Ο μικρός μας Πέτρος

Ο μικρός μας Πέτρος

  Γεννήθηκες όπως ο Καίσαρας. Από επιλογή των ιερέων του Ασκληπιού. Με την κατάκτηση της Επισκληριδίου αναισθησίας, για να βιώσει η μανούλα σου ακόμη και την πρώτη σου ανάσα. Ατσάλινος -αν ισχύουν οι προλήψεις- αφού αντί για το δάχτυλο του γιατρού άδραξες τη χειρουργική λαβίδα και την όρθωσες ψηλά όχι μόνο μια, αλλά δυο φορές. 

   “Γιατρός θα γίνει” δήλωσε ο μαιευτήρας με τη σιγουριά που και οι παλιές μαμές προεξοφλούσαν το φύλο (πριν την εποχή του υπερηχογραφήματος) και το μέλλον από τις πρώτες αντιδράσεις του νεογνού.

  Δεν ήσουν το πρώτο εγγόνι. Στην αίθουσα αναμονής συνωστισμός αγωνίας που μετάλλαζε σε έκρηξη χαμόγελων και ανταλλαγής ψηφιακών απεικονίσεων. Κοινότυπο; Ποτέ! Κάθε νεογέννητο ένα καινούριο θαύμα. Και συ το δικό μας. Πέτρα σημαίνει τον ριζωμένο λίθο. Γιαυτό και ο Χριστός ονομάτισε τον αλιέα Σίμωνα σε Πέτρο, για να ριζώσει σε αυτή την πέτρα η εκκλησία του. Τόχει το όνομα. Ψάχνεις, αμφισβητείς, ίσως και προδίδεις, μέχρι να πεισθείς και να μείνεις να παλέψεις μέχρι το τέλος. Το έκανε κι ο μεγάλος Πέτρος, λένε, της Ρ
ωσίας στις ευρωπαϊκές του αναζητήσεις. Θα το κάνεις και συ, μικρέ μας Πέτρο, σου το εύχομαι, στο συναρπαστικό ταξίδι της ύπαρξής σου. Την δική σου Οδύσσεια, που είναι προέκταση της δικής μας.

   Λίγων ωρών κούρνιασες στην αγκαλιά μου, ψάχνοντας για παρηγοριά μετά το μεγάλο τραύμα της Ζωής. Έψαχνες κάπου να πιαστείς. Τα χειλάκια σου αγκάλιασαν τον καρπό σου και πιπίλισαν φασαριόζικα την ελπίδα της τροφής. Γελάσαμε που ξεγελάστηκες και σ' απιθώσαμε στο μητρικό μαστό, όπου προσκολλήθηκες σαν την πεταλίδα στο βράχο. Δε μας χαμογέλασες, όπως η αδελφή σου, στην πρώτη αγκαλιά. Ριζώνεις σε βάθος. Μαζί σου και οι ελπίδες μας. Σήμερα ειδικά, που όλα γύρω σκοτεινιάζουν, εσύ μικρέ μου Πέτρο, να μη φοβάσαι. Κράτα τη λαβίδα σου ψηλά. Δεν παλεύεις πια με γυμνά χέρια. Μπορείς να εκμαιεύσεις τη λύση σε κάθε πρόβλημα. Έτσι πάντα επιβίωνε η ανθρωπότητα. Έτσι θα συμβεί και στη δική σου τη γενιά. Αρκεί οι Μοίρες, που συνάχθηκαν πάνω απ' το χειρουργικό τραπέζι της γέννησής σου, να σ' ευλόγησαν μ' ευμένεια. Η Κλωθώ να υφάνει μακρύ το νήμα της ζωής, η Λάχεσις νάναι ανοιχτοχέρα, όχι σπάταλη και η Άτροπος διαλλακτική για το χατήρι σου. Από κοντά κι η Παναγιά, όχι οποιαδήποτε, μα του χωριού μας, που ξέρει τα χούγια του DNA σου. Μέσα στον κατακλυσμό των ψηφιακών απεικονίσεων που σε στοχεύουν, σου κρεμώ το γαλάζιο “ματάκι” να σε φυλάει στο προσκεφάλι σου. Γιατί ακόμη και στον αιώνα της τεχνολογικής υπεροχής χρειαζόμαστε τον παραλογισμό της ελπίδας. Γιατί τα μαθηματικά των οικονομικών επιλογών ποτέ δεν έχτισαν την ευτυχία. Και η δική σου ελπίδα ταξιδεύει με τον ούριο άνεμο της αγάπης μου. Και θα σε ταξιδεύει, μικρέ μου Πέτρο, ακόμη και μετά τη δική μου βιολογική έκλειψη.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου