Άλλο Χιροσίμα και Ναγκασάκι και άλλο Βηρυτός
Η τραγική έκρηξη που έγινε στις 4-8-2020 στο λιμάνι της Βηρυτού και ισοπεδώνοντας μεγάλο τμήμα της ιστορικής πόλης προκάλεσε εκατοντάδες νεκρούς, χιλιάδες τραυματίες και ακόμη περισσότερους αστέγους συγκλόνισε παγκόσμια.
Η εικόνα του τεράστιου μανιταριού της δεύτερης έκρηξης εντυπωσίασε βαθιά και πολλοί βιάστηκαν να κάνουν συγκρίσεις με τη Χιροσίμα τόσο ως προς τη δύναμη της έκρηξης όσο και ως προς τις εικόνες των κατεστραμένων πόλεων.
Όσο και αν θλίβομαι βαθύτατα για την καταστροφή αυτής της υπέροχης πόλης (το κάποτε Παρίσι της Μέσης Ανατολής), που είχα την τύχη να επισκεφθώ, σε αυτή τη χιλιοταλαιπωρημένη αλλά πάντα φιλόξενη χώρα με τους ευγενικούς και ανεκτικούς κατοίκους, όσο και αν πιστεύω ότι έμπρακτα πρέπει να στηριχθεί σε αυτή την τραγική στιγμή, εν τούτοις δηλώνω ότι κάθε σύγκριση του τραγικού και εξοργιστικού δυστυχήματος με τα αποτελέσματα μιας πυρηνικής βόμβας είναι άστοχα, ειδικά σήμερα που συμπληρώνονται 75 χρόνια από την Χιροσίμα.
Το τραγικό δυστύχημα στη Βηρυτό δεν είναι το πρώτο ή το μοναδικό σε μέγεθος ή επιπτώσεις στην ανθρώπινη ιστορία. Ο άνθρωπος σήμερα διαθέτει τεράστια δυνατότητα καταστροφής λόγω σκόπιμης ενέργειας, εγκληματικής αμέλειας ή και απλού ανθρώπινου λάθους ακόμη και σε καιρό ειρήνης και τέτοιες καταστροφές συχνά με μακροχρόνια χημικές και περιβαλλοντολογικές επιπτώσεις έχουν καταγραφεί.
Όμως κάθε τέτοια καταστροφή αφήνει «στιγμιαίο» αποτύπωμα στο περιβάλλον και τους ανθρώπους σε αντίθεση με την πυρηνική βόμβα, που εξακολουθεί να καταστρέφει επί πολλά χρόνια μετά τη χρήση της και κυριολεκτικά απειλεί την ύπαρξη του ανθρώπινου είδους.
Και για να μη γίνονται τέτοιες συγκρίσεις ας σκεφθούμε ότι αν το δυστύχημα της Βηρυτού γινόταν στο λιμάνι του Πειραιά θα προκαλούσε την ίδια τεράστια καταστροφή στα κτίρια και τις υποδομές, με τα ίδια ή πολλαπλάσια ίσως θύματα στη γύρω περιοχή και οι τραυματισμοί πιθανώς να προκαλούσαν στο υγειονομικό σύστημα τη συμφόρηση, που η κυβέρνηση εξακολουθεί να προσπαθεί να αποφύγει από τότε που εμφανίστηκε η COVID19. Ευτυχώς η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας σήμερα και το υγειονομικό σύστημα είναι σαφώς καλύτερο από του Λιβάνου.
Αν όμως η μικρή για τα σημερινά δεδομένα- ατομική βόμβα της Χιροσίμα χτυπούσε το κέντρο Αθήνας, στη Ομόνοια (σημείο μηδέν) η περιοχή από πλατεία Βάθη, Ψυρρή, Πανεπιστήμιο, Εξάρχεια, Μεταξουργείο θα εξαϋλώνονταν από την έκρηξη. Σε ακτίνα ενός μιλίου (Βικτώρια, Πεδίον του Άρεως, Λυκαβηττός, Κολωνάκι, Σύνταγμα, Πλάκα, Ακρόπολη, Θησείο, Κεραμεικός) το θερμικό κύμα θα σκότωνε το 70% των ανθρώπων, ενώ τα πάντα θα ισοπεδώνονταν από την ισχύ της έκρηξης.
Σε απόσταση τριών μιλίων από το “σημείο μηδέν” (δηλαδή μέχρι και σε περιοχές όπως το Αιγάλεω, το Περιστέρι, το Γαλάτσι, η Φιλοθέη, ο Βύρωνας, η Δάφνη, η Νέα Σμύρνη και η Καλλιθέα) τα κτίρια θα υφίσταντο σοβαρές ζημιές από την έκρηξη, αλλά οι άνθρωποι θα τραυματιζόντουσαν σοβαρά με τραύματα, που λόγω της ραδιενέργειας δεν επουλώνονται και θα εμφάνιζαν τα συμπτώματα Οξείας ακτινοβόλησης (ναυτία, εμέτους, αιμορραγία από τη μύτη, στόμα και γαστρεντερικό σύστημα, ραδιενεργά εγκαύματα, τριχόπτωση, αδυναμία, πονοκεφάλους, σπασμούς, πυρετό και μολύνσεις) που συνήθως οδηγούν σε θάνατο.
Σε ακτίνα 12 μιλίων από το σημείο της έκρηξης, δηλαδή σε περιοχές όπως η Σαλαμίνα, η Ελευσίνα, οι Θρακομακεδόνες, ο Διόνυσος, η Πεντέλη, τα Σπάτα, το Κορωπί και η Βουλιαγμένη, τα κτίρια θα ήταν ασφαλή, αν και θα έσπαζαν τζάμια από την έκρηξη, αλλά ακόμη και οι ελαφρά τραυματίες δε θα μπορούσαν να θεραπευθούν, λόγω των επιπτώσεων της ραδιενέργειας, ενώ όλοι θα υπέφεραν από τις συνέπειες της με νόσους του μυελού των οστών, καρκίνους, τερατογενέσεις και μεταλάξεις, που συχνά εμφανίζονται και στις επόμενες γενιές, ακόμη και μετά από έκθεση σε χαμηλές δόσεις ακτινοβολίας.
Σε αυτό το εφιαλτικό σκηνικό θανάτου και πόνου, όλοι ξεχνούν να μνημονεύσουν ότι την ώρα που θα πέφτει η βόμβα, ο ηλεκτρονικός παλμός καταστρέφει στο έδαφος κάθε ηλεκτρονικό σύστημα, έτσι που όχι μόνο οι επικοινωνίες, οι δημόσιες υπηρεσίες αρωγής, αλλά κυρίως τα νοσοκομεία, που πλέον βασίζονται σε ηλεκτρονικά μηχανήματα και είναι πλήρως εξαρτημένα από την ψηφιοποίηση, να μη μπορούν να λειτουργήσουν.
Αυτή ακριβώς η αδυναμία της Ιατρικής να λειτουργήσει σε περίπτωση πυρηνικού πολέμου, ήταν η αφορμή που ιδρύθηκε η -τιμημένη με Νόμπελ ειρήνης 1986- IPPNW βασιζόμενη στο Ιπποκρατικό ρητό "Κάλλιον εστι το προλαμβάνειν του θεραπεύειν" επειδή μια ανίατη νόσος όπως ο πυρηνικός όλεθρος μόνο με πρόληψη μπορεί να θεραπευθεί.
Αν υπολογίσουμε ότι στην αραιοκατοικημένη Χιροσίμα των 300.000 κατοίκων τα άμεσα θύματα ήταν 70.000, πόσα θύματα μπορεί να περιμένουμε σήμερα στην πυκνοκατοικημένη Αττική;
Τα πυρηνικά όπλα είναι με τεράστια διαφορά τα πιο αδιακρίτως καταστροφικά, επίμονα τοξικά όπλα, που ανακάλυψε ο άνθρωπος. Κάθε πυρηνικό όπλο έχει κατασκευασθεί με δυνατότητα μεγαλύτερη από τη συνδυασμένη δύναμη πυρός όλων των όπλων που χρησιμοποιήθηκαν σε όλους τους πολέμους της ανθρώπινης Ιστορίας.
Σήμερα μόνο 100 πυρηνικές κεφαλές μεγέθους της Χιροσίμα, δηλαδή λιγότερο του 1% του παγκόσμιου πυρηνικού οπλοστασίου θα μπορούσε να προκαλέσουν εκτός από την ρύπανση με ραδιενέργεια, έκλυση πάνω από 5 εκατομμύρια τόνων σκόνης με καταστροφικές για το περιβάλλον συνέπειες που θα προκαλούσαν λιμό τέτοιας διάρκειας και μεγέθους που θα προκαλούσε 2 δις θανάτους παγκόσμια.
Όποια δικαιολογία και αν χρησιμοποιείται για την κατοχή τους, το πυρηνικό όπλο, άπαξ και πυροδοτηθεί, λόγω ατυχήματος, χάκιν, αποτυχίας των συστημάτων ασφαλείας ή άλλων τεχνικών ή ανθρώπινων λαθών, θα προκαλέσει καταστροφή που υπακούει μόνο σε φυσικούς νόμους. Ακόμη και μια απλή πυρηνική έκρηξη πάνω από μια πόλη θα προκαλέσει μια ανθρωπιστική καταστροφή για την οποία δεν υπάρχει πλέον δυνατότητα αποτελεσματικής παρέμβασης. Αν χρησιμοποιηθούν πυρηνικά όπλα από οποιαδήποτε πλευρά η πυρηνική απάντηση είναι αναμενόμενη. Δεν έχει σημασία ποιος έκανε το πρώτο πυρηνικό πλήγμα, η ηλεκτρονική απάντηση είναι άμεση και τα όπλα των φίλων ή των εχθρών θα πλήξουν αδιάκριτα όλους τους ανθρώπους.
Γιαυτό και σήμερα 75 χρόνια από την πρώτη χρήση στη Χιροσίμα αυτού του απαράδεκτου όπλου δεν πρέπει να κάνουμε άστοχες συγκρίσεις. Αντίθετα πρέπει όλοι να ξανασκεφθούμε το γιατί εξακολουθούν να υπάρχουν και να πιέσουμε τις κυβερνήσεις να προβούν στην πλήρη απαγόρευσή τους. Μόνη ελπίδα της ανθρωπότητας παραμένει η Συνθήκη του ΟΗΕ
Treaty on the Prohibition of N
Η IPPNW στα βήματα του Ιπποκράτη και η ICAN (Νόμπελ ειρήνης 2017) εξακολουθούν να παλεύουν για ένα κόσμο ελεύθερο από την πυρηνική απειλή.
Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου
πρόεδρος του ελληνικού κλάδου της IPPNW
αντιπρόσωπος της ICAN στην Ελλάδα
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου