Επιστροφή στο χρόνο με αφορμή ένα κτήμα στη Σϋρο

 Χάρη στο Facebook ξανασυναντήθηκα με τον παλιό μαθητή των γονιών μου στην Ερμούπολη και χάρη στο Ιντερνετ 

https://mariasot.blogspot.com/2010/10/blog-post_31.html

ανακαλύψαμε κοινές αναμνήσεις για τις δυσεύρετες πηγές του νησιού και για κείνη που θυμόμουν στο πατρικό του σπίτι 

Ο Δημήτρης Λέστος, παλιός μαθητής των γονιών μου στο Γυμνάσιο Αρρένων Σύρου, είχε την ευγενή καλοσύνη να μοιραστεί μαζί μου τις αναμνήσεις του, καθώς με ξεναγούσε στο κτήμα που είχα επισκεφθεί τα παιδικά μου χρόνια και που τόσο με είχε εντυπωσιάσει. κυρίως χάρη στην πρωτοφανή για μένα πηγή νερού με τη σπηλιά με τους σταλαχτίτες, που λένε ότι είναι συνέχεια των πηγών της Εύβοιας, όπως και η πηγή του Σύριγγα στη Σύρο.

Το γεφύρι, ξύλινο παλιά, παράδοξο σ’ ένα νησί χωρίς ποτάμια, θύμιζε κάστρο σε ιπποτικά κάστρα, όταν το πρωτογνώρισα. Το γέρικο κυνηγόσκυλο μετρά κάθε μας βήμα στον ίδιο χώρο, που άλλα, ενδοξότερα στα κυνηγητικά ταξίδια αναπαύονται κάτω από τη Μυγδαλιά.

Μοιραστήκαμε εντυπώσεις από χρόνια δύσκολα τότε που κατέβαιναν με τα πόδια στην Ερμούπολη δυο φορές τη μέρα, χειμώνα καλοκαίρι, τη γοητεία της κατάφυτης κοιλάδας, το λιοστάσι και το λιοτρίβι με το μεγαλύτερη πρέσσα, τα παράξενα φυτά, τα πολλά  πηγάδια και τις στέρνες, τα χέλια που καθαρίζουν το νερό από τις πηγές, τον ειδικό που με το ραβδί ανακάλυπτε κρυμένα νερά και το κορμί του έτρεμε συνθέμελα.

Δέντρα που ακροβατούν ανάμεσα στην αμπελιά και τη μπουρνελιά μαγεύουν και σήμερα.

Σταφυλόρογες

Γνώρισα και τον Ιξό απ’ όπου παρασκεύαζαν το υλικό για τις ξώβεργες.  

Ιξός

-Κάποτε πιάναμε και 100 πουλιά, μου είπε ο οικοδεσπότης μου.

-Και τι τα κάνατε; ρώτησα αφελώς, γνωρίζοντας μόνο τις σχετικές απαγορεύσεις για την αιχμαλωσία καλλικέλαδων καρδερίνων.

-Μα τα τρώγαμε, μου απάντησε, Ξέρεις τι κόπος χρειάζεται για το ξεπουπούλιασμα;;; 

Θυμήθηκα την πρώτη ίσως γνωριμία μας όταν στο ίδιο δάσος μου πρόσφερε νεκρό πουλί, που μόλις είχε πιάσει στο κυνήγι με το όπλο του. Το ζεστό πτώμα του ελάχιστου βάρους της ελάχιστης φτερωτής ζωής στη φούχτα μου ήταν πιο επώδυνο από τη συνήθη σφαγή των ορνίθων από το κοτέτσι μας.

Στη συνέχεια εμπέδωσα ότι για κάποιους ανθρώπους η ζωή των ανθρώπων έχει διαφορετικό βάρος ανάλογα με τις συνθήκες, την εποχή και την φυλετική, θρησκευτική, οικονομική κλπ κατάταξη.

Πηγάδια βαθιά, ακόμη ανοικτά, που φιλοξενούν διψασμένα περιστέρια.

-Τους έφτιαξα αυτή την εσοχή για να μην πνίγονται, όταν ξεδιψούν, μου είπε. Έβρισκα κάποια μεγάλα πουλιά πνιγμένα στην προσπάθεια να ξεδιψάσουν, ομολόγησε. Όπου η Οικολογία γίνεται περιττή, γιατί η ζωή στη φύση είναι αγώνας επιβίωσης.

Μια ζωή πλοίαρχος στα καράβια, αεροπορικά ταξίδια, που οι πιλότοι θα είχαν πάρει σύνταξη, σπουδές στην Αγγλία ενώ εργαζόταν, μια ζωή μακρυά από τη Σύρα και όμως αυτό που μετρά είναι το ζωντάνεμα των πρώτων εντυπώσεων στη γενέθλια γη.

Μου ιστόρησε ζωντανά τα ξυπόλυτα καλοκαίρια, τον κάματο από το Γεράνι (την κατασκευή που πότιζε τα δένδρα από τη στέρνα), την αδιάκοπη φροντίδα του κτήματος, η διαδικασία παραγωγής του παρθένου ελαιόλαδου, το αυτοσχέδιο γήπεδο ποδοσφαίρου στο χωράφι, τις νύχτες με φεγγάρι και τη δροσιά που κατεβάζει η ρεματιά ακόμη και στο μεγάλο καύσωνα.  

η δυνατότερη πρέσσα του νησιού

ελαιοτριβείο

 Ο φούρνος δίπλα στην εξωτερική τουαλέτα μετρά το χρόνο, όσο και η Ελιά με τον κορμό να μαρτυρά τα 200 χρόνια της.

Οι στέρνες πανέτοιμες για την επανάληψη της ιερής τελετουργίας των υδάτων Το συντριβάνι υπάκουο πάντα στους νόμους της υδροδυναμικής και νέες εφαρμογές ανέξοδης υδροδότησης κάθε γωνιάς της γόνιμης γης ανεξαρτήτως υψομέτρου.

 

Τα σαλιγγάρια θαρρείς παγιδεύουν το χρόνο σε στιγμές πάνω στα φυτά

Η αθανασία μας πετρωμένη μνήμη. Τα νεκρά δένδρα, που όσο κι αν φροντίζουμε ξεραίνονται, τα ζώα που φεύγουν πρώτα, και οι άνθρωποι που χάνονται από τη ζωή μας ακόμη και πριν από το τελεσίδικο του θανάτου, ο εαυτός μας που χύθηκε και διαλύθηκε ανάμεσα στα τόσα «πρέπει». Όσα τότε νομίζαμε απεριόριστα πήραν μορφή και μας εγκλώβισαν σε ότι ζήσαμε τελεσίδικα. 

Οι ξεροπόταμοι συχνά έχουν μεγαλύτερη σημασία στη ζωή από τις σταθερές υδάτινες πορείες. Στη Σύρα τουλάχιστον η φαντασία μου ζωγράφισε τις ομορφότερες διαδρομές. 

https://mariasot.blogspot.com/2017/02/blog-post_15.html

Όπως λένε και στην αρχή των παραμυθιών. «Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη δόστης κλώτσο να γυρίσει παραμύθι ν’ αρχινίσει.»

Τώρα στο τέλος της ζωής, η φαντασία μπερδεύεται με τη μνήμη και μόνη αληθινή μένει η γεύση των στιγμών, νόστιμη σαν τα φρούτα που μόλις έκοψες από το δέντρο, δροσιστική, όπως το νερό που μόλις σε ξεδίψασε από μια πηγή, που φθάνει μέχρι την Εύβοια. Και μένουμε να φτεροκοπούμε διψασμένα σαν τα πουλιά στην ζώβεργα των αναμνήσεων- μύθων των παιδικών μας χρόνων

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου