Εκλογές με τα μάτια ενός παιδιού.

Εκλογές με τα μάτια ενός παιδιού.

απόσπασμα από το βιβλίο μου

"Ιστορίες του μικρού Αλέξανδρου"

Φέτος κάναμε κάτι εκλογές μούρλια. Πρώτη φορά τόση φασαρία. Σημαιάκια, αφίσες, αυτοκόλλητα, πανό. Όλοι φώναζαν, τ' αυτοκίνητα κορνάρανε, κάνανε συγκεντρώ­σεις, φωνάζανε, τραγουδούσανε όπως στο γήπεδο, κου­νούσανε τις σημαίες, όλοι καμαρώνανε πως είναι αρχηγοί "Θα νικήσουμε" φωνάζανε.

"Όχι, εμείς θα νικήσουμε" λέγανε οι άλλοι. Τα σπίτια εί­χανε φωτογραφίες των αρχηγών, που γελούσανε σαν τους ηθοποιούς στο σινεμά, είχανε και ωραία συνθήματα με εικόνες σοβαρές και αστείες. Όλες οι κολόνες ντυνόντουσαν με παλτά σα να κρύωναν ενώ ήταν καλοκαίρι.

Κάτι νεαροί τις ντύνανε κόκκινα, έπειτα κάτι άλλοι πρά­σινα, και μετά μπλε.

Άλλαζαν χρώμα, ώσπου να πεις κύμινο. Παντού κάναμε Προπό με τις εκλογές βάζανε και λεφτά, στοιχηματίζανε ποιός θα βγει πρώτος και με πόση διαφορά. Οι εφημερί­δες κάνανε γκάλοπ κι έπειτα τσακωνόντουσαν ότι το γκά­λοπ ήταν λάθος.

Τι ανυπόμονοι Θεέ μου! Δεν μπορούσαν να περιμένουν μέχρι τις εκλογές. 

Μερικά αυτοκίνητα ήταν ντυμένα πολύ αστεία απ'την κορφή ως τα νύχια με αφίσσες και στις γωνιές σημαιάκια. Όταν συναντιόντουσαν δύο αυτοκίνητα όμοια, μόνο που δεν τρακάριζαν από τη χαρά τους, τόσο σφύριζαν και χαιρόντουσαν και κουνούσαν τα σημαιάκια και κορνάριζαν οι οδηγοί κι οι άνθρωποι που ήταν μέσα χαμογελούσαν, λες και ήταν φίλοι χρόνια. Όμως, αν ήταν αντίθετα αυτοκίνητα τότε κοιτιόντουσαν με βλέμμα μισό, νομίζω πως οι μισοί νομίζουν κουτούς τους άλλους μι­σούς, γιατί νομίζουν πως το δικό τους κόμμα είναι σωστό κι όλα τα άλλα λάθος, είναι όπως με τις θρησκείες και τις ομάδες.

Η μαμά λέει, πως μόνο οι άνθρωποι που δεν έχουν δι­κή τους προσωπικότητα κρύβονται πίσω από ταμπέλες και πως ο αληθινός άνθρωπος είναι ανοιχτός από παντού και σκέφτεται όλες τις απόψεις δίχως να υποτιμά καμιά. 

Αυτή είναι η δημοκρατία, λέει, να σέβεσαι και την αντίθε­τη άποψη.

Εμείς τα παιδιά, πολύ το διασκεδάσαμε με τις εκλογές.

Παίζαμε με τ'αυτοκόλλητα και τις σημαιούλες και ξελαρυγγιαζόμαστε στις φωνές.

Τα συνθήματα είναι σαν ποιηματάκια κι όλα λένε "Ο λα­ός απαιτεί". Φαίνεται πως όλοι είναι ο λαός, γιατί όλοι λέ­νε πως ξέρουν τι θέλει ο λαός κι ο λαός θέλει όλα τα κόμματα γιατί όλα τα κόμματα φωνάζουν μόνο αυτά θέλει ο λαός.

Στην τηλεόραση έδειχνε συγκεντρώσεις κάθε βράδυ. Κόσμος, παντού κόσμος με σημαιάκια, πανό, φωνές, πυ­ροτεχνήματα, συνθήματα.

Ο αρχηγός τους στο μπαλκόκι από μακρυά τους μιλού­σε, αλλ' αυτοί δεν άκουγαν καλά παρ'ότι είχε μεγάφωνα κι όλο φώναζαν, σα να μην τους ένοιαζε τι τους έλεγε. Μου φάνηκε περίεργο, γιατί ενώ μαζεύονταν για ν'ακούσουν τον αρχηγό, αυτοί φώναζαν σα νάθελαν μονάχα ο αρχηγός ν' ακούει τις φωνές τους.

 Ίσως δεν έχουν ευκαι­ρία να του τα πούνε άλλη φορά, γιαυτό φώναζαν έτσι όλοι μαζί, κι αυτός έδειχνε ευτυχισμένος γιατί του έλε­γαν."Προχώρα, σε θέλει όλη η χώρα". Είσαι ο αρχη­γός"."Μαζί σου" κι άλλα τέτοια συγκινητικά. Βέβαια, αν έσβηνες τις σημαιούλες κι έκλεινες τη φωνή, όλοι οι οπα­δοί, ίδια φώναζαν σε όλους τους αρχηγούς κι όλοι οι αρχη­γοί έδειχναν το ίδιο ενθουσιασμένοι έτσι, που μπερδευόσουν και δεν ήξερες ποιος θάρθει πρώτος.

Μα σάμπως κι αυτοί οι ίδιοι ήξεραν; Αν ήξεραν, δεν θάκαναν τόση φασαρία κι ούτε θα χρειαζότανε να ψηφίσου­με.

Επειδή όμως δεν ξέρουν, προσπαθούν να κάνουν τους ανθρώπους να πιστέψουν πως είναι οι καλύτεροι, για να τους ψηφίσουν.

Η μαμά γκρινιάζει, δεν της αρέσουν όλες αυτές οι φα­σαρίες

 "Πολιτισμένοι είμαστε" λέει "Θάταν καλύτερα να μιλούν στη τηλεόραση, ν'αναπτύσσουν τις απόψεις τους και να μας αφήνουν να αποφασίσουμε. Αυτή είναι μάχη εντυπώσεων, λέει, δεν είναι δουλειά σε βάθος".

Όμως εμένα μ'αρέσει. Είναι ευκαιρία για γιορτή, όπως στα πανηγύρια. 

Και βιάζομαι να μεγαλώσω κι εγώ, να ψη­φίζω, να τρέχω στις συγκεντρώσεις, μα θα τρέχω στις συ­γκεντρώσεις όλων των αρχηγών και θα φωνάζω τα δικά μου.

Αν όλοι οι αντίθετοι οπαδοί πήγαιναν σε λάθος συ­γκεντρώσεις, φανταστείτε τι γούστο θάχε! Ο αρχηγός, θα τάχανε, δεν θα κοκορευόταν τόσο και θα φοβόταν και λι­γάκι.

Τότε θα μαζευόντουσαν οι αρχηγοί και θάκαναν μια με­γάλη συγκέντρωση σα συναυλία. Θα σήκωνε το χέρι ο πρώτος κι οι οπαδοί του θάλεγαν τα δικά τους, μετά ο δεύτερος, ο τρίτος κτλ.

Έτσι όλοι οι αρχηγοί κι όλοι οι οπαδοί θάξεραν τις γνώ­μες των υπολοίπων. Στο τέλος θα βάζανε και τραγούδια και τον εθνικό ύμνο κι ευτυχισμένοι θα πηγαίναμε να ψηφίσουνε έτσι στα φανερά.

Γιατί δηλαδή να ντρέπονται ή να φοβούνται και να ψη­φίζουν κρυφά;

Έτσι, όλοι θα ξέραμε τι είναι ο άλλος και θα του λέγα­με τα δικά μας και θα μας έλεγε τα δικά του και κάπου θα βρισκότανε η άκρη.

Ωραία δεν τα λέω; 

Σα να μου φαίνεται, πως αντί για αστροναύτης. θέλω να γίνω αρχηγός.

Θα με ψηφίσετε;

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου