Από τη Νεφέλη στη Αργώ Η Μυθολογία σα νανούρισμα

Από τη Νεφέλη στη Αργώ

Η Μυθολογία σα νανούρισμα

Από τότε που η εγγονή μου μεγάλωσε (πάει στο Νηπιαγωγείο) τα παραμύθια, που την νανουρίζω βασίζονται στην ελληνική Μυθολογία με κάποιες προσαρμογές, έτσι που να γίνονται κατάλληλα για ανηλίκους. 

Κρίνω ότι τα παραμύθια των αδελφών Γκριμ είναι πολύ πιο φρικιαστικά από τους αρχαιοελληνικούς μύθους, ο υπέροχος Άντερσεν είναι καταθλιπτικά ρεαλιστικός, ενώ ο διδακτικός Αίσωπος μάλλον απλοϊκός για τα σύγχρονα παιδιά που παίζουν με τερατώδεις μορφές όπως οι Σπάιντερ και τα Χελωνονιτζάκια και ας μη μιλήσουμε για το Χολιγουντιανό πάνθεον, που έχει ήδη αξιοποιήσει παραμορφωτικά τους ελληνικούς μύθους.

Έτσι κι απόψε αφού μπερδεύτηκα να εξηγήσω διαβάζοντας σε ένα χριστουγεννιάτικο βιβλιαράκι το γιατί η πανέμορφη Παναγία ήταν έγκυος, πριν από τον Ιωσήφ, όπως κάθε βράδυ στο κρεβάτι αγκαλιά έπρεπε να πω το δικό μου παραμύθι.

Ξεκίνησα με το Φρίξο και την Έλλη. 

-Έλλη, όπως η νονά μου είπε η μικρή Μαρία και συμφώνησα.

-Ήταν μια φορά ένας βασιλιάς ο Αθάμας που ερωτεύτηκε μια θεά τη Νεφέλη.

- Όπως η ξαδέλφη μου λέει η Μαρία

-Ήταν μια θεά, των σύννεφων της είπα.

- Είναι και η ξαδέλφη μου σύννεφο; ρώτησε και γελάσαμε με τη συννεφούλα ξαδέλφη.

Περάσαμε χωρίς απορίες την διάσταση του Αθάμα από τη Νεφέλη, που έπρεπε να μένει πολύ καιρό στον ουρανό για να ποτίζονται τα χωράφια (οικεία πλέον η εικόνα της εργαζόμενης μητέρας που όλο λείπει από το σπίτι, όσο και του διαζυγίου) της κακιάς μητριάς, που θυσιάζει τα παιδιά και της θανατερής περιέργειας της Έλλης που τη γκρέμισε στον Ελλήσποντο. Χωρίς χάπυ εντ κι ο ύπνος δεν ερχόταν. Ήθελε και το σήκουελ της ιστορίας και φυσικά ακολούθησε η Αργοναυτική εκστρατεία.

- Ιάσων ! θαύμασε η Μαρία όπως ο συμμαθητής μου.

Άρχισα να ιστορώ σε νυσταλέο ρυθμό όμως με το όνομα του πλοίου αναπήδησε. 

-Αργώ;;!!! Και γιατί να είναι αργό το πλοίο;  οπότε κρύβοντας το σπασμό του γέλιου, υποχρεώθηκα να εξηγώ τη διαφορά των ομόηχων που παραδόξως έγινε αμέσως αντιληπτή. Άλλο το Ο μικρό (κουλουράκι) και άλλο το Ο μέγα (δυο κυπελλάκια) άρα λογικό να υπάρχουν δυο ξεχωριστές έννοιες στην ίδια λέξη.

Περάσαμε τις σειρήνες και τις Συμπληγάδες συναντήσαμε τη Μήδεια και πήραμε με τη βοήθεια του έρωτα το Χρυσόμαλλο δέρας, αλλά φυσικά και υπήρξε το χάπυ εντ. Η Μήδεια είναι άλλο κεφάλαιο αυστηρώς ακατάλληλο. 

-Αυτό είναι ιστορία δική σου ή παραμύθι με ρώτησε.

-Αυτό είναι μυθολογία, της εξήγησα. Είναι η Ιστορία, τα βιβλία που γράφουμε για τους προγόνους μας (ξέρεις για τις 25 Μαρτίου και 28 Οκτωβρίου) και είναι η Μυθολογία για όσα έγινα πιο παλιά τότε που ο άνθρωπος δεν ήξερε να γράφει και ότι λέμε με το στόμα σαν το σπασμένο τηλέφωνο αλλάζει από το ένα στόμα στο άλλο και έτσι δεν είμαστε σίγουροι για την αλήθεια....

Εκεί ακριβώς παραδόθηκε στις αγκάλες του Μορφέα.

Αύριο θα θυμάται μάλλον τα μισά απ' όσα άκουσε. 

-Αυτό το θυμάμαι θα μου πει κάποια στιγμή, στην επόμενη αφήγηση, σα να συμπληρώνει κάποιο παζλ. 

Παζλ όμως είναι ολόκληρη η ζωή και η γοητεία της είναι στην αφήγηση και τις παρεξηγήσεις της ερμηνείας, από στόμα σε αυτί κι από αυτί σε στόμα, από γενιά σε γενιά, από στόμα σε βιβλίο και μετά σε εικόνα, από την ασαφή σιγουριά του τώρα στη διαστρεβλωτική γοητεία της ανάμνησης, η Μυθολογία του παρελθόντος μας, η παραμορφωτική ελπίδα του μέλλοντός μας.

Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου