Επιστροφή στο Star treck

Επιστροφή στο Star treck

Δεν είμαι φαν οποιουδήποτε αλλά ο ΟΤΕ ΤV με την επαναπροβολή των επεισοδίων της αρχικής σειράς στο ειδικό κανάλι με συγκίνησε. 

Ζούσαμε σε καθεστώς δικτατορίας και οι πρωτοεμφανιζόμενοι τηλεοπτικοί δέκτες έπαιζαν ασπρόμαυρα μόνο πειραματική ΥΕΝΕΔ, που παρακολουθούσαμε μόνο στις βιτρίνες και σε ελάχιστα οικογενειακά σαλόνια για 4-5 ώρες κάθε απόγευμα.

Πήγαινα στο σπίτι του ευγενικού μας γείτονα (υπερήλικας γεροντοκόρος ζούσε με τη γεροντοκόρη αδελφή του και την ψυχοκόρη τους στο διπλανό "νεοκλασσικό"), έτσι για να ξεσκάσω από τα διαβάσματα (έδινα εισαγωγικές για Πανεπιστήμιο) και κει τυχαία πρωτοείδα την αμερικάνικη σειρά Star treck ή όπως τότε το έλεγαν "Ταξίδι στ' αστέρια", που φρόντιζα να παρακολουθώ όποτε ευκαιρούσα. Δεν είχαμε και πολλές επιλογές, αλλά με είχε συναρπάσει όχι τόσο για τα περίπλοκα σκηνικά και ευφάνταστα γκάτζετ, αλλά για την αισιοδοξία μιας ανθρωπιάς, που θα επιβίωνε αγκαλιάζοντας νέα είδη και νοοτροπίες στο απέραντο σύμπαν. Μου άρεσε το πολυφυλετικό, πολυεθνικό -εν μέσω Ψυχρού πολέμου- πλήρωμα και η ισότιμη -αν και θελκτική- θέση των γυναικών σε αυτό το μέλλον. Μαθαίναμε μάλιστα ότι η μαύρη λοχαγός επί των επικοινωνιών Ουχούρα στα Σουαχίλι σημαίνει Ελευθερία κάτι που τότε δεν τολμούσαμε να προφέρουμε ατιμώρητα. Ήταν άλλωστε η εποχή που όλοι στηνόμαστε έξω από τα μαγαζιά ηλεκτρονικών να θαυμάσουμε σε απ' ευθείας σύνδεση τα πρώτα βήματα του ανθρώπου στη Σελήνη, που αν και γέννημα της αντιπαλότητας ΗΠΑ -ΕΣΣΔ, διαφημιζόταν -και έτσι το νοιώθαμε- σαν πανανθρώπινο επίτευγμα.

Δε μπορώ να πω ότι παρακολούθησα τις επόμενες σειρές ή ταινίες, ούτε και αντιλαμβάνομαι τη διαμάχη, που φαίνεται ότι αναπτύχθηκε πρόσφατα ανάμεσα στους φαν του πολύ μεταγενέστερου Starwars και του Startreck, σα να πρόκειται για τον πόλεμο των Ρόδων.

Ξαναβλέποντας σε High definition και έγχρωμα την πρώτη σειρά, αν και χαμογέλασα με επιείκεια για το πόσο χάρτινα φαίνονται συχνά τα σκηνικά, εντυπωσιάστηκα με το πόσο καλά θυμόμουν κάποια επεισόδια και πόσο απολάμβανα την επαφή μου με τους βασικούς ήρωες- πολύ καλύτερα από οποιοδήποτε Ριγιούνιον- γιατί, μετά από 50 χρόνια, εκείνοι παρέμεναν, όπως ακριβώς τους θυμόμουν γεγονός που μου επέτρεπε να διαγράφω το χρόνο και να ξαναγίνομαι έφηβη. Αν και είναι αστεία η αναφορά για ανύπαρκτα γεγονότα, που υποτίθεται έγιναν στην μελλοντική για το 1960 εποχή του 1990 και η υπεραισιόδοξη προοπτική για τα διαγαλακτικά ταξίδια στον 21ο αιώνα, η χίπικη προσέγγιση για μια πανανθρώπινη ειρηνική ομοσπονδία εξακολουθεί να με εμπνέει.

Ο κόσμος αλλάζει, οι ειδήσεις μας τρομοκρατούν και από τις πολυάριθμες τηλεοπτικές προτάσεις συνδρομητικών ή ψηφιακών καναλιών συχνά δεν βρίσκεις κάτι να σε καλύπτει, οπότε και καταφεύγεις στο πειρατικό Ίντερνετ. 

Σε μια καταθλιπτική δυσοίωνη πραγματικότητα τον 21ο αιώνα, η ουτοπία του Star treck είναι σαν κείνες τις παλιές ροζ καραμαλίτσες του Φιλιού, που αργά αργά τις πιπιλούσαμε, γιατί παρηγορούν σε χρόνους δίσεκτους. Γιατί τελικά το νόημα της ζωής είναι πάντα αυτό που περιγράφεται στους τίτλους της σειράς "να πας με τόλμη εκεί που κανείς άνθρωπος δεν έφθασε ποτέ". Και αν και εμείς πλέον σίγουρα δε θα το φθάσουμε ποτέ, θέλουμε να το ελπίζουμε για τους απογόνους μας.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου