Το τέταρτο εγγόνι μου

Το τέταρτο εγγόνι μου

Το τέταρτο εγγόνι μου, ένα κοριτσάκι 2.600, βιάστηκε να γεννηθεί σε ένα κόσμο που βουλιάζει σε όλες τις αποχρώσεις της κατάθλιψης, μια νύχτα με ματωμένο φεγγάρι.

Οι φονικές πυρκαγιές στο Μάτι μας έκαναν να συνειδητοποιήσουμε ξανά τη ματαιότητα των εγκοσμίων και το γεγονός της αβεβαιότητας όσων θεωρούμε κεκτημένα. Μόνη σιγουριά ο θάνατος για κάθε θνητό. Ο παραλογισμός του αιφνίδιου αναπότρεπτου θανάτου, σε προσωπική κλίμακα οδηγεί όσους έχασαν προσφιλή πρόσωπα ή σε ένα αδιέξοδο μαραθώνιο δικαστικών και άλλων περιπετειών σε αναζήτηση κάποιας λογικής θεωριών συνωμοσίας ή σε μια ελπιδοφόρα προσέγγιση με τη δημιουργία ΜΚΟ προσφοράς και πρόληψης όπως το "Χαμόγελο του παιδιού", το Ίδρυμα Μυλωνά, το Ωνάσσειο κα. 

Όταν η φρίκη του αιφνιδίου θανάτου επέρχεται μαζικά με τέτοια ταχύτητα και σφοδρότητα -όπως η τραγωδία στο Μάτι- σε μιαν εποχή, που οι εικόνες μεταδίδονται παντού κι επηρεάζουν ψυχολογικά κάθε άνθρωπο, όπου γης, είναι αδύνατον να ξεφύγεις από τη θύελλα των συναισθημάτων του κύκλου του πένθους, οργή, φόβος, οδύνη, μέχρι ν' αποδεχθείς το αναπότρεπτο. 
Αν και είναι λογικό το να αναζητούνται ευθύνες και πρέπει να αποδοθούν απαιτείται νηφαλιότητα για να ελαχιστοποιηθούν οι πιθανότητες μιας νέας καταστροφής. 
Δυστυχώς παρόμοιες τραγωδίες υπάρχουν και θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν σε όλο τον κόσμο, όπου υπάρχουν άνθρωποι. Ο πολιτισμός και η τεχνολογία, που κατέχουν οι σημερινές κοινωνίες, μας προστατεύουν και πρέπει να μας προστατεύουν από την πλειοψηφία των κινδύνων, όμως οι κίνδυνοι ποτέ δεν μηδενίζονται, ενώ οι συνθήκες μεταβάλλονται. Το πολιτικό παιχνίδι με κάθε μασκάρεμα, από όλους, δηλητηριάζει την ενότητα, που απαιτούν οι τραγικές στιγμές.

Σε τέτοιες ώρες πέρα από την ευθραυστότητα της κάθε ύπαρξης αναδεικνύεται και η παντοδυναμία της ανθρώπινης αλληλεγγύης, που διαχρονικά διέσωσε το είδος μας από τη βιολογική εξαφάνιση, σε κάθε δύσκολη στιγμή (σεισμοί, πυρκαγιές, πλημμύρες) που ο πλανήτης όσο υπάρχει, θα συνεχίσει να μας δοκιμάζει.

Και ήταν παρήγορα τα μηνύματα συμπαράστασης, που ήλθαν μέσω της IPPNW από χώρες της Ευρώπης, αλλά και μακρινές όπως η Μαλαισία ο Καναδάς και η Αυστραλία, αλλά και από γειτονικές, όπως τα Σκόπια και η Τουρκία από την οποία μάλιστα αμέσως (26-7-2018) πήρα μήνυμα ότι έκαναν ομάδα και έστειλαν και υλική βοήθεια στους πληγέντες μέσω Ayvalik - Λέσβου, ενώ και οι Γερμανοί (που έχουν και την προεδρία του Ευρωπαϊκού τμήματος της Οργάνωσης ζήτησαν και έστειλαν στον ειδικό λογαριασμό οικονομική βοήθεια για τους πληγέντες). 

Κι ενώ η κατάθλιψη από την τραγωδία δεν μου επέτρεπε επί 3 μέρες να κοιμηθώ, στις 2 τη νύχτα (27-7-2018) η μικρή μου εγγονή πρόωρα αναζήτησε την έξοδο για την ανθρώπινη περιπέτεια. 
Ήλθε τόσο βιαστικά, που στερηθήκαμε τη γοητεία της αγωνίας και της πρώτης οικογενειακής γνωριμίας στο δωματιάκι δίπλα από την αίθουσα αναμονής. Η τεχνολογία την αγκάλιασε προστατευτικά, έτσι που μόνο οι γονείς την έβλεπαν τις πρώτες μέρες. Οι ανυπόμονοι παππούδες και θείοι αρκέστηκαν στη φωτογραφία μέσω κινητού. Τέλος καλό, όλα καλά. 

Αυτή η γέννηση, ανήμερα της γιορτής ενός αγαπημένου μου αγίου- γιατρού, του Παντελεήμονα, ήλθε σαν αεράκι δροσερό, πνοή ελπίδας. Όλα μου τα χρόνια σα γιατρός ήξερα ότι στόχος της Ιατρικής δεν είναι να νικήσει το θάνατο (όσο κι αν προοδεύσει πάντα τις μάχες θα κερδίζει, όχι τον πόλεμο) αλλά να ανακουφίζει τον ανθρώπινο πόνο σε κάθε άνθρωπο. 

Η γέννηση της τέταρτης εγγονής μου ήταν η επιβεβαίωση ότι η ζωή συνεχίζεται πέρα από το δικό μου βιολογικό τέλος, ότι η σκυτάλη παραδίδεται σε αυτό τον πλανήτη, όπου όλα λειτουργούν σε έναν υπέροχο κύκλο δημιουργίας και καταστροφής. 
Γιατί η ύπαρξη είναι πλατύτερη από τη λογική ή το συναίσθημα, η γνώση απέραντη  και ο κόσμος πλατύτερος από τον καθένα και όλους μας. 
Ακόμη και όσα φαίνονται παράλογα για την πεπερασμένη λογική ή το συναίσθημά μας, ίσως λειτουργούν με κανόνες πιο δίκαιους από την ανθρώπινη αντίληψη. 
Και ο κόσμος, που παραδίδουμε πρέπει πάντα να είναι καλύτερος για το κάθε εγγόνι μας.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου