Γιαυτο πια δε μας τρομάζουν

Γιαυτό πια δε μας τρομάζουν

Βρισκόμαστε σε δύσκολο σταυροδρόμι. Με η χωρίς ΕΥΡΩ; όπως μας απειλούν πια ανοικτά. Αυτό που λησμονούν οι εκβιαστές και υβριστές είναι ότι πια η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν έχει και πολλά να χάσει γιαυτό και δε διαπραγματευόμαστε μιαν επιστροφή στα ίδια πριν από τις εκλογές της 25 Ιανουαρίου 2015 συμφωνημένα από τους προηγούμενους.

Δε είμαστε στην αρχή της κρίσης και ήδη ξεπουλήσαμε όλα τα αγαθά που υποτίθεται ότι είχαμε κερδίσει. 

Ποτέ δεν είμαστε πλούσιοι στην Ελλάδα. Πάντα προσπαθούσαμε να εξοικονομήσουμε την πατρική κληρονομιά και να την αποδώσουμε στα παιδιά μας, περισσότερο από σεβασμό στην παράδοση παρά από φιλαργυρία. 

Αρχικά και βέβαια πανηγυρίσαμε μπαίνοντας στο ΕΥΡΩ, γιατί θα ταξιδεύαμε πιο ελεύθερα και θα μπορούσαμε ν' αγοράζουμε χωρίς δασμούς κάποια προιόντα. Η Ευρώπη σαν κοινό μας σπίτι δεν ήταν για τους περισσότερους μόνο μια Νομισματική Ένωση. Ήταν κυρίως πολιτισμική και ιστορική ενοποίηση που απεικονιζόταν στο ΕΥΡΩ. Γιατί δηλαδή η ετερόκλητη Αμερική μπορούσε να υπάρξει σαν ΗΠΑ και όχι η Ευρώπη;

Κι έπειτα δεχόμαστε με δυσπιστία τους καταιγισμούς των καταναλωτικών προσφορών από εορτοδάνεια μέχρι επιχειρηματικές δήθεν χαριστικές προτάσεις και κάπου παρασυρθήκαμε. Ωφεληθήκαμε από προγράμματα της ΕΕ, αν και πολλοί (οι ίδιοι που και μεσούσης της κρίσης συνέχισαν να πλουτίζουν) τα σπατάλησαν. Δεν τα φάγαμε όλοι μαζί, (αν και ήταν κοινό μυστικό ότι οι κομματάρχες δίδασκαν τους φτωχότερους στη διαφθορά "πόσα πρόβατα ή στρέμματα έχεις;  5; Βάλε 50 οι κουτόφραγκοι δε θα το δουν"). Εκ των υστέρων σκέπτεσαι. Ήταν τόσο αφελείς οι Τράπεζες της Ευρώπης ή συστηματικά μας εξωθούσαν σε υπερχρέωση; Πώς ήταν δυνατόν γερμανικές επιχειρήσεις να χρυσοπληρώνουν πολιτικούς και άλλους παράγοντες για μια σύμβαση και στο τέλος να φταίνε μόνο όσοι έπαιρναν την προμήθεια;

Αρχικά όλοι ελπίζαμε στη Ευρώπη της ειρήνης και της αλληλεγγύης. Καμαρώναμε για τις προοδευτικές διατάξεις που εμπλούτιζαν και τους δικούς μας νόμους για την ισότητα και την ευημερία όλων, κυρίως των πιο αδύναμων. Βλέπαμε τους μετανάστες από τις γειτονικές Βαλκανικές χώρες να καταφθάνουν στη χώρα μας και πιστεύαμε ότι σε λίγο κι εκείνες θα ορθοποδούσαν στην αγκαλιά της Ευρώπης που διέλυε τα σύνορα και τις ιστορικές διαμάχες. Ακόμη και όταν διαμέλυζαν τη Γιουγκοσλαβία με πολέμους συνεχίζαμε να ελπίζουμε στην ιδέα της Ευρώπης των λαών. Η ΕΕ μοίραζε ασύστολα λεφτά και κανείς δεν έψαχνε το γιατί μας τα έδιναν ή πώς τα αξιοποιούσαν οι ντόπιες κυβερνήσεις.

Και ήλθε η κρίση. Τρομοκρατημένοι αρχικά κρατηθήκαμε με νύχια και με δόντια στο Ευρώ. Επί 5 χρόνια αργά και σταθερά μας διέλυαν. Μαγείρεψαν τα στοιχεία εξωθώντας σε συνταξιοδότηση παραγωγικά τμήματα του πληθυσμού για να μειώσουν και τις συντάξεις, έδιωξαν νέους μετανάστες τα καλύτερα μυαλά (για τα οποία οι γονείς είχαν χρυσοπληρώσει τα μεταπτυχιακά στα ξένα), οδήγησαν στην ανεργία ή την κακοπληρωμένη δουλειά τη συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων, διέλυσαν το σύστημα υγείας και περηφανεύονταν για τις περικοπές, (την ώρα που όλοι πλήρωναν πια από την τσέπη τους για κείνα που είχαν ήδη πληρώσει το Ταμείο τους να παρέχει) και συκοφάντησαν την Παιδεία που επί τόσα χρόνια δημιουργούσε κορυφαίους ερευνητές, που χρυσοπλήρωναν για ν' αποκτήσουν ξένα πανεπιστήμια. Ξεπούλησαν μέσω ΤΑΙΠΕΔ κοψοχρονιά την εθνική περιουσία και ανάγκασαν τον έλληνα να ζει νοικάρης υπό έξωσιν στο από κληρονομιά σπίτι που χρυσοπλήρωσε για να ευπρεπίσει.  Σήμερα ακόμη οι υπεύθυνοι της κρίσης καυχώνται ότι ήταν επίτευγμα το πλεόνασμα που πέτυχαν χάρη στις θυσίες της μεγάλης πλειοψηφίας των ελλήνων και χωρίς την έστω και ελάχιστη συνεισφορά των υπαίτιων, χωρίς ποτέ ν' αποδοθεί το δίκαιο. 

Τώρα ξανά νομίζουν ότι θα μας τρομοκρατήσουν. Δεν κατάλαβαν ότι πλέον δεν έχουμε κάτι να χάσουμε. Τα παιδιά άνεργα, η σύνταξη λειψή, οι μισθοί πείνας, οι τιμές σταθερά ψηλές και οι ανελαστικές δαπάνες (ΔΕΗ, τηλέφωνα, θέρμανση) σε τιμές Ελβετίας. Δεν έχουμε πια αποταμιεύσεις για ν' αποσύρουμε, τα σπίτια και τα ξεροχώραφα είναι υποθηκευμένα στην Τράπεζα ή την Εφορία, κανείς δεν αγοράζει τα τιμαλφή της οικογένειας, δε μπορούμε πλέον ούτε να ταξιδέψουμε, ούτε να καταναλώσουμε.  

-Θα πληρωθούμε τις συντάξεις μας το Μάρτη; με ρώτησε η συνταξιούχος δασκάλα αδελφή μου (καμία σχέση με ΣΥΡΙΖΑ). Ότι είναι να γίνει για όλους θα γίνει και για μας, κατέληξε. 

Αυτό που πια δεν ανεχόμαστε είναι οι ύβρεις και η υποτίμηση. Ο κος Σόιμπλε να λυπάται τη χώρα του, που ξανάγινε αποκρουστική στα μάτια των απογόνων των θυμάτων των Ναζί. Οι πληγές που η προηγούμενη γενιά πάλεψε για να επουλωθούν ξανάνοιξαν και στην Ευρώπη καλλιεργούνται δυστυχώς οι συνθήκες επώασης μιας νέας παγκόσμιας καταστροφής που θα κάνει το 2ο Παγκόσμιο πόλεμο να μοιάζει με ευλογία. 

Αναρωτιέμαι, αν η ανθρωπότητα διδάσκεται από τα λάθη της, τώρα που βλέπω ότι οι αμέσως επόμενες γενιές αγνοούν πλήρως την εμπειρία των προγόνων τους. Η γενιά μου κουβαλούσε τη φρίκη από την πείνα και την Κατοχή των γονιών μας, τα παιδιά μας παρασυρμένα από τις σειρήνες του καταναλωτισμού φαίνεται ότι το λησμόνησαν. Επιτέλους τώρα το 80%  του ελληνικού σα να ξύπνησε από το λήθαργο και απαιτεί από τη νέα κυβέρνηση αντίσταση και προοπτική.

Την ώρα που ο πόλεμος κυκλώνει το φράκτη μας και χώρες πανάρχαιες όπως η Λιβύη και η Συρία πυρπολούνται, την ώρα που η Ουκρανία απειλεί με επιστροφή στον πυρηνικό εφιάλτη τον κόσμο ολάκερο, οι ευρωπαίοι ηγέτες, μικρόψυχοι και κοντόφθαλμοι, παζαρεύουν τα σκιώδη Ευρώ σε μιαν Ευρώπη που βουλιάζει στα Τάρταρα. 

Καλά το είπε η αδελφή μου. Αρκετά με το θρίλερ των αγορών. Μπουχτίσαμε πια με τις τιμές του Χρηματιστηρίου. Όχι ο σώζων εαυτόν σωθείτω. Αντίθετα. Ότι είναι να γίνει με όλους, ας γίνει και για μας. Χέρι με χέρι θα το αντέξουμε κι αυτό. Σαν έλληνες, δε θάναι δα και η πρώτη φορά.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου