Όχι κυρία ντε Μπωβουάρ

Όχι κυρία Ντε Μπωβουάρ

Μ’ ένα εκτυφλωτικά κόκκινο ταγιέρ περπατούσε στο στενό πεζοδρόμιο με το μυαλό βαρύ από έγνοιες. Σ’ ένα σημείο τα σκαλιά κάποιας εισόδου και τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα ίσα που άφηναν το περιθώριο ν’ ακροβατήσει στις φηλοτάκουνες γόβες της. Πέρασε με την προσοχή που χρειάζεται για να μην παγιδευτεί ξανά το τακούνι στους ειρμούς του τσιμέντου κι ούτε που πρόσεξε τον άνδρα που είχε σταθεί απέναντι.

-Ούτε ένα ευχαριστώ!; της είπε καθώς περνούσε δίπλα του.

Κάποιας ηλικίας, καλοβαλμένος, σίγουρα δεν έκανε καμάκι.

-Ορίστε; ρώτησε.

-Είδατε ότι ένας ηλικιωμένος κύριος σταμάτησε για να περάσετε. Δε θάπρεπε να πείτε ένα "ευχαριστώ";

- Έχετε δίκιο, είπε ξεπερνώντας την αρχική έκπληξη. Βλέπετε έχουμε γίνει όλοι τόσο αφηρημένοι! Σας ευχαριστώ.

Συνέχισε το λικνιστικό βήμα των τακουνιών στο ασταθές πεζοδρόμιο, ενώ το ξανασκεπτόταν.

- Δηλώνω, όχι λάθος, ΕΙΜΑΙ φεμινίστρια. Όμως το θεωρώ αυτονόητο δικαίωμά μου το να σταματούν πάντα οι άνδρες για να περάσω, το να με σερβίρουν έξω (σπίτι πάντα εγώ παίζω αυτό το ρόλο), άσχετα αν θεωρώ κατάκτηση το να μοιραζόμαστε το λογαριασμό, το να με τοποθετούν στη μέσα πλευρά του πεζοδρομίου όταν με συνοδεύουν, το να μου προσφέρουν λουλούδια, το να με κολακεύουν για την εμφάνισή μου. Είναι αταβισμός;

Θέλεις να νιώθεις πολύτιμη και μοναδική, ακριβώς όπως κι ο άνδρας θέλει να νιώθει ισχυρός και προστάτης. Μπορεί στην επαγγελματική ζωή και την οικογενειακή συμβίωση να παλεύουμε για ισοτιμία, όμως στις κοινωνικές σχέσεις επιδιώκουμε τη διατήρηση αυτών των κανόνων παλιού αγαπημένου παιχνιδιού. Ντυνόμαστε και καλλωπιζόμαστε γιατί θέλουμε νάμαστε επιθυμητές. Και γιατί νάναι κακό, ειδικά σ’ αυτή τη φάση προσαρμογής νέων προτύπων στις σχέσεις των φύλων; Παιχνίδι είναι, όπως στο Δημοτικό που παίζαμε ξύλο, αγόρια με κορίτσια. Παιχνίδι εξουσίας είναι πάντα οι σχέσεις των ανθρώπων όπου συχνά η «υποταγή» και η γοητεία είναι συχνά αποτελεσματικότερα όπλα από την εξέγερση.

Όχι κυρία ντε Μπωβουάρ. Δε μας το διδάσκουν. Είμαστε φιλάρεσκες γιατί γεννηθήκαμε γυναίκες και το κορμί μας είναι ωραίο. Μπορεί να είμαστε ταυτόχρονα κι ανδρείες, ηρωικές κι έντιμες, όπως κι οι άνδρες πλάι στην «ανδρική τιμή» και την επιθετικότητα μπορεί να είναι τρυφεροί και εξ ίσου φιλάρεσκοι. Τίποτε δεν είναι μονοσήμαντο στην ανθρώπινη φύση, απλώς «ο καθείς και τα όπλα του». Ή όχι;

Στην ταμπέλα της γωνίας σαν απάντηση έγραφε «Οδός Χάριτος»

Mαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου