Ως πότε;

Ως πότε;

Αυτές οι ειδήσεις περνούν στα ψιλά των εφημερίδων. Στην εξωτική -κάποτε τουριστικά προβεβλημένη- Υεμένη ξέσπασε επιδημία Χολέρας, που προκάλεσε τις τελευταίες μόνο μέρες -στη γραφική Σανάα- τουλάχιστον 115 νεκρούς, ενώ τα ύποπτα κρούσματα ανέρχονται σε 8.569 σε μια χώρα με διαλυμένο σύστημα υγείας. Ας θυμηθούμε ότι λόγω του συνεχιζόμενου εμφυλίου, πάνω από 10.000 άνθρωποι έχουν πεθάνει τα τελευταία δυο χρόνια και εκατομμύρια έχουν εκτοπισθεί, γεγονός που σύμφωνα με την ΠΟΥ θέτει σε κίνδυνο Χολέρας 7.6 εκατομμύρια ανθρώπους. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ η Υεμένη είναι στα πρόθυρα μιας άνευ προηγουμένου λιμοκτονίας, που θα μπορούσε να προληφθεί με βοήθεια ύψους μόνο 1 δις δολαρίων.

Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση Τραμπ ανακοίνωσε  συμφωνία ύψους 100 δις δολαρίων για όπλα προς την καταπιεστική και ακραία ισλαμιστική κυβέρνηση της συμμάχου Σαουδικής Αραβίας, η οποία σύμφωνα με την κυβέρνηση Ομπάμα (που αντιστεκόταν σε αυτή) βομβαρδίζει συστηματικά την Υεμένη.

Η Υεμένη δεν είναι μακρυά μας. Θα μπορούσε να είμαστε εμείς. Ο κόσμος μας μίκρυνε.

Την ώρα που εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων στον κόσμο πεινούν, τα πυρηνικοκάτοχα κράτη ξοδεύουν καθημερινά 300 εκατομμύρια δολάρια για τα πυρηνικά τους όπλα. Η παραγωγή, φύλαξη και ο εκμοντερνισμός τους αφαιρούν πολύτιμους πόρους από την υγεία, την παιδεία, την κλιματική αλλαγή, την ανακούφιση θυμάτων καταστροφών, την ανάπτυξη και κάθε ζωτική για την κοινωνία παροχή, ενώ η ύπαρξή τους απειλεί το μέλλον ολόκληρης της ανθρωπότητας. Τα χρήματα, που ξοδεύτηκαν μόνο για τα πυρηνικά το 2010 ήταν διπλάσια από την βοήθεια που δόθηκε για ανάπτυξη σε όλη την Αφρική. Το γραφείο Αφοπλισμού του ΟΗΕ έχει ετήσιο προυπολογισμό 10 εκατομμύρια δολάρια δηλαδή λιγότερο από το ποσόν που ξοδεύεται κάθε ώρα για τους πυρηνικούς εξοπλισμούς.

Για την ασφάλειά μας, λένε. Όμως ασφάλεια δεν πρόκειται να υπάρξει στον κόσμο, όσο οι ανισότητες διευρύνονται και το δίκαιο δεν επικρατεί. Αν δεν επενδύσουμε στην ανάπτυξη και την ευημερία των πολλών, η τρομοκρατία θα εξαπλώνεται και ειρήνη ποτέ δε θα υπάρξει.

Αναρωτιέται κανείς μήπως η ανθρωπότητα έχει μπει σε τροχιά αυτοκαταστροφής. Η Έκθεση Παγκόσμιου Πλούτου (Global Wealth Report) 2016 δείχνει ότι η ανισότητα αυξάνεται με ραγδαίο ρυθμό και σχεδόν ο μισός πλούτος της υφηλίου (το 46%) ανήκει στους εκατομμυριούχους, οι οποίοι αποτελούν το 0,7% του παγκόσμιου πληθυσμού.

Είναι μοιραίο λοιπόν νάναι έτσι άδικα πλασμένος ο κόσμος; Πρέπει να νιώθουμε τυχεροί, που ακόμη δε γίναμε Συρία, Ιράκ και Υεμένη, που οι δικοί μας μετανάστες φεύγουν με πτήσεις κανονικές και δε σκυλοπνίγονται στο Αιγαίο, που τους δίνουν καλοπληρωμένες δουλειές ανάλογες με τα πολλά τους πτυχία και δε δουλεύουν πια στα ορυχεία όπως οι παππούδες τους;

Είναι το δίκιο έτσι ώστε «μακάριοι οι κατέχοντες»; Και τι κέρδισαν οι λαοί που στα προστάγματα του κομμουνισμού προσπάθησαν να θεμελιώσουν με το στανιό την ισότητα; Και πώς κατάντησαν οι χριστιανοί, που στην αρχή τουλάχιστον διαλαλούσαν την ισότητα μέσα από την προσφορά και τη θυσία;

Ναι, η απόλυτη ισότητα δε φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα. Ίσως δεν τη χρειαζόμαστε τουλάχιστον έτσι απόλυτη. Ίσως αντίθετα η ανισότητα επιβάλλεται για να τραβά μπροστά ο κόσμος.

 Όμως «αιδώς Αργείοι»! Καμιά πρόοδος δεν είναι ανεκτή όταν ισοζυγίζεται με 14 εκατομμύρια νεκρά παιδιά να βαραίνουν κάθε «πολιτισμένο» χρόνο μας. Και είναι παράλογο όλοι αυτοί οι εγκέφαλοι που μας καταπλήττουν με τα υπερσύγχρονα οπλικά συστήματα και τις καθημερινές αλλαγές στα γκάτζετ των  ipad να μη μπορούν, αν τους αφήσουν να σκεφθούν, να βρουν τις λύσεις για το ενεργειακό, την δίκαιη κατανομή του πλούτου και βασικά για την επιβίωση της ανθρωπότητας. Γιατί αργά ή γρήγορα με την παγκόσμια πληροφόρηση για την ευημερία των λιγοστών, οι ορδές των πεινασμένων θα πάψουν να πνίγονται στα σύνορα και θα εξεγερθούν κατακλύζοντας τις χώρες της ευημερίας με το θάρρος της απελπισίας.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου