Το Παραμύθι μου για την αθανασία

Το Παραμύθι μου για την αθανασία

Παρακολουθούσα με την τετράχρονη εγγονή μου το ντοκιμαντέρ για τους σεισμούς της Σαντορίνης. Την τρόμαξαν οι εικόνες της ηφαιστειακής έκρηξης στο νησί, που ήδη γνώριζε σαν τόπο διακοπών. 
-Πότε έγινε; με ρώτησε.
-Παλιά, της είπα.
-Τώρα; Θα γίνει τώρα ξανά; ρώτησε.
-Τώρα το ηφαίστειο κοιμάται. Θ' αργήσει να ξυπνήσει ξανά, τη βεβαίωσα με κύρος σεισμολόγου.
Ακολουθούσαν οι εικόνες από το μεγάλο σεισμό του 1956.
-'Ημουν κι εγώ εκεί, μου ξέφυγε "από το έρκος των οδόντων".. με το μπαμπά και τη μαμά μου.
-Πού είναι ο μπαμπάς και η μαμά σου τώρα; με ρώτησε.
- Πέθαναν, είπα η ανόητη.
-Γιατί πέθαναν; ρώτησε. Πεθαίνουν και παιδάκια; απόρησε βλέποντας τη φωτό από τα τότε πρωτοσέλιδα.
- Όχι τα παιδάκια χτύπησαν. Βλέπεις τις νοσοκόμες που τα πάνε στο νοσοκομείο. Ο μπαμπάς μου και η μαμά ήταν πια μεγάλοι. Γέρασαν, προσπάθησα να εξηγήσω. Έτσι γίνεται με όλους τους ανθρώπους. Όταν γερνάνε, πεθαίνουν.
Πώς να εξηγήσεις σ' ένα τετράχρονο παιδί τη βεβαιότητα του θανάτου. Πώς να μιλήσεις για το μυστήριο, που τόσες θρησκείες και φιλοσοφίες δεν καταφέρνουν να ερμηνεύσουν, Πώς να τολμήσεις να ψελλίσεις για την αδικία και την ισοπέδωση των επιλογών μπροστά στην αρρώστια ή το βίαιο θάνατο; Πώς να μη τρομοκρατήσεις ένα νήπιο με το φάσμα της αναγκαιότητας της ανανέωσης κάθε είδους στον πλανήτη; Πώς να εξηγήσεις το αδήριτο βήμα από το θρίαμβο της ενηλικίωσης που τόσο ονειρεύεται κάθε παιδί στη σταδιακή φθορά μέχρι την βιολογική έκλειψη;
-Πώς γερνάνε; επέμεινε. Πότε γερνάνε;
-Να προσπάθησα να εξηγήσω,, Οι άνθρωποι στην αρχή είναι μικροί, όπως το παιδάκι που έχει η θεία σου στην κοιλίτσα της, έπειτα γεννιούνται, -θυμάσαι το ξαδελφάκι σου τη Νεφέλη; μωρό- έπειτα γίνονται μωρά, όπως ο αδελφός σου, ο Πέτρος, μετά μεγάλα παιδιά όπως εσύ, και αργότερα μεγαλώνουν, γίνονται πρίγκηπες ή πριγκήπισσες, κάνουν παιδάκια κι εγγονάκια και μετά πεθαίνουν.
- Όμως πώς παθαίνουν; επέμεινε με το χαρακτηριστικό πείσμα των νηπίων.
- Σπάει η καρδούλα τους είπα, δανεισμένη την εικόνα από  την ιστορία των FROZEN ,που αυτή τη στιγμή θέλει εμμονικά να ενσαρκώνει .
-Εγώ όμως δε θα πεθάνω.δήλωσε.
-Εντάξει, της είπα.
-Ούτε ο Πέτρος., Ούτε η μαμά και ο μπαμπάς.
-Εντάξει. συμφώνησα.

Νύχτωσε πια και δεν ήθελε ακόμη να κοιμηθεί ενώ εγώ κουτούλαγα.
-Είναι ώρα για ύπνο, είπα.
- Όχι, είναι η ώρα που κοιμούνται τα μωρά, όπως ο Πέτρος, Εγώ είμαι μεγάλη, με βεβαίωσε σοβαρά.
- Όχι, κοίτα είναι 12!! είναι η ώρα που λύνονται τα μάγια και η Σταχτοπούτα πρέπει να γυρίσει σπίτι της. 
Συμφώνησε να πάμε στο κρεβάτι της, αν και επεσήμανε ότι ο μπαμπάς και η μαμά που κοιμούνται πιο αργά, δεν παθαίνουν τίποτε.
Στριφογύρναγε στο κρεβάτι της φλυαρώντας περί ανέμων και υδάτων. Δεν της άρεσε κανένα από τα παραμύθια που της πρότεινα να της εξιστορήσω για νανούρισμα. Σιχάθηκε και το Ipad που παλιότερα κρατούσε αγκαλιά για να κοιμηθεί με κινούμενα σχέδια.
-Εγώ δε θέλω να πεθάνω, είπε ξαφνικά.
-Εντάξει, της είπα. Θα σου πω ένα μυστικό, αλλά μόνο για σένα. Έχω ένα μαγικό φάρμακο που όταν το πιείς δε θα μεγαλώνεις άλλο, δε θα γεράσεις και δε θα πεθάνεις.
- Πώς γίνεται; ρώτησε με δυσπιστία.
-Μαγικά, της είπα. Όπως κάνει η Έλσα με τα χέρια της και χτίζεται το παλάτι!!!! Δε μπορείς να το κάνεις χωρίς μαγικά.
Συμφώνησε.
-Να μου το δώσεις τώρα.
-Όχι τώρα, της είπα. Δε θες να μεγαλώσεις, να γίνεις πριγκίπισσα;
-Πόσων χρόνων πρέπει να γίνω δηλαδή, 5; 6; 
-20 τη είπα, οριοθετώντας παραδοσιακά το μεσουράνημα της ομορφιάς.
- Εντάξει, συμφώνησε. Τότε να μου το δώσεις. Σιρόπι είναι;
- Όχι, χαπάκι δήλωσα.
-Με γεύση τούρτα σοκολάτα; 
-Δεν ξέρω αν έχει το μαγαζί  των μαγικών πολλές γεύσεις. Μη ξεχνάς ότι είναι μυστικό. Μόνο για πολύ λίγους...
-Πάντως να μην είναι μπανάνα, είπε. και βιάστηκα να τη βεβαιώσω για να κοιμηθεί.
-Όμως πώς το λένε αυτό το φάρμακο; 
- Σου είπα είναι μυστικό.
- Να μου το πεις στο αυτί. Δε θα το πω σε κανένα.
-Το λένε.... Απεθαντίλ της ψιθύρισα στο αυτί και γέλασε πονηρά.
-Πεθαντίλ, ψιθύρισε πριν επιτέλους ξαπλώσει για να κοιμηθεί ήσυχη.

Το επόμενο πρωί καθώς καθόμαστε στη βεράντα με την άλλη της γιαγιά, η μικρή Μαρία δήλωσε.
- Γιαγιά, έχω να σου πω ένα μυστικό. Να πας κι εσύ στο μαγαζί των μαγικών να πάρεις το χαπάκι. Το λένε,..Σκύψε να σου πω, Πώς το λένε;;; Ναντίλ! ψιθύρισε κοιτώντας με με νόημα.
- Όμως με γεύση σοκολάτας!!! φώναξε πριν αρχίσει να χορεύει Let it Go παριστάνοντας την Έλσα σ' ένα χρόνο που ποτέ δεν ακινητοποιείται, σ' ένα κόσμο, που ποτέ δεν παγώνει. σύμφωνα με τις επιθυμίες μας.....

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου

Σχόλια

  1. Βλέπω το μικρό σωτηρόπουλακι έχει πάρει την εξυπνάδα των υπολοιπων γυναικών της οικογενείας.
    Θα είσαι η καλύτερη γιαγιά του κόσμου είμαι σίγουρη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστω πολυ.Προσπαθω για το καλύτερο... ´´Οπως οι περισσότεροι .

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο γιος σου στο Ναυτικό

Ο Τηλέμαχος από τη Δίβρη δεν έφυγε ποτέ

Τα Λουβιάρικα της Σαντορίνης