Maria Sotiropoulou

Κάποτε υπήρχε καλοκαίρι. Κάποτε υπήρχε μια ευλογημένη εποχή, το καλοκαίρι. Προσδοκίες για ξεκούραση, κλειστά σχολειά, νωχελικός ρυθμός της μέρας. Πρωινή δροσιά, μεσημεριανή ανάπαυλα για υπνάκο μετά την ευωδιά του καρπουζιού και το χάδι στο σγουρόμαλλο βασιλικό, νύχτες που μοσκοβολούσαν μεθυστικά «κεράκι», γιασεμί και νυχτολούλουδο. Μέρες θάλασσας κι απογευματινού περίπατου, όπου η ευτυχία στοίχιζε χωνάκι παγωτό κι ένα σακουλάκι πασατέμπο. Μέρες ανελέητου φωτός κι εκστατικές νύχτες μ’ αυγουστιάτικο φεγγάρι. Οι ψίθυροι στα μπαλκόνια πετάριζαν κι η ένταση της τηλεόρασης σημείο τριβής. Κάποτε υπήρχε καλοκαίρι. Τώρα υπάρχει αιρκοντίσιον. Παντού και πάντα. Αναγκαία μόνωση, φύλακας άγγελος. Ακόμη και όταν ο καιρός είναι δροσερός, τα κομπρεσέρ τη μέρα και οι μηχανόβιες επιστροφές των μεθυσμένων νυχτόβιων αποκλείουν την ανοιχτή αγκαλιά των σπιτιών μας. Δεν είναι πια προνόμιο των οικονομικά εύρωστων. Ο πανικός του καύσωνα εξόπλισε κάθε φτωχικό νοικοκυριό, ειδικά αν έχει ηλικιωμένους ...

Εγκαίνια της έκθεσης «Ο φεμινισμός στα χρόνια της μεταπολίτευσης, 1974-1990: ιδέες, συλλογικότητες, διεκδικήσεις» «Δεν είμαι του πατρός μου, δεν είμαι του ανδρός μου, θέλω να είμαι ο εαυτός μου» «Γυναίκα χωρίς άν τρα, ψάρι χωρίς ποδήλατο» «Γυναίκες, να κάνουμε τον φόβο μας εξέγερση» «Το προσωπικό είναι πολιτικό» Συνθήματα που συνοψίζουν τη σημασία που αποδόθηκε στην ανάδειξη του κοινωνικού και του πολιτικού χαρακτήρα των σχέσεων ανάμεσα στα φύλα στο πλαίσιο του μεταπολιτευτικού φεμινιστικού κινήματος. Φωτογραφίες, πρωτοσέλιδα εφημερίδων, έντυπα, χειρόγραφα, αφίσες και οπτικοακουστικά τεκμήρια, βιβλία και περιοδικά παρουσιάζουν τις ιδέες, τις διεκδικήσεις, τη συγκρότηση δυναμικών συλλογικοτήτων και τη δράση τους στο πλαίσιο ενός δραστήριου φεμινιστικού κινήματος, το οποίο στις δεκαετίες του 1970 και του 1980 επηρέασε σημαντικά την ελληνική κοινωνία, αναδεικνύοντας και άλλες πτυχές του αγώνα για τη γυναικεία απελευθέρωση. Η έκθεση του Ιδρύματος της Βουλής των Ε...

Στην Παναγιά την Πλάκα Είχα επτά χρόνια να την κατέβω, βουλιάζοντας ξανά στις αναμνήσεις μου, πασχίζοντας να ξαναδώ τη Σαντορίνη που χάνεται πριν ισοπεδωθεί και παραμορφωθεί στο κυνήγι της τουριστικής αξιοποίησης. Όχι ότι είναι κακό, ειδικά σε αυτή την οικονομική λαίλαπα που αφανίζει την υπόλοιπη Ελλάδα. Απλώς όσο γερνάμε τόσο κρατάμε φυλαχτό τις αναμνήσεις μας και ξετυλίγουμε το κουβάρι των πρώτων εντυπώσεων ψάχνοντας τι επιβίωσε στη φθορά του χρόνου. αυτός ο ιντερνετικά διάσημος κύριος  μας  καλωσορίζει στο δρόμο προς την Πλάκα στις διασημότητες πάντα ζητάμε αυτόγραφο Η Πλάκα είναι από τις θεμελιώδεις μνήμες μου. Πάντα με γοήτευε ο κίνδυνος και οι ιστορίες που κουβαλούσε. http://mariasot.blogspot.gr/2017/05/blog-post_25.html Η αγριοβιολέτα νομίζει ότι μπαίνοντας πρώτο πλάνο έκλεψε τις εντυπώσεις Φαραοσυκιά για μας Φραγκοσυκιά για τους άλλους. Και ωραία άνθη και οι γλυκύτεροι καρποί ωραίο μεν άγνωστο σε μένα δε το όνομά του ανθ...

Η  ρουφήχτρα της Πλάκας Αφιερωμένο εξαιρετικά στην κόρη μου Νίκη που μου ζήτησε να καταγράψω τις σχετικές εξιστορήσεις της γιαγιάς της και μητέρας μου. Η Παναγιά η Πλάκα βρίσκεται στα ριζά της διάσημης πια Καλντέρας της Σαντορίνης, αντικρίζει το ηφαίστειο και ήταν διάσημη από παλιά για τα θαυματουργά ιαματικά λουτρά της. Σε κάτι σκοτεινές γούρνες σύναζαν το καυτό νερό, που πήγαζε από τα έγκατα της γης και δίπλα σε σκοτεινά υπόσκαφα (για λόγους σεμνότητας των λουομένων) ήταν οι πέτρινες μπανιέρες, όπου σε ανάμειξη με θαλασσινό νερό μούλιαζαν για λόγους ιαματικούς όσοι έπασχαν από μια ετερόκλητη ποικιλία ασθενειών, συχνά χωρίς γνωμάτευση γιατρού και κάποιες φορές για προληπτικούς λόγους. Για να λειτουργήσει η θεραπευτική αγωγή υπήρχε αριθμός μπάνιων, που απαιτούσε θρησκευτική ευλάβεια και για να τηρηθεί οι ασθενείς έμεναν συνήθως οικογενειακά σε φτωχικά δωμάτια (κελιά) δίπλα στη θάλασσα, κάτω απ’ τη σκέπη της εκκλησιάς της Παναγιάς στην οποία προσέτρεχαν για την ίαση και ...