Τα έλατα πεθαίνουν στο δάσος της Δίβρης

 

Τα δένδρα πεθαίνουν όρθια, λένε. Τα έλατα στο δάσος της Δίβρης πεθαίνουν σε οποιαδήποτε θέση.

Με την ευκαιρία της γιορτής του Μοναστηριού της Χρυσοπηγής ανεβήκαμε στο βουνό και περπάτησα μέχρι την βρύση της Αβορίτσας όπου είχα ξαναπάει πριν από κάμποσα χρόνια.

Το ελατοδάσος της Δίβρης ήξερα εδώ και πολλά χρόνια ότι ήταν καταδικασμένο σε θάνατο όχι μόνο λόγω της κλιματικής αλλαγής αλλά και λόγω της ανεξέλεγκτης βοσκής των αιγοπροβάτων που δεν επιτρέπει τη φυσική αναδάσωση.

Αν και μέσα από το χωριό διακρίνονται και από μακριά τα πολλά ξερά δένδρα, από κοντά η εικόνα ήταν αποκαρδιωτική. Παντού όρθια ή ξερριζωμένα όχι υλοτομημένα όπως παλιότερα τα έλατα αποσαθρώνονται γυμνώνοντας το έδαφος, ενώ δεν φαίνεται κάποιο άλλο είδος δένδρου να διεκδικεί τον ελεύθερο χώρο.

Παρ’ ότι το μονοπάτι προς την Αβορίτσα έχει καταστραφεί ο σωλήνας που μεταφέρει το νερό έδειχνε το δρόμο, αν και κατολισθήσεις (που μετέφεραν μέχρι και χαλασμένα πλυντήρια που ποιος ξέρει ποιος ασυνείδητος πέταξ καταμεσίς στο δάσος) σε ανάγκαζαν σε παρεκκλίσεις. 

Είχε ευχάριστη δροσιά και αροιά κελαηδήματα πουλιών συνόδευαν το μουρμούρισμα του νερού από το ποτάμι κάτω, ενώ καθώς στόχευα τα δένδρα μια αλεπού με κοίταξε καχύποπτα και βιάστηκε να φύγει πριν προλάβω να την απαθανατίσω, ενώ οι φυσικές ρωγμές των βράχων προκαλούσαν ν’ αναδείξουν την ηλικία τους. 

Η βρύση ευτυχώς παραμένει αναλοίωτη υπόσχεση ίσως του ότι η Φύση είναι πιο ανθεκτική από οποιαδήποτε αλλαγή ή υπενθύμιση του ότι το σύμπαν είναι απέραντο κι αδιάφορο για την επιβίωση οποιουδήποτε ζωικού είδους,. Ο κόσμος πορεύεται σε αέναουε κύκλους καταστροφής και δημιουργίας και όσο κι αν θλιβόμαστε που βιώνουμε την απώλεια όσων αγαπήσαμε ο Θεός θα εξακολούθήσει να παίζει στα ζάρια Του την ύπαρξη όχι μόνο του πλανήτη, αλλά του απέραντου σύμπαντος στο οποίο όλοι ανήκουμε.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου