Maria Sotiropoulou

  To κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στην ΑΥΓΗ  στις 12-11-1998. Στο διάστημα που μεσολάβησε τα προβλήματα εντάθηκαν από τον αυξανόμενο αριθμό των λαθρομεταναστών, που μετέτρεψαν στο κέντρο της Αθήνας σε γκέτο παρανόμων και συγκρότησαν τους πρώτους ρατσιστικούς πυρήνες,  που  με αυτοδικία  πουλούσαν προστασία στους κατοίκους των υποβαθμισμένων περιοχών. Τα σποραδικά τότε κρούσματα κακοποίησης μεταναστών τώρα γενικεύθηκαν. Η οικονομική κρίση και η αύξηση της εγκληματικότητας στοχοποίησαν τους μετανάστες και έδωσαν έδαφος στην ανάπτυξη της ναζιστικής συμμορίας ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ σε σημείο τέτοιο που να κατακτήσει σημαντικό ποσοστό στις εκλογές και ικανοποιητική εκπροσώπηση στο Κοινοβούλιο. Η αντίδραση του ελληνικού κράτους ήλθε σπασμωδική και με καθυστέρηση. Οι επιχειρήσεις σκούπα ανέδειξαν και το επιδημιολογικό πρόβλημα. Από τη μια οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης των λαθρομεταναστών, από την άλλη η χωρίς προφύλαξη και με ακριβότερο τίμημα!! σεξουαλική επαφή ελλ...

Ελλάς ελλήνων ανησυχούντων Δημοσιεύτηκε  στήλη  'Εξ αφορμής" της ΑΥΓΗΣ 9-12-99 Σε κυνηγούς μαγισσών έχουν μετατραπεί οι διωκτικές αρχές εν όψει του 2000. Στα Βόρεια προάστια αναζητούν οπαδούς μυστήριων αιρέσεων και τους απελαύνουν προληπτικά μήπως αυτοκτονήσουν μαζικά. Καμιά εικοσαριά μάντρωσαν και τους ξαπέστειλαν να αυτοκτονήσουν στην πατρίδα τους.  Εζήλωσαν την δόξα των ισραηλινών αρχών που δεν αρκέστηκαν στην απαγόρευση εισόδου, αλλά και βιαιοπράγησαν κατά των «ανησυχούντων χριστιανών», που αντί για αυτοκαταστροφικοί αποδείχθηκαν -τουλάχιστον από τα στοιχεία της πρεσβείας τους -φιλάνθρωποι ειδικά για τα άτομα με ειδικές ανάγκες.  Δε φανταζόμαστε ποτέ ότι το ελληνικό κράτος διαθέτει τόση ευαισθησία για την προστασία της ανθρώπινης ζωής. Άδικα το κατηγορούσαμε για τους νεκρούς λαθρομετανάστες, και τις καρμανιόλες λεωφόρους. Έπρεπε να φθάσουμε στο 2000 για να το δούμε αυτό. Είχαμε συνηθίσει  καταγγέλλοντας το δράστη και την απειλή ν’ ακούμε την α...

Λέξεις Οι λέξεις στροβιλίζονται, φύλλα στο μελτέμι. Κλείνω τα μάτια κι ονειρεύομαι τον ήχο τους. Στήνω πύργους στην άμμο της καρδιάς μου,  μουσκεύοντας με δάκρυα τους χρυσαφένιους κόκκους τους. Λέξεις γυμνές και προδομένες, Λέξεις παντιέρες, ξεσχισμένες στο βοριά, Λέξεις κούφιες και λέξεις πολύτιμες Λέξεις εκφραστικές και λέξεις αδιάφορες. Η νωχέλεια του καλοκαιριού  κατακλύζει με απάθεια τις επαναλήψεις των αισθημάτων. Στην άμμο χάραζα το οστέινο πρόσωπο της μνήμης. Φυσούσα όνειρο και η χρυσόσκονη πλήγωνε τα τυφλά μου μάτια. Ο χρόνος τορπίλιζε τις αποφάσεις μου. Έστηνα μάταια γεφύρια, που τα δυναμίτιζε η σταθερή ανάσα των εποχών. Έχτιζα πυραμίδες στην έρημο της ψυχής μου για να θάψω στην αιωνιότητα τη φθαρτή μου ασημαντότητα. Προκαλούσα τη Μοίρα να παίξουμε κρυφτό στα σκαλοπάτια της μικρής μας πόλης μα εκείνη διάβαζε βιβλία σιωπηλή, σαλιώνοντας το δάχτυλο κάθε φορά που γύρναγε σελίδα. Φώναζα τις αδελφές μου να χορέψουμε ...

Με τον Ηλία Σιμόπουλο «Ταξίδι στην Αρκαδία»    Ήταν 18 Αυγούστου 2012 και αποφασίσαμε μετά από κάποια χρόνια να ξαναπάμε στο Καστανοχώρι (Κραμποβό) να συναντήσουμε το μεγάλο μας ποιητή Ηλία Σιμόπουλο, που μας τιμά για πάνω από 30 χρόνια με τη φιλία του.    99 πια χρόνων, αλλά ζωηρός και σκανταλιάρης σαν έφηβος, μας καλοδέχθηκε με τις κόρες του Φώφη και Μαίρη, που με συγκινητική αφοσίωση πάσχιζαν να προλάβουν κάθε του επιθυμία, ενώ στην παρέα μας προστέθηκε με τη χαρά του γευστικού φαγητού και του καλού κρασιού ο Γιάννης Ασημακόπουλος, επιμελητής των τελευταίων βιβλίων του και συνεργός στο πόνημα «Μορφές του Κραμποβού: Νίκος Κοτσελόπουλος, Σταύρος Ηλιόλουλος, Κυριάκος Σιμόπουλος, Ηλίας Σιμόπουλος» όπου υπογράφει τις μελέτες για τους Κυριάκο και Ηλία Σιμόπουλο.      Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε η αταλάντευτη προοδευτικότητα και η αγέραστη μαχητικότητα του αγαπημένου μας ποιητή. Η αγωνία του για την επιμένουσα ρύπανση της Μεγαλόπολης που έφερ...

Ο γιατρός για την Ειρήνη                 Η Ιατρική από το λίκνο της είναι ο φυσικός προμαχώνας της Ειρήνης             "Ομνύω Απόλλωνα Ιητρόν" ξεκινά ο περιλάλητος 1ος Ιπποκρατικός Ορκος που στο δεύτερο λιγώτερο γνωστό τμήμα του συνεχίζει ως εξής:             "Ορκίζομαι στο μέγα αυτό θεό που βρίσκεται πάντοτε ανάμεσα στους αθανάτους ότι δε θα μολύνω με αρρώστεια κανένα ξένον, ούτε θα τελέσω ολέθρια έργα στους συντοπίτες μου κι ακόμη κι αν προσπαθήσει κάποιος  με δωροδοκία να με πείσει δε θα προκαλέσω άλγος, ούτε θα δώσω βλαβερά φάρμακα που γνωρίζω ότι επιφέρουν θάνατον, ούτε χάριν φιλίας θ' ανεχθώ να δίνονται τέτοια φάρμακα, αλλά υψώνοντας τα καθαρά μου χέρια στο λαμπρό ουρανό και με λογισμό αμόλυντο από κακία θα πράξω εκείνα όσα διατηρούν τον άνθρωπο σώο παρέχοντας σε όλους την ποθητή ζωοδότρα ...

Η σιωπή του δάσους        Τα έλατα προφήτευαν τη βαρυχειμωνιά. Κεριά άναβαν στον ουρανό τις δεήσεις των ανύποπτων. Μα κείνοι καρφωμένοι σε τηλεοπτικές αγιογραφίες λησμονούσαν τη σιωπή του δάσους που αφουγκραζόταν το θάνατο.      Ο άνεμος της πυρκαγιάς χόρεψε μακάβρια. Το βουητό της φλόγας ξεσήκωσε τους ανίερους. Ύμνους στο τίποτε ηχολογούν οι πλαγιές. Λιβάνισμα ευλαβικό θυσίας αρτίων πλασμάτων, εκατόμβες θνητών. Λεκέδες αιθάλης μαρτυρούν τα βήματα της φωτιάς στο ελατοδάσος. Διστακτικά μέχρι ν’ απλωθούν σε θάλασσα καπνιάς.     Το έλατο ήξερε ν’ αντιστέκεται. Προμηνούσε το βαρύ χειμώνα με τ’ αστραφτερά του κουκουνάρια να δακτυλοδείχνουν τ’ αστέρια σαν παιδιά. Δεν ήξερε τίποτε για τη φωτιά. Την έβλεπε εκστατικά όποτε ο θεός σημάδευε με την οργή των κεραυνών του κάποιο γείτονα. Λαμπάδιαζε το δέντρο σα σπίρτο από χριστουγεννιάτικο παραμύθι κι έπειτα μεταμορφωνόταν ο κορμός σε άγαλμα μοντέρνας τέχνης.    Τώρα ο άνθρωπο...

ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ  Πολύ καμάρωναν τη γειτονιά τους. Ήσυχη. Όλα τα σπίτια χαμηλά, νοικοκυραίοι άνθρωποι. Λες και δεν ήσουν στην Αθήνα. Μπορούσες ν’ ανταλλάξεις μια καλημέρα με το διπλανό. Και το στενάκι τους  Ανηφοριά να καταλήγει σε σκαλάκια, ιδανικό πάρκιν, απρόσβλητο στους κλέφτες, γνώριζε καθένας πότε ο δικός του κατάφθανε και μόνο από το μαρσάρισμα της μηχανής και τον ήχο του χειρόφρενου. Τα σπίτια αντικριστά με τα λουλούδια και τις τέντες τους διακριτικά στην ιδιωτική ζωή των απέναντι πρόθυμοι να νοιαστούν όταν κάτι έκτακτο  έτρεχε στις διακοπές που οι γείτονες έλειπαν. Τα παιδιά μεγάλωναν και τ’ απογεύματα οι φωνές τους πετάριζαν από μπαλκόνι σε μπαλκόνι. Ο κόσμος άλλαζε. Κάποιοι παντρεύονταν, κάποιοι πέθαιναν ξαφνικά κάποιοι αρρωστούσαν, κάποιοι ερωτικοί καημοί ψιθυρίζονταν, κάποιες αποτυχίες διεκτραγωδούνταν. Όλοι τους ήξεραν όλους, όλοι ενδιαφερόντουσαν για τη ζωή των άλλων, όλοι παρακολουθούσαν τις επισκευές του ενός σπιτιού και σχολίαζαν την εγκατάλειψη τ...

Ολυμπιακοί μύθοι και αλήθειες   Πεδίον δόξης λαμπρόν ζήσαμε ξανά φέτος με τους Ολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου. Ας λέει ότι θέλει ο Ερντογάν για τη δική του δήθεν αυτοαναφλεγόμενη φλόγα. Εμείς τους τη μοιράζουμε κάθε φορά (με ηλιακό κάτοπτρο ή φαναράκι) με ωραιότατη παράσταση στην -αν και κατακαμένη- πανέμορφη Ολυμπία (το αρχαία είναι πλεονασμός) και μεις παρελαύνουμε πρώτοι και καλύτεροι ακόμη και τώρα, που όλοι μας κοιτάνε με μισό μάτι, σαν το μαύρο πρόβατο, που οδεύει προς το θυσιαστήριο επειδή κουβαλά ακέραια  την ευθύνη για την επερχόμενη παγκόσμια οικονομική κρίση. Ας θυμηθούμε όμως τη δική μας ηρωική Ολυμπιάδα  το 2004 (=περίοδος ανάμεσα σε δύο Ολυμπιακούς αγώνες) που εν πολλοίς ευθύνεται για τη επακόλουθη χρεωκοπία μας. Και επειδή όλοι προβάλουν συγκριτικά με την κακογουστιά του Λονδίνου τη δική μας θαυμάσια τελετή έναρξης, που πραγματικά μας έβγαλε ασπροπρόσωπους, ας ανακαλέσουμε στη μνήμη μας και κάποια άλλα περιστατικά. Παραμονές των Ολυμπιακ...

Καλοκαίρι: Βουνό ή θάλασσα; Στα παιδικά μας χρόνια σχεδόν κάθε χρόνο πριν κλείσουν τα σχολειά για διακοπές μας έβαζαν για έκθεση θέμα «Καλοκαίρι: στο βουνό ή τη θάλασσα;» Καθώς ζούσαμε σε νησί το δίλημμα φαινόταν ανούσιο και τα υποδείγματα εκθέσεων, που απαριθμούσαν τα θετικά του βουνού φάνταζαν εξωπραγματικά και πληκτικά. Μιας και παντρεύτηκα βουνίσιο αναγκαστικά στην ενήλικη ζωή μου διέθετα τουλάχιστον μια βδομάδα διακοπών για την πολυαγαπημένη του Δίβρη. Παρ’ ότι φρόντιζε να μας γεμίζει το χρόνο με διοργανώσεις πολιτιστικών εκδηλώσεων πάντα είχα την αίσθηση ότι στο βουνό σπαταλούσα το καλοκαίρι και αποζητούσα τια χαρές της θάλασσας. Πώς να το κάνουμε; Η θάλασσα είναι ζωντανή. Ποτέ δεν πλήττεις πλάι της. Μεταμορφώνεται διαρκώς την ίδια μέρα και την απολαμβάνεις με όλες σου τις αισθήσεις. Το βουνό είναι στατικό. Όσες πορείες και αν κάνεις τουλάχιστον στην Ελλάδα, δεν αντικρίζεις παρά τα ίδια πάνω κάτω δέντρα. Είναι καλό μόνο το χειμώνα, επειδή προσφέρει την αγνότητα ...