Η αλήθεια της στιγμής των πραγμάτων.

Η αλήθεια της στιγμής των πραγμάτων

Ξεκουκίζοντας τις μνήμες αποκαλύπτεις την ενάργεια των πρώτων αστραπών, την οδύνη των πρώτων εμπειριών, το ωρίμασμα και τους συμβιβασμούς που κάλυψαν με παχύ στρώμα σκόνης τους ενθουσιασμούς της νιότης.

 Οι αναμνήσεις ωχριούν, παραπαίουν, ανθίστανται στην παραμόρφωση του χρόνου και στην εξιδανίκευση της απόστασης. Μερικές προτιμούν ν’ αυτοκτονήσουν στη λησμονιά παρά να διαστραφούν κάτω από τους προβολείς του Τώρα.

Αισθήματα οδύνης και χαράς διαλύονται σε σύννεφα, έρωτες αιώνιοι ξεχνιούνται, θάνατοι που μας σημάδεψαν απαλύνουν στην παρηγοριά.

Μόνη αλήθεια κάποιες εκρήξεις ασήμαντων συμβάντων, μια γεύση, ένα άρωμα, μια φευγαλέα κίνηση, ένα βλέμμα που ανακαλούν ολοζώντανη την πλημμυρίδα αισθημάτων που τότε φάνταζαν ασήμαντα. 

«Ψεύδεται σαν αυτόπτης μάρτυς» λέει η παροιμία. Και η μνήμη, αυτόπτης μάρτυς της στιγμής, πάντα ψεύδεται.

Ο χρόνος κατρακυλά ή κοντοστέκεται.

Σε σταγόνες σιωπής μαζεύεται η μέρα και κουβέντα στην κουβέντα λύνονται οι αρμοί της νύχτας που σιμώνει.

Ο φόβος χτίζει παλάτια σε απρόσιτα βουνά, τα ντύνει με μαντρότοιχους και τάφρους, τα χρωματίζει μ' ευαισθησίες και στοχασμούς.

Παρά τη νοσταλγία που εξωραίζει το παρελθόν, παρά την αναγωγή της νιότης σε απόλυτη αξία, η προσπάθεια χαρτογράφησης της προσωπικής πορείας του καθενός συχνά αποκαλύπτει έρημα τοπία που μυρίζουν Τσέχωφ. Στέπες άνυδρες μιζέριας, χωρίς προοπτική ελπίδας, θαμπά χρόνια βουλιαγμένα στην πλήξη και τη ρουτίνα.

 Για μια στιγμή αρκεί να λάμψεις.

Η λήθη είναι θάνατος κι η μνήμη πλάνη αιωνιότητας.

Αστραφτερή η ματαιότητα της επικαιρότητας θρυμματίζεται σε άμμο.

 Προτιμώ την ανθεκτικότητα της πέτρας. Την αυστηρότητα των γρανίτινων μορφών, την τρυφεράδα των ασβεστωμένων τοίχων, την έκπληξη των φυλακισμένων ουρανών.

 Ότι μας σφιχτοδένει με το χώμα.

Ότι θα πεθάνει.

 Ότι θα εξαφανιστεί.

 Ότι επαναλαμβάνεται.

Ότι σα να μην υπήρξε ποτέ.

 Η αλήθεια της στιγμής των πραγμάτων.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου