Ξανά "Ζητείται ελπίς"

Ξανά "Ζητείται ελπίς"

"Ζητείται ελπίς" ήταν ο τίτλος ενός διηγήματος του Αντώνη Σαμαράκη, του συγγραφέα που κατάφερε να εκφράσει τη γενιά μου, που πάσχιζε ν' ανθίσει κάτω από το γύψο της Χούντας.

Και αυτή η αγωνιώδης αναζήτηση της ελπίδας επαναλαμβάνεται  τώρα στα στερνά, μετά τις απανωτές διαψεύσεις μιας ζωής ταγμένης σε κοινωνικούς αγώνες. 

Η Ιστορία σταθερά αποδομούσε κάθε ιδεαλιστική προσέγγιση. λες και η ανθρωπότητα θέλει να αποδείξει ότι ο ορθολογισμός και ο ανθρωπισμός μαράθηκαν και ότι η ζωή δεν εξελίσσεται ανοδικά όπως ο δυτικός κόσμος πιστεύει, αλλά αντίθετα  επαναλαμβάνει κύκλους δημιουργίας και καταστροφής κατά τα κελεύσματα του Σίβα. Η κατάρρευση της Σ. Ένωσης, η άνοδος του εθνικισμού και του θρησκευτικού φανατισμού, οι πόλεμοι στο Ιράκ και η επίθεση του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, η αραβική άνοιξη που μετεστράφη σε καταστροφική πυρκαγιά που μετέτρεψε σε στάχτες Συρία και Λιβύη, το Τσέρνομπιλ και η Φουκουσίμα που απέδειξαν την υποκρισία κυβερνήσεων και θεσμών σε θέματα υγείας και περιβάλλοντος, η οικονομική κρίση των PIGS που διέλυσε την Ευρώπη της αλληλεγγύης και το μεταναστευτικό που όρθωσε ξανά τείχη στην Ήπειρο που υπερασπίζοντας αυτούς τους διαχωρισμούς βίωσε ιστορικά άπειρους πολέμους και προκάλεσε δυο παγκόσμιες καταστροφές.

Την ώρα που μικρά παιδιά βουλιάζουν στα νερά του Αιγαίου ή την απελπισία της Ειδομένης και στην Τουρκία ο φαύλος κύκλος του εμφυλίου ανάμεσα σε τρομοκρατικά χτυπήματα και βομβαρδισμούς κουρδικών πόλεων συνεχίζεται, στη Νορβηγία ο μακελάρης φασίστας παραπονιέται για τις συνθήκες κράτησης!!! χαιρετώντας ναζιστικά στο δικαστήριο το θρίαμβο των ομογάλακτων αδελφών του στις εκλογές της Γερμανίας -και όχι μόνο- ενώ στην Αμερική μια επικίνδυνη γελοιογραφία ο Ντόναλτ Τραμπ βρίσκεται στην τελική ευθεία για πρόεδρος.

Κι εδώ στην Ελλάδα η επανάληψη του ιδίου δράματος. Αφού αντισταθήκαμε όπως μπορούσαμε στους δανειστές συμβιβαστήκαμε και πίνοντας όλοι μαζί το πικρό ποτήρι -παρά τους αποκλεισμούς των δρόμων από τους αγρότες, τις διαδηλώσεις της γραβάτας και τις καθημερινές Κασσάνδρες των τηλεπαραθύρων- όχι απλώς επιβιώνουμε, αλλά έμπρακτα δρούμε αλληλέγγυοι στα καραβάνια των ξεσπιτωμένων που εγκλωβίστηκαν στη φτώχεια μας.
 Όσο η ΠΓΔΜ (που όλοι πια αποκαλούν Μακεδονία) κλείνει τα σύνορα, και η Αλβανία και η Βουλγαρία που τα τελευταία χρόνια είχε πλημμυρίσει την Ελλάδα με παράνομους μετανάστες τώρα χτίζουν φράχτες, όσο η Ευρώπη -που προκάλεσε τον εμφύλιο στη Συρία- εγκαλεί την Ελλάδα για ανεπαρκή φύλαξη των ευρωπαϊκών συνόρων, κάθε δράση αλληλεγγύης θα συνθλίβεται κάτω από το βάρος των πρόσθετων μεταναστών σε μια χώρα που μαστίζεται από την ανεργία και κρούσματα όπως αυτά των αγροτών που όργωσαν την περιοχή τους για να μη στηθούν χώροι φιλοξενίας προσφύγων θα πολλαπλασιάζονται. Όσο συνειδητοποιούμε ότι και αυτοί οι πρόσφυγες θα μείνουν στην Ελλάδα και οι τρομολάγνοι στα κανάλια απαριθμούν τα κρούσματα της Ηπατίτιδας, σα νάναι επιδημία Πανούκλας το όστρακο της αυτοσυντήρησης θα στραγγαλίζει την έμπρακτη ως τώρα ευαισθησία μας.

Δεν ωφελεί να πούμε ότι η Αριστερά πάντα διακήρυττε ότι η προσφυγική κρίση είναι αναπόφευκτη όσο οι πόλεμοι και η οικονομική αδικία θριαμβεύουν στον κόσμο μας. Η ανθρωπότητα υποκριτικά θρηνεί για τα νεκρά και εξαθλιωμένα βρέφη της τηλεοπτικής εικόνας, την ώρα που όλοι στην πραγματικότητα διπλοκλειδώνουν τα κάγκελα της αυλής και βάζουν πόρτες ασφαλείας στην ευμάρεια της καθημερινότητας του μέσου ανθρώπου.
Αν υπάρχει κάπου ελπίδα αυτή δε βρίσκεται στις συσκέψεις κορυφής και στα διαβούλια των πολιτικών, αλλά στις αυλές των φτωχόσπιτων της Μακεδονίας και των νησιών του Αιγαίου, στον Πειραιά και τις πόλεις, όπου στήνονται οι καταυλισμοί και οι απλοί άνθρωποι μοιράζονται τη στερνή τους μπουκιά με τον διπλανό τους. Θα χρειαστούμε ιώβεια υπομονή κι απέραντη αγάπη για να ξεπεράσουμε και αυτή την καταιγίδα. Γιατί δυστυχώς στην σημερινή πραγματικότητα ίσως ελπίδα να μην υπάρχει πουθενά, όσο οι άνθρωποι δεν είναι Άνθρωποι.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου