Η τρίτη εγγονή μου

Η τρίτη εγγονή μου

Δεν συνηθίζεται το θαύμα της ζωής κι αυτό το ξέρουν καλά οι ειδικοί της Μαιευτικής επιστήμης. Κάθε φορά η ίδια έκπληξη, κάθε φορά η ίδια ευδαιμονία. Αυτή την παράλογη ελπίδα αναγνωρίζουμε ακόμη και στη σκληρότερες συνθήκες. Στα παιδιά που γεννιούνται στον πόλεμο, την προσφυγιά ή τη μεγάλη φτώχεια. Στα μακρινά ανώνυμα παιδιά του Τρίτου κόσμου, που σπεύδουμε να βοηθήσουμε μέσα από τις ειδικές ΜΚΟ. 

Πόσο μάλλον στα δικά μας παιδιά ή τα εγγόνια μας. 

Δεν είναι μόνο το πρώτο ή το δεύτερο ή το πολλαπλό. Κάθε τοκετός μια νέα περιπέτεια και κάθε νεογέννητο ένα καινούριο σύμπαν, που προεκτείνει την θνητή μας ύπαρξη στο άπειρο Μέλλον. 

Στους διαδρόμους του Μαιευτηρίου στα διαφανή πλαστικά τους λίκνα περιφέρονται όλο το ουράνιο τόξο των νεογέννητων, που συχνά τσιρίζουν σαν ορχήστρα γατιών, που αντί για ενόχληση προκαλεί πλατύ χαμόγελο σε κάθε επισκέπτη. 

Και η στιγμή της πρώτης επαφής με το νέο μέλος της οικογένειας στο στενάχωρο δωματιάκι πάντα φέρνει αμήχανα δάκρυα ευδαιμονίας, ειδικά στον μπαμπά και τους παππούδες. 

Η Μαία αφού έλεγξε τον αριθμό και τ' όνομα της ταυτοποίησης, την απόθεσε στην αγκαλιά του μπαμπά της κι εκείνη έκλαψε προκαλώντας τη θυμηδία των παρισταμένων κι εκείνη αμέσως σώπασε βολεμένη στην πατρική αγκαλιά. Πρώτη γραμμή επικοινωνίας, πρώτη δικλείδα ασφάλειας στον αφιλόξενο κόσμο μας. Η μαμά της χαμογελούσε πλατιά. Χαλάλι κάθε πόνος και κόπος γιαυτό το δώρο της ζωής, τη νέα ύπαρξη. Ανάμεσα στην τελετουργία των γευμάτων της, γλυκές αναμνήσεις, ανάγκη αναδρομής στις γέννες των προηγούμενων γενιών, στους τρόπους που υποδεχόντουσαν και μεγάλωναν τα νεογέννητα, τις αλλαγές στη φιλοσοφία, την πρακτική και την εξέλιξη του ενός από τους δυο βασικούς σταθμούς του ανθρώπινου βίου.

Και βέβαια την πήρα αμέσως αγκαλιά και βέβαια την κρατώ παραπάνω απ' όσο θα έπρεπε. Είναι η σωστή τακτική ανατροφής των ανθρώπων. Οι γονείς πειθαρχούν τα παιδιά και οι παππούδες κακομαθαίνουν τα εγγόνια τους.

Βλέποντας πόσο ξεχωριστοί άνθρωποι αναδύονται μεγαλώνοντας καθένα από τα προηγούμενα εγγόνια μου, αναζητώ στο πρόσωπο της νεογέννητης τρίτης μου εγγονής τους οιωνούς για το άδηλο Μέλλον της.  Αυτό μου το εγγόνι είναι από τα πρώτα στην Ελλάδα, που μαρκάρεται από τη γέννησή του με ΑΜΚΑ και ΑΦΜ. Κουβαλά από την κούνια τις δικές μας αμαρτίες και χρέη, σε μιαν εποχή που μοιάζει καταχείμωνο. 

Καθώς ο κόσμος μας φαντάζει όλο και πιο παράλογος επιστρέφω στις προαιώνιες προλήψεις για να τη θωρακίσω. Κρεμώ ματάκια και φυλαχτά στο προσκεφάλι της. Επικαλούμαι την Άτροπο, τη Λάχεση και την Κλωθώ για να την ευλογήσουν. Καλώ την Παναγιά και κάθε αγαθοποιό πνεύμα να παραστέκουν το κάθε βήμα της. 

Δε μπορώ πια να υποσχεθώ το Κάστρο του παραμυθιού για ν' ασφαλίσω την πεντάμορφη μου πριγκίπισσα. Οι δράκοι ήδη μας κυκλώνουν απειλητικά, το δάσος φλέγεται κι ο πόλεμος μαίνεται. 

Τώρα, που όλες οι χρηματιστηριακές αξίες αποδείχθηκαν κάλπικες, μόνη της προίκα, η πανανθρώπινη σοφία που κουβαλά στο DNA της. 

Μόνη μου συμβολή το ελάχιστο αποτύπωμα της δικής μου στιγμιαίας ύπαρξης και όσες σταγόνες αγάπης θα προλάβω να την ποτίσω για όσο ακόμη θα ζω. Ήδη έχουμε παραδώσει τη σκυτάλη στην επόμενη γενιά και η πείρα των χρόνων, αντί για σοφία μας φόρτωσε με άγνοια. 

Βυθίζομαι στο βλέμμα της νέας μου εγγονής, διαγράφω κάθε αρχείο και κάνω επανεκκίνηση. Ίσως έτσι πρέπει να ξαναγεννιέται κάθε φορά, με κάθε νεογέννητο ολάκερη η ανθρωπότητα.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου