Χριστούγεννα στη Δίβρη

Χριστούγεννα στη Δίβρη

Κάθε χρόνο ελπίζουμε για λευκά Χριστούγεννα, αλλά σχεδόν ποτέ δεν έρχονται. Ειδικά στη Δίβρη που κάθε χειμώνα γυμνωμένη από τα φύλλα των δένδρων χρειάζεται το χιόνινο παλτό για να καλύψει τις ρυτίδες της. 

Τα τελευταία χρόνια τις γιορτινές μέρες πάντα τις περνάμε στη Δίβρη, που δεν έχει ούτε φανταχτερές βιτρίνες, ούτε .θορυβώδη ρεβεγιόν να επιδείξει. Μετά τα περσινά θλιβερά Χριστούγεννα, φέτος και η Δίβρη λαμπροστολίστηκε για τις γιορτές όχι μόνο τα μαγαζιά και τα ανοιχτά σπίτια στολίστηκαν αλλά και παραμονές Χριστουγέννων όχι μόνο άλλαξαν όλες τις λάμπες του κεντρικού δρόμου, αλλά κρέμασαν και πολύχρωμες γιρλάντες και διακοσμητικά, έτσι που ο περαστικός να νιώθει ότι περνά από φιλόξενο τόπο. 

Ο καιρός -παρά τις προβλέψεις της ΕΜΥ- ήταν αστραφτερά γλυκός, αν και το τζάκι δε σβήνει καθόλου. Η επικίνδυνη κορφή του έλατου στην αυλή μας κόπηκε την χρήσιμη στιγμή κι έτσι μετά από αρκετά χρόνια στολίσαμε ένα δένδρο -υπερπαραγωγή στην είσοδο του Πνευματικού Κέντρου που χρειάστηκε να στηρίξουμε στο βαρύ παγκάκι  έτσι που μοιάζει καθισμένο. Το μόνο "Καθιστό δένδρο" (όπως το βάφτισε φίλη μου, κατά τα πρότυπα των ινδιάνων) σε παγκόσμια πρωτοτυπία!!! 

Τα παιδιά ήλθαν και μας έψαλλαν τα Κάλαντα, είχαμε κουραμπιέδες και μελομακάρονα που όμως  κανείς πια δεν αποδέχεται σαν κέρασμα, στα σχολειά έγιναν ετοιμασίες και γιορτές που όλοι είδαμε χάρη στο Διαδίκτυο, οι καμπάνες σήμαναν χαρωπά, αρκετές οικογένειες έσμιξαν παρά τη παγωνιά, φάγαμε και μεις όμορφα σε φιλικό τραπέζι και την δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων πολλοί συγχωριανοί μαζεύτηκαν στο Πνευματικό Κέντρο για να συζητήσουν τα προβλήματα του τόπου και τους πρόσφερα  ζεστό "Πόντσι" με δική μου συνταγή, που αν και αυτοσχεδίασα ευχαρίστως έπιναν. 

Οι γιορτές στη Δίβρη δεν προσφέρονται για όσους αναζητούν την φασαρία και την πολυκοσμία της πόλης. Αντίθετα με το καλοκαίρι ελάχιστοι επισκέπτονται το χωριό και μόνο σαν βόλτα. Οι περισσότεροι τρέχουν να προετοιμασθούν για φανταχτερά ρεβεγιόν και ψώνια. Εδώ μένουν όσοι αγαπούν πραγματικά τη Δίβρη και όσοι δε μπορούν να ξεφύγουν. Σε κάποιο ντοκυμαντέρ είδα τα παιδιά να λένε με σιγουριά ότι θα φύγουν από το χωριό όταν μεγαλώσουν. Και θα επιστρέφουν, θα πρόσθετα, όπως επιστρέφουν τελικά οι περισσότεροι. Γιατί στη ζωή πάντα ανατρέχεις στις ρίζες σου όσο μακρυά κι αν φθάσεις, όσο ψηλά κι αν ανεβείς. Τα Χριστούγεννα στη Δίβρη  έχουν κάτι από το παρελθόν και αυτό είναι πολύτιμο τουλάχιστον για μας τους γηραιότερους. 

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου