Καλοκαίρι: Βουνό ή θάλασσα;

Καλοκαίρι: Βουνό ή θάλασσα;

Στα παιδικά μας χρόνια σχεδόν κάθε χρόνο πριν κλείσουν τα σχολειά για διακοπές μας έβαζαν για έκθεση θέμα «Καλοκαίρι: στο βουνό ή τη θάλασσα;»

Καθώς ζούσαμε σε νησί το δίλημμα φαινόταν ανούσιο και τα υποδείγματα εκθέσεων, που απαριθμούσαν τα θετικά του βουνού φάνταζαν εξωπραγματικά και πληκτικά.

Μιας και παντρεύτηκα βουνίσιο αναγκαστικά στην ενήλικη ζωή μου διέθετα τουλάχιστον μια βδομάδα διακοπών για την πολυαγαπημένη του Δίβρη.

Παρ’ ότι φρόντιζε να μας γεμίζει το χρόνο με διοργανώσεις πολιτιστικών εκδηλώσεων πάντα είχα την αίσθηση ότι στο βουνό σπαταλούσα το καλοκαίρι και αποζητούσα τια χαρές της θάλασσας.

Πώς να το κάνουμε; Η θάλασσα είναι ζωντανή. Ποτέ δεν πλήττεις πλάι της. Μεταμορφώνεται διαρκώς την ίδια μέρα και την απολαμβάνεις με όλες σου τις αισθήσεις. Το βουνό είναι στατικό. Όσες πορείες και αν κάνεις τουλάχιστον στην Ελλάδα, δεν αντικρίζεις παρά τα ίδια πάνω κάτω δέντρα. Είναι καλό μόνο το χειμώνα, επειδή προσφέρει την αγνότητα του χιονιού, όταν το κοιτάς σε αντίστιξη με τη θαλπωρή του τζακιού σου.  

Επειδή προσπάθησα να το αγαπήσω, με τα χρόνια άρχισα να εξερευνώ και τα ποτάμια και της λίμνες και η επαφή μου με το νερό γλύκανε τις πρώτες εντυπώσεις μου. Με μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα ότι οι βουνίσιοι φοβούνται το νερό και δε κολυμπούν στα ποτάμια ή τις λίμνες μας. Οι ιστορίες για λάμιες και ρουφήχτρες που στα νησιά διηγούνται για ορισμένες βραχώδεις ακτές, στο βουνό τις ιστορούν για οποιαδήποτε λούμπα. Προφανώς προγονικές εμπειρίες από θανάτους παιδιών από αιφνίδιες καταβασιές ή στροβιλισμούς ρευμάτων εξηγούν τη συνεχιζόμενη δυσπιστία των ντόπιων προς τους εισερχόμενους λάτρεις του καγιάκ και των άλλων τουριστικών και προσοδοφόρων αθλημάτων.

Το φετινό καλοκαίρι με τους απανωτούς καύσωνες με έκανε για πρώτη φορά να ζήσω από κοντά αυτό που τόνιζαν στα θετικά του καλοκαιριού στο βουνό. Την αμείωτη αίσθηση δροσιάς όλο το καλοκαίρι. Τα προηγούμενα χρόνια πίστευα ότι η δροσιά στο χωριό ήταν περιστασιακή. Φέτος κι ενώ η τηλεόραση καθημερινά τρομοκρατούσε με σαραντάρια ανά την επικράτεια, στη Δίβρη -με μέσο υψόμετρο τα 900 μ.- την ημέρα δεν ξεπερνούσε τους 28 και τη νύχτα σκεπαζόμαστε με σεντονάκι ή και ελαφριά κουβερτούλα.

Είναι λοιπόν το βουνό προορισμός μόνο για τους ηλικιωμένους; Δε θα το έλεγα. Η νεολαία φαίνεται ότι έχει ήδη ανακαλύψει τις ορεινές διαδρομές το χειμώνα. Εδώ που τα λέμε η νεολαία θεωρεί σαν αυτονόητο προορισμό διασκέδασης, όπου έχει μπαρ με δυνατή μουσική και προβάλλεται σα μοδάτο. Πριν από την τουριστική τους προβολή  οι νέοι σνόμπαραν τα ξερονήσια μας, που τώρα απολαμβάνουν.

Η οικονομική κρίση μάλλον δεν προσφέρεται για την τουριστική ανάπτυξη οποιασδήποτε πια περιοχής της Ελλάδας. Μπορούμε όμως ν’ ανακαλύψουμε ξανά τις αρετές της πατρικής μας γης με τις δικές μας μόνο αισθήσεις και χωρίς τις τουριστικές φωτογραφίες, που απεικονίζουν κάθε τόπο σαν αυθεντικό παράδεισο. Κάθε τόπος από τον πιο εξωτικό μέχρι τον πιο αφιλόξενο μπορεί με την κατάλληλη προβολή να θεωρηθεί ιδανικός προορισμός. Οι άνθρωποι όμως αναγνωρίζουμε τους τόπους μέσα από τις κινήσεις της καρδιάς μας. Οι τόποι είναι μαγικοί. Μπορείς να τους ανακαλύπτεις ξανά και ξανά γιατί είναι ντυμένοι με διηγήσεις αυθεντικής ζωής και γιατί καθένας μας μεταμορφώνεται με το πέρασμα του χρόνου. Κάθε πέτρα αποκτά νέα αξία, όταν την έχει αγγίξει το ανθρώπινο χέρι, γιαυτό και τα ερειπωμένα κτίρια αποκτούν την ευωδιά της συλλογικής μνήμης.

Βουνό ή θάλασσα; Δεν υπάρχει πια δίλημμα. Από το παράθυρό μου ακούω την πρωινή συναυλία των πουλιών. Πήραν τη σκυτάλη από τη νυχτερινή πανδαισία των αηδονιών στη ρεματιά μας. Δροσερό αεράκι διαπερνά το χώρο και η γάτα χαϊδεύεται στο παράθυρο να της ανοίξω. Νέο μίνι καύσωνα προαναγγέλλει η ΕΜΥ. 23 εδώ. Ας ανοίξω και σήμερα το παραθύρι στις εκπλήξεις της ζωής και τη γάτα μου.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου