Maria Sotiropoulou

To ιαπωνικόν αίνιγμα     Δεν είναι ταξίδι στο άγνωστο ο πηγαιμός στη μακρινή Ιαπωνία. Μια χορεία συγγραφέων και σκηνοθετών χάραξαν τις πρώτες πινελιές. Βουδισμός που συγχεριάζεται με το Σίντο, σαμουράι και γκέισες, καμικάζι και θύματα των πρώτων ατομικών βομβών. 180 εκατομμύρια άνθρωποι συνωθούνται σε μια νησιωτική χώρα λίγο μεγαλύτερη από την Ελλάδα.     Άλλο να το διαβάζεις κι άλλο να το βλέπεις. Ούτε σπιθαμή εδάφους αναξιοποίητη. Παντού χτίσματα ή καλλιεργημένη γη. Οι ταράτσες γήπεδα και στις παρυφές των δρόμων τα ξενοδοχεία της αγάπης, όπου με τα κουπόνια μπόνους που εξασφαλίζουν με τον ιδρώτα τους οι εργαζόμενοι πηγαίνουν να συνευρεθούν μετά των συζύγων τους. Παραλογισμός; Καθόλου αφού τα διαμερίσματα αποτελούνται από ένα δωμάτιο 70 τετραγωνικών στα οποία συνωθείται όλη η οικογένεια παιδιά και παππούδες για να ζήσει τη μέρα και να κοιμηθεί τη νύχτα στα στρώματα που στρώνονται και ξεστρώνονται αγόγγυστα. Έτσι το σπίτι δεν προσφέρεται για μόνωση...

Στις 21 Απριλίου 2013 η 'Πανελλήνια Ιατρική Εταιρεία κατά της Πυρηνικής και Βιοχημικής απειλής' σε συνεργασία με το Κίνημα Μπέρναρντ Ράσελ, το "Παρατηρητήριο Διεθνών Οργανισμών και παγκοσμιοποίησης' και την 'Κίνηση πολιτών κατά του ρατσισμού' τίμησε τα 50 Χρόνια από την 1η Μαραθώνιο Πορεία Ειρήνης. Αρχικά επισκεφθήκαμε με τον διευθυντή του Ιδρύματος για την Ειρήνη Bernald Russel το μνήμα στο Γρηγόρη Λαμπράκη στο Α Νεκροταφείο Αθηνών (ας σημειωθεί ότι βρίσκεται ανάμεσα στα μνήματα του Νικηφόρου Μανδηλαρά και του Σωτήρη Πέτρουλα) στο μνήμα Γρηγόρη Λαμπράκη Tony Simson, Μαρια Αρβανίτη Σωτηροπούλου, Πάνος Τριγάζης Ακολούθως στο κατάμεστο κυρίως από παλιούς συναγωνιστές Πνευματικό Κέντρο δήμου Αθηναίων (αίθουσα Αντώνης Τρίτσης) Ακαδημίας 50 έγινε συγκινητική εκδήλωση για τα 50 χρόνια από την πρώτη Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης στη μνήμη Μιχάλη Περιστεράκη. Συντονιστής ο Νίκος Φίλης (διευθυντής εφημερίδας Η ΑΥΓΗ) Χαιρέτησαν ο Χριστόφορος Αργυριάδης τέως πρ...

http://www.youtube.com/watch?v=FoOxCDRkJ_g&feature=youtu.be&a http://www.youtube.com/watch?v=bIz4Uhg1oyI&feature=youtu.be&a

Αρκετά με το κήρυγμα για τον αποκλειστικό θηλασμό!  Η αυτοδιάθεση του κορμιού μας αποτελεί φεμινιστική κατάκτηση   Η εγκυμοσύνη και ο τοκετός παραμένουν αποκλειστικά γυναικείο προνόμιο. Και αν και είναι μια φυσιολογική διαδικασία πάντα περιέχει κινδύνους τόσο για τη μάνα, όσο και για το παιδί, ειδικά τώρα που η μέση ηλικία τεκνοποίησης των γυναικών ανέβηκε λόγω των σπουδών και του κυνηγιού της καριέρας. Η διαδικασία του τοκετού επιτέλους έγινε ανώδυνος, χάρη στην Eπισκληρίδιο αναισθησία, αν και παρατηρείται μια αυξημένη τάση για Καισαρικές.  Αρκετοί αγνοούν πόσο πρόσφατη κατάκτηση είναι ο ανώδυνος τοκετός. Στη δική μας γενιά η καθιερωμένη πεποίθηση ήταν ότι μόνο με πόνους γεννιέται σωστά το παιδί και οι πρακτικές μιας ανώδυνης γέννας καθυστέρησαν πολύ να εφαρμοσθούν.  Άλλωστε και το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του κορμιού μας δεν είναι παρά η κατάκτηση του φεμινισμού της δικής μου γενιάς καρπός των αγώνων των μανάδων μας. Μέχρι τότε ήταν αυτονόητο ότι ο ...

Ο μικρός μας Πέτρος   Γεννήθηκες όπως ο Καίσαρας. Από επιλογή των ιερέων του Ασκληπιού. Με την κατάκτηση της Επισκληριδίου αναισθησίας, για να βιώσει η μανούλα σου ακόμη και την πρώτη σου ανάσα. Ατσάλινος -αν ισχύουν οι προλήψεις- αφού αντί για το δάχτυλο του γιατρού άδραξες τη χειρουργική λαβίδα και την όρθωσες ψηλά όχι μόνο μια, αλλά δυο φορές.     “Γιατρός θα γίνει” δήλωσε ο μαιευτήρας με τη σιγουριά που και οι παλιές μαμές προεξοφλούσαν το φύλο (πριν την εποχή του υπερηχογραφήματος) και το μέλλον από τις πρώτες αντιδράσεις του νεογνού.   Δεν ήσουν το πρώτο εγγόνι. Στην αίθουσα αναμονής συνωστισμός αγωνίας που μετάλλαζε σε έκρηξη χαμόγελων και ανταλλαγής ψηφιακών απεικονίσεων. Κοινότυπο; Ποτέ! Κάθε νεογέννητο ένα καινούριο θαύμα. Και συ το δικό μας. Πέτρα σημαίνει τον ριζωμένο λίθο. Γιαυτό και ο Χριστός ονομάτισε τον αλιέα Σίμωνα σε Πέτρο, για να ριζώσει σε αυτή την πέτρα η εκκλησία του. Τόχει το όνομα. Ψάχνεις, αμφισβητείς, ίσως και προδί...

Αλίμονο στον άπατρι για να μη ξεχνάμε πώς και γιατί φθάσαμε στη Χούντα και με ποιο τίμημα ξαναγευτήκαμε τη Δημοκρατία, που σ ήμερα λοιδωρούμε 19 Ιούλη 1974 έγινε ο γάμος μου με το Λευτέρη, κατά πως ταιριάζει στα ελληνοχριστιανικά μας ήθη. Ο γονιός μου με παράδωσε στο γαμπρό τυλιγμένη με άσπρα πέπλα και στολισμένη με λεμονανθούς. Τίποτε δεν έλειπε. Μήτε η κοσμοσυρροή και το ρύζι, μήτε οι αναμμένοι πολυέλαιοι κι οι αρχιμανδρίτες, μήτε το κορακίσιο κουστούμι του γαμπρού και το νταντελένιο αρχοντικό μακρύ νυφικό μου, μήτε οι ακριβές μπομπονιέρες και οι καλόγουστες λαμπάδες. Όλα κατά που πρέπει. Ο γάμος είναι μια ευκαιρία για κοσμική επίδειξη. Είναι το τελικό χτύπημα στην κακογλωσσιά του κόσμου. Μέχρι την εκκλησιά όλοι μπορούν να κουτσομπολεύουν και να ειρωνεύονται. Με το γάμο όμως όλα κουκουλώνονται με το πέπλο της νομιμότητας. “Τελικά παντρεύτηκαν”. Έτσι λένε πάντα με κάποια δόση απογοήτευσης. Γιατί ο γάμος για τους πιότερους είναι το τέρμα της γλύκας...