστορία του ανθρώπινου είδους στον πλανήτη θα αποδειχθεί συντομότερη από των δεινοσαύρων. Μόνο που οι άνθρωποι δεν θα εξαφανιστούν από φυσική καταστροφή, αλλά με το ίδιο τους το χέρι, που θ’ ανεμίζει κάποια φανέλλα ένταξης. «Για ένα αδειανό πουκάμισο, για μιαν Ελένη» πάντα γίνονται οι πόλεμοι.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου