Βάνδαλοι βιαστές στη μήτρα του πολιτισμού

Βάνδαλοι βιαστές στη μήτρα του πολιτισμού
Μαρίας Αρβανίτη Σωτηροπούλου
Γιατρού συγγραφέα
Προέδρου της "Πανελλήνιας Ιατρικής Εταιρείας για την προστασία του περιβάλλοντος και κατά της πυρηνικής και βιοχημικής απειλής"

Ήταν Νοέμβρης του 2000, όταν σε μια συνδιοργάνωση του ΚΕΜΕ, των  ελλήνων Γιατρών χωρίς Σύνορα  και δικής μας Πανελλήνιας Ιατρικής Εταιρείας κατά της πυρηνικής και βιοχημικής απειλής (του ελληνικού κλάδου της IPPNW) προσπαθήσαμε να σπάσουμε το εμπάργκο κατά του Ιράκ με ένα αεροπορικό ταξίδι κατευθείαν Αθήνα- Βαγδάτη. Με βάση αυτές τις εμπειρίες η οδύνη της σημερινής κατάστασης από τους βανδάλους της ISIS σε όλη την περιοχή γίνεται αβάσταγη.


Επί ποταμών Βαβυλώνος η αποθέωση του ανθρώπου. Οι κήποι της ένα από τα επτά θαύματα. Ο πύργος της Βαβέλ σύμβολο της τιμωρίας της ανθρώπινης αλαζονείας. Όμως μάταια αναζητάς σήμερα ποτάμια, κήπους ή πύργους στη Βαβυλώνα. Οι πύλες της  φυλακισμένες στο Βερολίνο και τα παλάτια της ξαναχτισμένα με τούβλα σε χείριστη απομίμηση. Μοναδικά αυθεντικά κομμάτια ήταν το άγαλμα του λιονταριού απέναντι από το αυστηρά φρουρούμενο παλάτι φιλοξενίας υψηλών ξένων και ένα κομμάτι πύλης γυμνωμένο από την κεραμική εντυπωσιακή επίστρωση που χαρακτηρίζει την πόλη. Ο ναός της Ιστάρ γλίτωσε την κακοποίηση της σύγχρονης επέμβασης, επειδή τα θεμέλια του είναι από πηλό ψημένο στον ήλιο και όχι σε καμίνι και οι σημερινοί κάτοικοι αυτής της γης, όπως οι προπάτορές τους πιστεύουν ότι είναι θέμα ευσέβειας, το θείο μόνο σε  τούβλα ήλιου στεγάζεται. Η Βαβυλώνα είναι υπόδειγμα καταστροφής αρχαίας πόλης.
Αντίθετα το Αρχαιολογικό Μουσείο της Βαγδάτης ήταν το πλουσιότερο στον κόσμο σε εκθέματα Ασσυριακής, Βαβυλωνιακής και Σουμερικής τέχνης, ένα πραγματικό μνημείο της ανθρώπινης κληρονομιάς. Είχε κλείσει το 1991 την εποχή των βομβαρδισμών για να φυλαχτούν τα εκθέματα σε τόπο ασφαλή και άνοιξε ξανά φρουρούμενο από ένστολους τον Απρίλη του 2000 για να ξανακλείσει δυο βδομάδες πριν την εισβολή των άνομων «απελευθερωτών». Δεχόταν με ραντεβού τους ελάχιστους ξένους και δεν είχε φύλακες σε καμιά αίθουσα, έτσι που πράγματι είχαν χαθεί κάποιοι από μας αναζητώντας ματαίως στις δαιδαλώδεις διαδρομές  την έξοδο. Και στο εισιτήριο των μουσείων σήκωνε παζάρι, ενώ φυσικά δεν έκοβαν εισιτήρια. Δεν υπήρχαν κάρτες ή ενημερωτικά βιβλία γιατί και το χαρτί ήταν ανάμεσα στα απαγορευμένα από το εμπάργκο είδη. Οι πλιατσικολόγοι βανδαλιστές -τα 50 με 100 ίδια άτομα που πυρπόλησαν, αφού λεηλάτησαν και τη Βιβλιοθήκη- δε δυσκολεύτηκαν καθόλου να επαναλάβουν τις ληστείες του 1991 και να καταστρέψουν με μανία ότι δε μπορούσαν να κουβαλήσουν. Τα δάκρυα της διευθύντριας του Μουσείου μπροστά στο μέγεθος της καταστροφής θάπρεπε νάναι ο θρήνος κάθε ανθρώπου που θέλει να νογάται πολιτισμένος. Επί ποταμών Βαβυλώνος εκαθίσαμεν και εκλαύσαμε, υμνωδούσε ο ψαλμωδός της Βίβλου και αυτό που σήμερα αρχές του 21ου αιώνα βιώνουμε είναι απεχθέστερο από τα εγκλήματα των Ταλιμπάν ή των μογγόλων. Τότε οι εισβολείς δεν είχαν το θράσος να προπαγανδίζονται σαν εκπολιτιστές απελευθερωτές, ούτε να προσβάλουν ιδέες, όπως η δημοκρατία και η ελευθερία δολοφονώντας και καταστρέφοντας με μίσος, που μόνο οι βάρβαροι κατέχουν. Οι ναζί του Χίτλερ είχαν σεβαστεί την Αθήνα, ενώ οι «ηλεκτρονικοί» στρατιώτες των ΗΠΑ σκόπιμα καταστρέφουν τη Βαγδάτη. Αυτό το έγκλημα πολέμου βαραίνει αποκλειστικά τους εισβολείς και πια δεν υπάρχει κανένας Σαντάμ ή Μπιν Λάντεν για να προβάλουν σαν άλλοθι. Αποκαλύπτοντας την κουλτούρα και τους στόχους τους φρόντισαν να ασφαλίσουν μόνο τις πετρελαιοπηγές, αφήνοντας αφύλακτα νοσοκομεία μνημεία και κέντρα πολιτισμού, αν και ήξεραν πριν από τον πόλεμο τις συνέπειες των άνομων ενεργειών τους. Ίσως διακατέχονται από το κόμπλεξ του παρία, που προτιμά να καταστρέψει τους θησαυρούς παρά να αποδεχθεί τα τεκμήρια της ανωτερότητας εκείνου που καταπιέζει. Την εποχή που η Μεσοποταμία πρόσφερε τα φώτα της στην οικουμένη στην Αγγλία, την Ισπανία και την Αμερική κατοικούσαν ακόμη δεινόσαυροι. Ο συνομιλητής του Σαντάμ και νυν λαλίστατος κος Ραμσφηλντ, που δεν έβλεπε τίποτε από το μακελειό των βομβαρδισμών και ισχυρίζεται ότι αυτή την ελευθερία -του πλιατσικολογήματος- επέλεξαν οι ιρακινοί, αυτός ο άξεστος που δεν ξέρει τη διαφορά ανάμεσα στο Λένιν και το Στάλιν, αυτός που με στόμφο επιμένει ότι θα «απελευθερώσει» και άλλους λαούς αν δε συμμορφωθούν, πρέπει να καθίσει μαζί με τους υπόλοιπους της συμμορίας Μπους Μπλερ και Αθνάρ, στο σκαμνί ενός νέου Διεθνούς Δικαστηρίου για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Οι αμερικανοί, οι οποίοι κόπτονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα των λαών- στόχων τους,  φρόντισαν να μείνουν στο απυρόβλητο μη επικυρώνοντας οιανδήποτε διεθνή σύμβαση, αρνούμενοι την αρμοδιότητα οιουδήποτε παγκόσμιου φόρουμ για να λογοδοτήσουν. Όσο όμως και αν προσπαθήσουν να παραχαράξουν την Ιστορία θα παραμείνουν στις πιο μελανές δέλτους της, δείγματα προς αποτροπιασμό,  όπως οι ορδές του Αττίλα ή τα μπουλούκια του Τσέγκις Χαν.
          Στο Μουσείο της Βαγδάτης τα εκθέματα ξεκινούσαν το 6000 πΧ με εκπληκτικά κεραμικά. Προχωρούσαν με πανέμορφα χρυσαφικά και αγαλματίδια από πολύτιμα υλικά όπως λάπις λαζούρις και ελεφαντόδοντο. Το 2500 πΧ θάφτηκε στον τάφο μιας πριγκίπισσας μια πεντάμορφη άρπα στολισμένη με χρυσά διακοσμητικά εκπληκτικής τέχνης, που το κυριότερο ήταν ένα κεφάλι ταύρου. Μια άλλη πριγκίπισσα η Εντεχουάνα είναι η πρώτη μυθιστοριογράφος, όπως απέδειξαν οι πλάκες με τη σφηνοειδή γραφή. Εκπληκτικές γιγάντιες πύλες των Ασσυρίων με τα χαρακτηριστικά γεννειόμορφα ζώα να παραστέκουν και οι περίφημες πλάκες των Σουμέριων, η πρώτη ίσως γραφή της ανθρωπότητας. Παντού δείγματα της ώσμωσης των πολιτισμών. Ο ταύρος της Κρήτης και της Σαντορίνης δυναμικός σε μέταλλο, το Λιοντάρι των Μυκηνών να μεταλλάσσει σε τεχνοτροπία μέχρι να συναντά το κινέζικο, ο Όσιρις και η Αίγυπτος, ο Σέλευκος κι ένα καταπληκτικό μπρούτζινο γλυπτό του Διονύσου. Καθώς βιαστικά περνούσαμε τόσην ομορφιά, δε χορταίναμε τις αποδείξεις για την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης φύσης. Ακολουθούσε ο Ισλαμικός κόσμος με τα περίφημα χειρόγραφα, τα ξυλόγλυπτα, τα κεραμικά. Είχες όμως μιαν έντονη αίσθηση παρακμής. Λες και τα νεώτερα πήλινα δεν αποτελούν παρά κακή απομίμηση των νεολιθικών. Το μόνο σταθερό τα κοσμήματα. Από την παλαιολιθική και την ισλαμική εποχή μέχρι τις προθήκες των μαγαζιών στο παζάρι η ίδια μόδα, το ίδια υλικά και η ίδια τεχνοτροπία κυριαρχούν στα γούστα του γυναικόκοσμου. Άλλωστε η Ιστάρ ήταν η Αφροδίτη, δηλαδή η γόνιμη θηλυκότητα της Μεσοποταμίας μέχρι που βόμβες ραδιενεργές μπόλιασαν την εύφορη γη με θάνατο. Κανείς σήμερα δε συνδέει τι Ιράκ με τους λαούς της Μεσοποταμίας. Σκόπιμα. Αυτό που πληγώνουμε είναι η ρίζα του πολιτισμού, η μήτρα της ανθρωπότητας. Οι ιρακινοί είναι απόγονοι εκείνων των λαών όπως εμείς είμαστε των Αχαιών και των Μυκηναίων. Κάτι που σκόπιμα διαγράφουν οι εισβολείς σήμερα. Kάτι που και μεις πρέπει να θυμόμαστε επειδή η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Την πρώτη δεκαετία του 5ου πΧ αιώνα οι αθηναίοι σκλάβωσαν τη Μακεδονική Ηιόνη, το 427 πΧ αποφάσισαν «άπαντας Μυτιληναίους εξανδραποδίσαι». 4 χρόνια αργότερα οι αθηναίοι αφάνισαν τη Μήλο, ενώ 8 χρόνια πριν, μετά την άλωση της Θυρέα Κυνουρίας, που είχε παραχωρηθεί από τη Σπάρτη στους αιγινήτες, κατέκαψαν την Αίγινα. Όλα αυτά τα περιστατικά δεν ήταν πράξεις κάποιου τυράννου ή μιας δράκας ολιγαρχικών, αλλά η επίσημη πολιτική μιας δημοκρατικής πόλης που βασιζόταν σε αποφάσεις της εκκλησίας του δήμου. Η πλειοψηφία των πολιτών (κάτι που μας θυμίζει και τα σημερινά αμερικανικά γκάλοπ) είχε συνειδητοποιήσει ότι η αθηναϊκή ηγεμονία (και η ευημερία των αθηναίων πολιτών) μπορούσε να διατηρηθεί μόνο με την υποταγή, τον καταναγκασμό και την άλωση άλλων πόλεων.
          Αυτό που πρέπει να φοβόμαστε είναι η σιωπή που  ακολούθησε την εγκατάσταση της νέας τάξης στο Ιράκ. Η κοινή γνώμη κορεσμένη από το αίμα και τη δυστυχία έχει αηδιάσει από την υποκρισία των αμερικανών. Υπάρχει ο κίνδυνος να επαναληφθεί αυτό που βιώνουμε στην Παλαιστίνη όπου καθημερινά δεκάδες άμαχοι σφαγιάζονται από τα «προληπτικά» χτυπήματα των ισραηλινών, πόλεις ισοπεδώνονται και οι μπουλντόζες μεταμορφώνονται σε όπλα αποτελεσματικότερα των βομβών και όμως όλα περνούν στα ψιλά των ΜΜΕ. Ζούμε δυστυχώς την εποχή όπου ότι δεν δημοσιοποιείται είναι σα να μην έγινε ποτέ και ήδη οι αμερικανοί λογοκρίνουν τα ΜΜΕ και καταπνίγουν ακόμη και τον ψίθυρο από τις διαμαρτυρίες όσων αντιστέκονται στην προπαγάνδα τους. Σε μια χώρα όπου τα νοσοκομεία θυμίζουν σφαγείο, οι αντιφρονούντες μένουν θαμμένοι ζωντανοί στα πηγάδια του παλιού καθεστώτος, οι νεκροί σαπίζουν στους δρόμους, σε πόλεις χωρίς καθαρό νερό και ηλεκτρικό, όπου τα βλήματα του Απεμπλουτισμένου Ουρανίου και ό,τι νέο χρησιμοποιήθηκε για ν’ αποκαλυφθεί μελλοντικά ακτινοβολούν με θάνατο τις αγέννητες γενιές, ακούγονται παράδοξοι οι θρήνοι για τα μνημεία του πολιτισμού. Όμως οι ιρακινοί σίγουρα γιαυτά πονούν περισσότερο, όπως οι έλληνες, που  κατά την Επανάσταση, λέγεται ότι πρόσφεραν μολύβι στον πασά της πολιορκούμενης Ακρόπολης για να πάψει να γκρεμίζει τις κολώνες. Γιατί πιότερο από το αίμα που ακόμη τρέχει παντού, περισσότερο τους πονά αυτή η καταρράκωση της αξιοπρέπειας και του αυτοσεβασμού, που κατάφεραν να περάσουν σε όλο τον κόσμο οι άξεστοι εισβολείς. Όλοι οι λαοί στην Ευρώπη είχαμε πλιατσικολόγους, συνεργάτες των κατακτητών και δοσίλογους. Αυτά τα καθάρματα όμως τότε ντρέπονταν και κρύβονταν στη σκιά κάτω από τις κουκούλες της αιώνιας καταισχύνης. Τώρα για πρώτη φορά είδαμε LIVE στις τηλεοπτικές μας οθόνες, με τεχνικές παραπληροφόρησης, την διαπόμπευση ενός περήφανου πολιτισμένου λαού, από μια φούχτα κακοποιούς, τους οποίους οι γενναίοι ράμπο κανάκευαν, αν δεν προέτρεπαν σε βανδαλισμούς με το σκεπτικό, όσο μεγαλύτερες καταστροφές τόσο μεγαλύτερα τα κέρδη από την «ανοικοδόμηση». Έτσι και αλλιώς αυτός που θα πληρώσει ξανά είναι ο ιρακινός λαός και ας ψηφίζουν δήθεν κονδύλια ανθρωπιστικής βοήθειας. Με τα παρακρατηθέντα από το εμπάργκο χρήματα του Ιρακινού λαού θα αγοραστούν όλα ξανά και το περίφημο πρόγραμμα «τροφή για πετρέλαιο» πρέπει να κάνει όλους, εμάς τα μέλη του ΟΗΕ να νιώθουμε ντροπή. Η φθηνότερη βενζίνη μας μυρίζει θάνατο και το αίμα των αδικοχαμένων παιδιών του Ιράκ δε θα στεγνώσει ποτέ το μελάνι των συμφωνιών διαπλοκής που τώρα υπογράφονται. Ο ιρακινός λαός αντιστάθηκε για όλους εμάς, τα μελλοντικά θύματα του νέου άξονα κακού. Όλοι οφείλουμε να υπερασπίσουμε την αξιοπρέπεια του ιρακινού λαού, ειδικά τώρα που μετά το Μπιν Λάντεν και ο Σαντάμ Χουσείν αποδείχθηκε αδειανό πουκάμισο. Μακάρι να ξέχασαν οι αμερικανοί ότι τα όπλα μαζικής καταστροφής ήταν η πρόφαση αυτής της εισβολής. Αυτά τα όπλα που δεν βρήκαν οι μόνοι αρμόδιοι, οι επιθεωρητές του ΟΗΕ και δεν χρησιμοποιήθηκαν όσο ο Σαντάμ ήταν στο προσκήνιο, υπάρχει κίνδυνος να αξιοποιηθούν την ύστατη στιγμή για να παραδειγματιστεί ο αμέσως επόμενος στόχος. Οι ΗΠΑ, η μόνη χώρα που έχει χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα (και τότε δυο βήματα πριν τη συνθηκολόγηση στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι) έχουν ήδη διαφημίσει μια νέα χρήση των νέων τους μίνι πυρηνικών (με την έγκριση του Κογκρέσου) και ο κίνδυνος νέου πυρηνικού εφιάλτη ενεδρεύει.

 Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο γιος σου στο Ναυτικό

Ο Τηλέμαχος από τη Δίβρη δεν έφυγε ποτέ

Τα Λουβιάρικα της Σαντορίνης