Ες αύριον τα σπουδαία

Ες αύριον τα σπουδαία

Οι πρόσφατες συγκρίσεις της κας Μπαζιάνα με την Τσαουσέσκου κυρίως στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης θα μπορούσε να θεωρηθούν απλώς σαν υπερβολές μιας εμπαθούς αντιπολίτευσης. Δεν είναι η πρώτη και ίσως δεν θα είναι η τελευταία φορά, στην πρόσφατη ιστορία μας.

 Και κατά την εποχή που πρωτοβγήκε το ΠΑΣΟΚ οι νεολαίοι της ΟΝΝΕΔ συνήθιζαν να φωνάζουν σαν σύνθημα το "Χούντα είναι και θα περάσει" και αργότερα βρέθηκαν να συγκυβερνούν με το κόμμα που τότε εξύβριζαν.

Οι Έλληνες παθιάζονται με τον πολιτική σαν χούλιγκαν και συχνά φορείς νηφαλιότητας, όπως η εκκλησία, συμπαρατάσσονται  στα κομματικά κηρύγματα μίσους και εμπάθειας. Ας θυμηθούμε το ανάθεμα του Βενιζέλου, τις διαδηλώσεις κατά των ταυτοτήτων κοκ.

Το "Χούντα είναι και θα περάσει" με πονούσε όταν το άκουγα, επειδή με έκανε να καταλάβω ότι όλοι εμείς που βιώσαμε το καθεστώς ανελευθερίας της δικτατορίας δεν είχαμε καταφέρει να μεταγγίσουμε τη φρίκη της στα παιδιά μας έτσι που η νεολαία με θράσος όχι μόνο να ταυτίζει κάθε πολιτικό κόμμα που δεν της άρεσε με την ανελευθερία και τις διώξεις αλλά και να πιστεύει ότι μια τέτοια φρίκη είναι δυνατόν να περάσει μόνη της, σα νάναι κάποιο σύννεφο.

Δεν είναι πολλά χρόνια από το λιντσάρισμα του ζεύγους Τσαουσέσκου στη γειτονική μας Ρουμανία, μετά την πτώση του τυραννικού καθεστώτος και έχω την απαίτηση οι σημερινοί ενήλικες να θυμούνται (έστω από τις εφημερίδες ή το λατρευτό τους Διαδίκτυο) την ιστορία τουλάχιστον των γειτονικών μας χωρών. Τα Βαλκάνια είναι η γειτονιά μας και η ιστορική μνήμη δεν περιορίζεται στο Μεγαλέξανδρο και την αυταπόδεικτη ελληνικότητα της Μακεδονίας. 

Είναι προσβολή για τη Δημοκρατία η σύγκριση οποιουδήποτε εκλεγμένου άρχοντα με τυραννικούς δυνάστες και πολύ περισσότερο μιας γυναίκας που επειδή έδωσε συνέντευξη υποστηρίζοντας (αυτονόητο για τη συνήθη ελληνική οικογένεια) τον σύντροφό της, να ταυτίζεται με την εφιαλτική μορφή που τρομοκρατούσε και καταπίεζε τους Ρουμάνους.

Δεν είναι η πρώτη φορά. Η ταύτιση του Χίτλερ με τη Μέρκελ ή τον Σόιμπλε γινόταν δεκτή με χειροκροτήματα. Ήταν η άλλη όψη του νομίσματος, που έδειχνε τους Έλληνες Καραγκιόζηδες της Ευρώπης και την Αφροδίτη  να δείχνει χυδαία το δάκτυλο.  

Τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης ανεξέλεγκτα αναπαράγουν σε εικόνες (κανείς δε διαβάζει μακροσκελή κείμενα) εύκολα μηνύματα φανατισμού, που εξαπλώνονται σαν πυρκαγιά στους απαίδευτους λωτοφάγους. Το μέτρο χάνεται, όλα μηδενίζονται και η υπερβολή θριαμβεύει. 

Δεν ξέρω πια πώς αυτή η νέα γενιά που έχει στη διάθεσή της ωραιότατα έγκυρα ντοκιμαντέρ, συναρπαστικές ιστορικές αφηγήσεις, όλο τον κόσμο της επιστήμης και της τεχνολογίας κυριολεκτικά στα δάκτυλά της, καταντά να επιλέγει σαν την πιο σημαντική προσωπικότητα της χρονιάς που πέρασε το νικητή ενός ριάλιτι. Τρομάζω γιατί κατά την εποχή, που οι πληροφορίες μας κατακλύζουν, οι νέοι έλκονται όλο και πιο συχνά από το εύκολο και το χυδαίο.

Είμαι πλέον σίγουρη ότι η Ιστορία δε μας διδάσκει, είμαστε καταδικασμένοι να μη πιστεύουμε τίποτε και κανένα πέρα από τις προσωπικές μας εμπειρίες. Αυτό δεν είναι νέο ούτε απαραίτητα κακό. Σε αυτό βασίζεται η δημοκρατία που δίνει τη δύναμη στην πλειοψηφία, που μπορεί να κάνει λάθη και να μεταβάλλεται. Το πρόβλημα στην Παγκοσμιοποίηση είναι ότι το Διαδίκτυο δημιουργεί μια πλασματική εικόνα που καθορίζει την πλειοψηφία, και  ελέγχεται από αδιαφανή συστήματα εξουσίας που έχουν σχέση με την Χρηματιστηριακή αγορά και υπακούουν στους κανόνες του Κεφαλαίου.

Ελάχιστοι πια συνδιαλέγονται με ψυχραιμία και επιχειρήματα. Ελάχιστοι ελέγχουν τις πηγές της πληροφόρησης έτσι που το ψέμα και το τρολάρισμα βασιλεύουν, η χυδαιότητα κυριαρχεί. Μόνη Αλήθεια πλέον φαντάζει η επιστροφή στην ανάγνωση των κλασσικών, μόνη λύτρωση η μυρωδιά των κιτρινισμένων σελίδων.

 Για τους "γραφικούς" ηλικιωμένους το Μέλλον θυμίζει το Παρελθόν. Και πάντα η Ιστορία θα επαναλαμβάνεται σε κύκλους μέχρι το Τέλος. Και αυτό το Τέλος, μπορεί να είναι στο απώτερο μέλλον με την αποδόμηση του ηλιακού μας συστήματος, ή πιο κοντινό με την εξαφάνιση της ανθρωπότητας  χάρη στον πυρηνικό εφιάλτη ή τις συνέπειες των περιβαλοντολογικών αλλαγών στον ωραίο πλανήτη. Εμείς όμως σήμερα, στην ελάχιστη στιγμή της προσωπικής μας ζωής ας αναλωνόμεθα με το σήριαλ Μπαζιάνη- Τσαουσέσκου. Ες αύριον τα σπουδαία!!!

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου